Deelnemen aan de AK-zomerwedstrijd? Dat kan hier

Op kerstdag 2017 landde dokter Mahieu met vrouw en twee kinderen op de luchthaven van Kittila in het hoge noorden van Finland om van daaruit nog 260 kilometer verder door te reizen naar een van de meest afgelegen plaatsen in Europa, genaamd Lannavaara, een dorp van 80 zielen, gelegen in een bevroren moeras langs de weg naar Viikusjârvi waarlangs in vroegere tijden goudzoekers hun geluk gingen zoeken. In dat dorp bevindt zich de familiale Aurora Mountain Lodge te midden van de witte wildernis. De dichtstbij gelegen nederzetting bevindt zich op ruim 85 kilometer afstand.

Onze reiziger in Lapland

Geert Mahieu is als orthopedisch chirurg gespecialiseerd in rugpathologie en wervelzuilaandoeningen. Daarnaast doet hij ook aan traumatologie en sportgeneeskunde. Hij is verbonden aan het AZ Monica in Antwerpen. Geert Mahieu is gehuwd met Tine en samen hebben ze twee kinderen. Reizen en reisfotografie behoren tot zijn geliefde hobby's.

Gewapend tegen de koude

"Als je zoekt naar ongerepte natuur, dit is the place to be", vertelt een enthousiaste Geert Mahieu (39). Als orthopedist, gespecialiseerd in wervelkolomchirurgie, heeft hij af en toe nood aan escapisme. Na een eerdere inleefreis naar Senegal, oordeelden hij en zijn vrouw Tine dat de kinderen oud genoeg (9 en 11) waren om in het putje van de winter het Hoge Noorden te gaan verkennen. "De reis overtrof zo ver de verwachtingen, dat we niet naar dezelfde plek durven terugkeren, maar onze herinneringen willen blijven koesteren", lacht Geert.

De eerste avond was ik vergeten de Noorderlicht-app te consulteren en zijn we in onze luie zetel blijven zitten toen zich buiten een mooi spektakel afspeelde

"Het begon nochtans met een sisser", vervolgt hij. "De eerste avond was ik vergeten de Noorderlicht-app te consulteren en zijn we in onze luie zetel blijven zitten toen zich buiten een mooi spektakel afspeelde. Hebben we even geknarsetand. "Gelukkig waren we de daaropvolgende dagen wel bij de pinken. Man toch, het spektakel dat we te zien kregen, grenst aan het ongelooflijke. We werden werkelijk verwend. Zodanig dat we vrezen dat we dit nooit meer zullen kunnen evenaren. Bijna elke dag hadden we prijs en zagen we het licht met de noorderlichtvlammen in steeds wisselende intensiteit. Een geweldige uitdaging voor fotografen!"

Rond het haardvuur in het salon van de Aurora Mountain Lodge werden elke avond straffe verhalen verteld over de belevenissen van de afgelopen dag. "Rond het centrale gebouw waren enkele hutten neergezet, discreet verstopt tussen de besneeuwde bomen. Daar heb je dus het gevoel helemaal alleen in de natuur te zijn, ver, heel ver van de bewoonde wereld. Ideaal om je hoofd leeg te maken. Rondom je heen ziet alles wit. Eentonig, zou je denken. Niets is minder waar! Het witte landschap zit vol afwisseling. Bovendien is je dag telkens gevuld met verrassende activiteiten in de natuur zodat je lichaam en geest verse zuurstof kunnen opnemen.

De koude, die vergeet je als je achter de husky's door het schitterende landschap dendert

De koude, die vergeet je als je achter de husky's door het schitterende landschap dendert. Op voorwaarde natuurlijk dat je warm ingeduffeld bent. Maar daar zorgt de organisatie voor: alle kledij is voorhanden om je in de koude toch een comfortabel gevoel te geven. Zo krijg je voor de duur van de reis een donsgevoerde jas, warme wanten en stevige winterboots. Bij de landing in Finland was het al -23 graden. Tijdens onze husky tour doorheen de toendra en taiga zakte de temperatuur tot -34 graden met een gevoelstemperatuur van -47 graden. Dat is echt extreem koud. Toch hebben ook de kinderen een reuze tijd meegemaakt met hun blozende wangetjes. Deze reis zullen ze niet gauw vergeten."

