We hadden al een aantal landen in Latijns-Amerika bezocht: Brazilië, Argentinië, Peru, Costa Rica, en ik droomde er al lang van om ooit eens naar het Paaseiland te reizen, start Peter Boeykens (56) zijn verhaal. Mevrouw vult aan: "Uiteindelijk hebben we beslist om te gaan voor die droom, maar in combinatie met het noorden van Chili. Twee heel uiteenlopende bestemmingen." Het resultaat is alvast een reis geworden die beelden en verhalen heeft opgeleverd, 'boven verwachting'.
De leegte van Atacama
Etappe één van het Chileense avontuur van het echtpaar ging richting Noord-Chili. "San Pedro de Atacama is in wezen een dorp met enkele hotels en daarnaast is er de grote leegte. Ik hou bij nader inzien wel van woestijnomgevingen. We hebben in het verleden bijvoorbeeld ook al de Wadi Rum bezocht, en ik kan daar echt wel van genieten. Maar Atacama is toch nog anders. De landschappen zijn anders, met de zoutvlaktes, met de Andes op de achtergrond, de zee aan de einder en daarboven een staalblauwe hemel. Het lijkt wel alsof de wereld op die plek helemaal leeg is", vertelt dokter Boeykens.
Vergis je echter niet: ondanks de mooie, blauwe hemel was kledij in laagjes zeer aangewezen. "'s Ochtends was het toch er toch best frisjes, rond het vriespunt. Oké, het was daar laagseizoen toen wij er waren. Maar het had daar al vijf jaar niet meer geregend. Het enige water dat ze daar hebben, komt van het smeltwater van de Andes. Maar de kleurenpracht en schakeringen die je ervaart, zijn toch wel behoorlijk indrukwekkend."
Hun uitvalsbasis, Alto Atacama Desert Lodge & Spa - trouwens een van de hotels waar de prijswinnaar van de Zomerwedstrijd mag gaan logeren - biedt een hele trits activiteiten aan voor zijn gasten. "Je kan daar kiezen uit een heel gevarieerd programma, van een wandeling (best pittig: je wandelt toch 15 à 20 km) door een van de vele uitgedroogde rivierbeddingen, een wandeling waarbij je kennismaakt met de lokale cactusflora tot een mountainbiketocht door de bergen. Ze polsen daarbij naar je fysieke mogelijkheden en volgen je ook goed op. Want vergeet niet: je zit daar toch op flink wat hoogte meters. Wat dat laatste betreft: ik ken wel mensen die daar last hebben gehad van hoogteziekte, dat was bij ons, gelukkig, niet het geval'."
Ook een bezoek aan de vlakte waar de Tatio-geisers (op 4320 meter!) voor een heel bijzondere sfeer zorgen, stond op het programma. "Maar in tegenstelling tot de meeste gasten hebben wij ervoor gekozen om dat te doen toen iedereen al weg was. Op die manier krijgt zo'n plek in al zijn verlatenheid natuurlijk nog een extra dimensie", klinkt het.
En last but not least is er de fameuze sterrenhemel. "Het hotel heeft een telescoop waar je om middernacht met een gids naar de sterren en planeten kan gaan kijken. Van lichtvervuiling is daar geen sprake, dus kan je daar Mars, Jupiter, Saturnus en zo gaan observeren. Dat is echt wel de moeite, hoor", klinkt het schijnbaar onderkoeld. Maar toch lijkt het alsof dokter Boeykens tijdens het vertellen het allemaal nog eens opnieuw ervaart, en er dus nóg eens plezier aan beleeft.
Ingebouwd
Dat laatste geldt zeker ook voor het hotel. "De architectuur van Alto Atacama Desert Lodge & Spa is heel verfijnd. Als je het vanuit de hoogte bekijkt, is het helemaal geïntegreerd in de omgeving, da's wel mooi. Op de keuken valt niets aan te merken: je hebt keuze uit een verfijnd aanbod gerechten à la carte met mooie lokale wijnen. Ik zit wel in een wijnclub, maar ik ben niet zo'n kenner van Chileense wijnen. Toch moet ik zeggen: de carmeneredruif levert fijne wijnen op die ik wel kon appreciëren. Trouwens, als je hier verblijft, zijn de meeste wijnen uit het aanbod inbegrepen."