Over zonnewind en noorderlicht

Een van de meest fascinerende fenomenen van het Hoge Noorden is het noorderlicht, aurora borealis, in tegenstelling tot aurora australis of zuiderlicht. Maar wat is nu eigenlijk het poollicht?

Door de eeuwen heen zochten volkeren en culturen naar verklaringen van dit fenomeen, en ze kwamen meestal uit bij de wereld van de geesten en bovennatuurlijke krachten. Zo meenden de Cree Indianen uit Canada dat wie sterft, verandert in een dansende geest die aan de hemel zichtbaar wordt. In de middeleeuwen werd het noorderlicht zelfs aanzien als een voorbode voor oorlog en bloedvergieten.

De Cree Indianen uit Canada meenden dat wie sterft, verandert in een dansende geest die aan de hemel zichtbaar wordt

Het noorderlicht is vooral zichtbaar in de winter, logisch omdat het in de zomer bijna 24 uur dag is aan de polen. Maar hoe ontstaan de dansende vlammen? Dat heeft alles met de zon te maken en met magnetisme. Even heel kort door de bocht: vanuit de zon worden voortdurend elektrisch geladen deeltjes de ruimte in geslingerd. Dit fenomeen noemt men de zonnewind. Na een reis van 150 miljoen kilometer zal een klein deel ervan tegen een gemiddelde snelheid van 400 km/sec. de aarde bereiken. Die geladen deeltjes worden door de magnetische veldlijnen rond de aarde opgevangen en naar de poolstreken afgeleid. Wanneer de deeltjes in onze atmosfeer botsen met zuurstofatomen en stikstofmoleculen, worden er lichtdeeltjes gegenereerd. Bij voldoende botsingen kunnen we dit uitgezonden licht waarnemen aan de nachtzijde van de aarde.

Inleven bij de Sami

Dokter Mahieu noemt de reis naar Zweeds Lapland een inleefreis. "De kinderen leerden er door allerlei activiteiten hoe de natuur functioneert in deze barre leefwereld en hoe de mensen zich hebben aangepast aan het klimaat. Zo'n rit op de slede getrokken door de husky's is een onvergetelijke ervaring. Je hoort niets, behalve het geluid van de dravende honden. En dan plots kom je oog in oog te staan met een rendierenfamilie. Dat zijn ontroerende momenten.

We leerden ook zelf de huskysleden besturen. Makkelijk eigenlijk. Je hoeft alleen te remmen. Als je de teugels laat vieren, zetten de honden het uit eigen beweging op een lopen. Zonder deze dieren kan je geen grote afstanden afleggen in het Hoge Noorden. Alleen bij temperaturen van -40 graden hou je de mannelijke honden best binnen. Hun geslachtsorganen kunnen namelijk bevriezen en dat - werd mij verteld - is een pijnlijke affaire."

Nog zo'n ervaring: het licht, beter gezegd de afwezigheid ervan. "In december is het hooguit vier uur echt licht", zegt Geert Mahieu. "Dat is tussen 10 en 14 uur. Dan ben je buiten op stap. Keuze genoeg aan activiteiten. Zo kregen we een snelcursus ijsvissen. We maakten zelfs een kampvuur op het bevroren meer: geen nood, het ijs is meters dik, je zakt er niet doorheen. We maakten tochten met de sneeuwscooter. We bezochten een ijshotel. Heel knap natuurlijk, maar wij zaten toch liever in onze knusse hut waar je door de ramen niets anders ziet dan besneeuwde bomen.

In december is het hooguit vier uur echt licht

Heel interessant was het bezoek dat we brachten aan een traditionele Sami-familie. We werden er hartelijk ontvangen in hun tipi waar we ons neervlijden op rendiervellen, terwijl de Sami vertelden over het harde maar fascinerende leven in de sneeuw en ons lekkers voorschotelden, bosbessensap en zelfgebakken koekjes. Een unieke ervaring! De kinderen spreken er nog van. In de lodge kregen we trouwens ook Sami-gerechten voorgeschoteld. De Zweedse keuken is veel meer dan Köttbular en gerookte zalm. Elke dag stond er rendier op het menu, telkens op een andere wijze klaargemaakt. Ook dat overtrof de verwachtingen."

"Natuurlijk keren we ooit weer", lacht Geert Mahieu zijn eerdere uitspraak weg wanneer hij de herinneringen ophaalt. "Nog een paar jaar wachten, dan zijn de kids groot genoeg om een echte expeditie te ondernemen in het Hoge Noorden. We gaan ervoor."

Reisindrukken

Hoogtepunt(en) van de reis

Ongetwijfeld het aanschouwen van het noorderlicht, zo ontroerend, een privilege om dat mee te maken, je moet het met je eigen ogen gezien hebben. Een hele opgave voor amateurfotografen overigens!

Plaatselijke bevolking

Zeer correct, vol bewondering ook. Een aantal maanden zonder zon, dat doet wel iets met een mens.

Eten

Verrassend gevarieerd, een combinatie van Zweedse en Sami-gerechten. Ik wist niet dat je rendier op zoveel verschillende manier kon bereiden.

De verrassing van de reis

-47 graden gevoelstemperatuur is wel heel erg koud! Brrr...

Ergernis(sen) van de reis

Eerlijk waar, geen enkele.

Uw volgende bestemming?

De zon, in Zuid-Frankrijk. Vervolgens een inleefreis naar Bali. Over een viertal jaar, als de kinderen wat groter zijn, willen we terug naar het Hoge Noorden voor een echte expeditie over het ijs.