De keuze voor een all-inhotel zoals Alto Atacama is voor het echtpaar Boeykens een belangrijk gegeven. "Wij laten ons vooral leiden door een aantal criteria: een goed hotel, een fijne keuken en wijngebieden in de buurt. En als het kan, ook de mogelijkheid om te golfen. Dat laatste was, uiteraard zou ik in deze zeggen, niet het geval op onze reis in Chili. Maar die basiselementen maken voor ons beslist deel uit van het tot rust komen. Ik neem daarom ook geen gsm mee op reis. Mijn vrouw heeft er wel eentje mee, voor noodgevallen."
Luchtvervuiling
Over de hoofdstad van Chili kan dokter Boeykens kort zijn - het was weliswaar een noodzakelijke halte op weg naar Noord-Chili en het Paaseiland. Maar een onuitwisbare indruk heeft Santiago de Chile niet gemaakt. "Wij hebben vroeger veel steden bezocht, maar wij kiezen nu meer voor vakanties waar de natuur centraal staat. We zijn wel op stap geweest in de stad, maar echt superwild ben ik er niet van. Ik herinner me vooral een stad met veel luchtvervuiling, want Santiago ligt in een dal waar heel veel auto's uit de jaren 1970 rondrijden. Nee, ik zou er echt niet de luchtkwaliteit willen meten." Anderzijds, enig gevoel van onveiligheid heeft de arts in deze metropool nooit gehad.
De mysteries van Isla de Pascua
Om vanuit Santiago richting Paaseiland te vliegen moet je een vijftal uur rekenen, legt Peter Boeykens me uit. Met de kaart in de hand toont hij me het stipje in de oceaan. "Toen de piloot meldde dat we ons moesten klaarmaken voor de landing, had ik zoiets van: hoezo, waar moeten we dan landen? Vergeet niet: het hele Paaseiland is maar vijf op tien kilometer groot, echt een stipje dus temidden van een enorme oceaan."
Toch is de landingsbaan hier vier kilometer lang, weet de dokter. "Ze is eertijds mee door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa aangelegd, want het Paaseiland was een van de plekken op aarde waar de Amerikaanse ruimteveren in geval van nood moesten kunnen landen."
Het totaal afgelegen karakter van dit eiland maakt het gevoel om hier rond te lopen des te specialer, benadrukt mijn gesprekspartner. "Voor mij was dit een jongensdroom. Dat wilde ik ooit eens bezocht hebben. Vergelijk het met de piramides in Egypte, alleen ben je hier naartoe iets langer onderweg", klinkt het. "Er leven nog een 100-tal oorspronkelijke bewoners van Polynesische afkomst, enkele duizenden Chilenen plus dan een aantal toeristen. Voor de rest is er niets, dat geeft zo'n bezoek toch een heel speciaal en bijzonder cachet, iets wat ik nog op geen andere plek ter wereld heb ervaren."
Dat geldt trouwens ook voor de ontmoetingen met andere reizigers naar deze afgelegen plek. "Wij zijn daar toevallig met een koppel uit Schotland aan de praat geraakt. De vrouw was een gepensioneerde reisagente die in haar professioneel leven jarenlang de tournees van David Bowie en Dire Straits heeft georganiseerd en begeleid. Dat was wel een straf verhaal, hoor."
De blikvangers zijn natuurlijk de Mo'hai, de gigantische standbeelden waarvoor dit eiland bekend staat. "De groeve waaruit die beelden gehouwen zijn, rijst in het zuidoosten van het eiland uit het landschap op, pal tegen de alomtegenwoordige oceaan. De tufstenen beelden liggen er veelal verspreid op de grond. Degene die rechtop staan, in het landschap of op een van de plateaus, hebben veelal geen ogen. Er is er maar eentje waarvan de ogen ingelegd zijn, maar dat beeld op een van de plateaus is daar met Japanse hulp heropgebouwd. Het Paaseiland is immers in de jaren 1970 door een tsunami getroffen en Japan heeft toen mee geholpen bij de wederopbouw", krijg ik te horen.
Het intrigerende verhaal van het Isla de Pascua en zijn beschaving laat onze vertellers duidelijk niet onbewogen. "Toen eerst de Nederlander Jacques Roggeveen in 1722 en later James Cooke, in 1744, daar belandden, was het eiland al nagenoeg onbewoond. Ooit moet het volledig bebost zijn geweest, maar stammentwisten hebben die lokale beschaving ongeveer gedecimeerd. Je probeert je voor te stellen, ook als je door de ondergrondse lavagangen wandelt, hoe het leven daar is geweest. Maar er blijven zoveel vragen, zoveel mysteries hangen, dat maakt het allemaal toch heel apart."