Op kerstdag 2017 landde dokter Mahieu met vrouw en twee kinderen op de luchthaven van Kittila in het hoge noorden van Finland om van daaruit nog 260 kilometer verder door te reizen naar een van de meest afgelegen plaatsen in Europa, genaamd Lannavaara, een dorp van 80 zielen, gelegen in een bevroren moeras langs de weg naar Viikusjârvi waarlangs in vroegere tijden goudzoekers hun geluk gingen zoeken. In dat dorp bevindt zich de familiale Aurora Mountain Lodge te midden van de witte wildernis. De dichtstbij gelegen nederzetting bevindt zich op ruim 85 kilometer afstand."Als je zoekt naar ongerepte natuur, dit is the place to be", vertelt een enthousiaste Geert Mahieu (39). Als orthopedist, gespecialiseerd in wervelkolomchirurgie, heeft hij af en toe nood aan escapisme. Na een eerdere inleefreis naar Senegal, oordeelden hij en zijn vrouw Tine dat de kinderen oud genoeg (9 en 11) waren om in het putje van de winter het Hoge Noorden te gaan verkennen. "De reis overtrof zo ver de verwachtingen, dat we niet naar dezelfde plek durven terugkeren, maar onze herinneringen willen blijven koesteren", lacht Geert."Het begon nochtans met een sisser", vervolgt hij. "De eerste avond was ik vergeten de Noorderlicht-app te consulteren en zijn we in onze luie zetel blijven zitten toen zich buiten een mooi spektakel afspeelde. Hebben we even geknarsetand. "Gelukkig waren we de daaropvolgende dagen wel bij de pinken. Man toch, het spektakel dat we te zien kregen, grenst aan het ongelooflijke. We werden werkelijk verwend. Zodanig dat we vrezen dat we dit nooit meer zullen kunnen evenaren. Bijna elke dag hadden we prijs en zagen we het licht met de noorderlichtvlammen in steeds wisselende intensiteit. Een geweldige uitdaging voor fotografen!"Rond het haardvuur in het salon van de Aurora Mountain Lodge werden elke avond straffe verhalen verteld over de belevenissen van de afgelopen dag. "Rond het centrale gebouw waren enkele hutten neergezet, discreet verstopt tussen de besneeuwde bomen. Daar heb je dus het gevoel helemaal alleen in de natuur te zijn, ver, heel ver van de bewoonde wereld. Ideaal om je hoofd leeg te maken. Rondom je heen ziet alles wit. Eentonig, zou je denken. Niets is minder waar! Het witte landschap zit vol afwisseling. Bovendien is je dag telkens gevuld met verrassende activiteiten in de natuur zodat je lichaam en geest verse zuurstof kunnen opnemen. De koude, die vergeet je als je achter de husky's door het schitterende landschap dendert. Op voorwaarde natuurlijk dat je warm ingeduffeld bent. Maar daar zorgt de organisatie voor: alle kledij is voorhanden om je in de koude toch een comfortabel gevoel te geven. Zo krijg je voor de duur van de reis een donsgevoerde jas, warme wanten en stevige winterboots. Bij de landing in Finland was het al -23 graden. Tijdens onze husky tour doorheen de toendra en taiga zakte de temperatuur tot -34 graden met een gevoelstemperatuur van -47 graden. Dat is echt extreem koud. Toch hebben ook de kinderen een reuze tijd meegemaakt met hun blozende wangetjes. Deze reis zullen ze niet gauw vergeten."Dokter Mahieu noemt de reis naar Zweeds Lapland een inleefreis. "De kinderen leerden er door allerlei activiteiten hoe de natuur functioneert in deze barre leefwereld en hoe de mensen zich hebben aangepast aan het klimaat. Zo'n rit op de slede getrokken door de husky's is een onvergetelijke ervaring. Je hoort niets, behalve het geluid van de dravende honden. En dan plots kom je oog in oog te staan met een rendierenfamilie. Dat zijn ontroerende momenten. We leerden ook zelf de huskysleden besturen. Makkelijk eigenlijk. Je hoeft alleen te remmen. Als je de teugels laat vieren, zetten de honden het uit eigen beweging op een lopen. Zonder deze dieren kan je geen grote afstanden afleggen in het Hoge Noorden. Alleen bij temperaturen van -40 graden hou je de mannelijke honden best binnen. Hun geslachtsorganen kunnen namelijk bevriezen en dat - werd mij verteld - is een pijnlijke affaire."Nog zo'n ervaring: het licht, beter gezegd de afwezigheid ervan. "In december is het hooguit vier uur echt licht", zegt Geert Mahieu. "Dat is tussen 10 en 14 uur. Dan ben je buiten op stap. Keuze genoeg aan activiteiten. Zo kregen we een snelcursus ijsvissen. We maakten zelfs een kampvuur op het bevroren meer: geen nood, het ijs is meters dik, je zakt er niet doorheen. We maakten tochten met de sneeuwscooter. We bezochten een ijshotel. Heel knap natuurlijk, maar wij zaten toch liever in onze knusse hut waar je door de ramen niets anders ziet dan besneeuwde bomen. Heel interessant was het bezoek dat we brachten aan een traditionele Sami-familie. We werden er hartelijk ontvangen in hun tipi waar we ons neervlijden op rendiervellen, terwijl de Sami vertelden over het harde maar fascinerende leven in de sneeuw en ons lekkers voorschotelden, bosbessensap en zelfgebakken koekjes. Een unieke ervaring! De kinderen spreken er nog van. In de lodge kregen we trouwens ook Sami-gerechten voorgeschoteld. De Zweedse keuken is veel meer dan Köttbular en gerookte zalm. Elke dag stond er rendier op het menu, telkens op een andere wijze klaargemaakt. Ook dat overtrof de verwachtingen.""Natuurlijk keren we ooit weer", lacht Geert Mahieu zijn eerdere uitspraak weg wanneer hij de herinneringen ophaalt. "Nog een paar jaar wachten, dan zijn de kids groot genoeg om een echte expeditie te ondernemen in het Hoge Noorden. We gaan ervoor."