De nieuwe cijfers over de financiële toestand van de ziekenhuizen werden afgelopen week bekendgemaakt door Belfius in hun jaarlijkse MAHA-studie.

Naast de analyse van 2019, werd ook de rekening gemaakt van de effecten van de covid-crisis op de ziekenhuizen in 2020. Dat het virus lelijk heeft huisgehouden en bijzonder veel schade heeft aangericht, dat lijdt geen twijfel.

Toch zou ik me in deze bijdrage vooral willen concentreren op de cijfers van vorig jaar. Want de financiële toekomst van vele ziekenhuizen hangt al lange tijd aan een zijden draadje. De covid-crisis heeft het alleen nog erger gemaakt.

Eerst en vooral wil ik graag iets kwijt over de studie an sich. Het is fantastisch dat Belfius dergelijk onderzoek doet, De Tijd heeft zich overigens ook over deze gegevens gebogen. Maar tegelijk is het maar moeilijk te begrijpen waarom deze cijfers niet gewoon jaarlijks door de overheid worden gerapporteerd.

Ziekenhuizen maken enorme omzetten en zijn voor een groot deel afhankelijk van belastinggeld. Het is dan toch niet meer dan normaal dat u en ik een duidelijk inzicht krijgen in de manier waarop onze gemeenschapsmiddelen worden besteed?

Het is moeilijk te begrijpen waarom de overheid de financiële cijfers van de ziekenhuizen niet gewoon jaarlijks rapporteert

Transparante, heldere cijfers zullen verschillen en gelijkenissen tussen ziekenhuizen aan het licht brengen en zullen ertoe leiden dat ziekenhuizen aangespoord worden om ook in eigen boezem te kijken. Ze zullen dan ook zoeken naar efficiëntieoefeningen, bijvoorbeeld door met elkaar af te spreken welke apparatuur en expertises kunnen worden gedeeld.

Ook voor de patiënt zijn daar winsten te verwachten. Een concentratie van expertise werkt immers bevorderlijk voor de kwaliteit van de zorg.

Om die transparantie in de hand te werken, moet er ingezet worden op doorgedreven digitalisering. Snelle gegevensstromen zijn nodig voor zorg op afstand en laten toe dat er vlot expertise kan worden uitgewisseld. Dubbele onderzoeken moeten op die manier worden vermeden en zorgen voor een kostenbesparing. Maar de analyse van big data en een snelle communicatie met het Riziv kunnen ook messcherp verschillen en werkpunten aanduiden.

De basisfinanciering van een ziekenhuis is ontoereikend en dat is een oud zeer. Daarom moet men de rekening doen kloppen door de artsen te vragen meer van hun honoraria af te staan, waardoor dan weer de ereloonsupplementen moeten stijgen.

Om die transparantie in de hand te werken, moet er ingezet worden op doorgedreven digitalisering

En verder zijn technische onderzoeken (radiografieën bijvoorbeeld) en farmaceutische producten noodzakelijk om het hoofd boven water te houden. Dat bleek ook nu weer uit de cijfers die Belfius naar buiten bracht.

Dat is niet logisch. Dat is zelfs onverantwoord. Het betekent een aanslag op het gemeenschapsbudget en het is niet houdbaar voor verzekeringssystemen. Wanneer een ziekenhuis wordt aangespoord om radiografieën te maken om de cijfers op te krikken, dan hebben we te maken met een systeemfout, die overconsumptie in de hand werkt en de gezondheidszorg dus nog duurder maakt.

Digitalisering en transparantie leiden op zich al tot besparingen en efficiëntiewinsten, maar het allergoedkoopste blijft toch om een gezond persoon gezond te houden. Investeren in levensstijl en preventie dus.

En de noodzaak om resoluut in te zetten op preventie en vroeg ingrijpen kan alleen maar groeien als dat ook voelbaar wordt in de financiering van de zorg. Met andere woorden, wanneer preventie en remedie naar hetzelfde beleidsniveau worden gebracht.

Ook dat al leidt tot een betere besteding van de middelen en maakt ruimte vrij voor een goede financiering van de basiszorg, en laat tegelijk toe dat we blijven inzetten op de nieuwste technieken.

Een ontoereikende basisfinanciering is de oorzaak van hoge prijzen en overconsumptie

Het regeerakkoord van de nieuwe regering gaf uitzicht op regionaliseringsprojecten. Alleen blijft daar in de beleidsverklaring weinig van over. Er wordt teruggegrepen naar beloftes uit 2014, met een mondelinge garantie dat er werk zou worden gemaakt van uitvoering, maar het gebrek aan een doelstelling of een tijdslijn maakt mij en mijn fractiecollega's ongerust.

Ook over transparantie en digitalisering blijft de beleidsverklaring flou en weinig ambitieus. Nochtans is het nu het momentum om werk te maken van een grondige hervorming.

Tot slot, de federale regering heeft beloofd om de verliezen ten gevolge van de covid-crisis te compenseren. Dat is goed, maar het mag niet betekenen dat er enkel knelverbanden worden aangelegd om het ergste bloeden te stelpen.

Er is daarentegen een snelle diagnose nodig, om ook de oorzaak van het bloeden grondig aan te pakken.

De nieuwe cijfers over de financiële toestand van de ziekenhuizen werden afgelopen week bekendgemaakt door Belfius in hun jaarlijkse MAHA-studie.Naast de analyse van 2019, werd ook de rekening gemaakt van de effecten van de covid-crisis op de ziekenhuizen in 2020. Dat het virus lelijk heeft huisgehouden en bijzonder veel schade heeft aangericht, dat lijdt geen twijfel. Toch zou ik me in deze bijdrage vooral willen concentreren op de cijfers van vorig jaar. Want de financiële toekomst van vele ziekenhuizen hangt al lange tijd aan een zijden draadje. De covid-crisis heeft het alleen nog erger gemaakt.Eerst en vooral wil ik graag iets kwijt over de studie an sich. Het is fantastisch dat Belfius dergelijk onderzoek doet, De Tijd heeft zich overigens ook over deze gegevens gebogen. Maar tegelijk is het maar moeilijk te begrijpen waarom deze cijfers niet gewoon jaarlijks door de overheid worden gerapporteerd. Ziekenhuizen maken enorme omzetten en zijn voor een groot deel afhankelijk van belastinggeld. Het is dan toch niet meer dan normaal dat u en ik een duidelijk inzicht krijgen in de manier waarop onze gemeenschapsmiddelen worden besteed?Transparante, heldere cijfers zullen verschillen en gelijkenissen tussen ziekenhuizen aan het licht brengen en zullen ertoe leiden dat ziekenhuizen aangespoord worden om ook in eigen boezem te kijken. Ze zullen dan ook zoeken naar efficiëntieoefeningen, bijvoorbeeld door met elkaar af te spreken welke apparatuur en expertises kunnen worden gedeeld. Ook voor de patiënt zijn daar winsten te verwachten. Een concentratie van expertise werkt immers bevorderlijk voor de kwaliteit van de zorg. Om die transparantie in de hand te werken, moet er ingezet worden op doorgedreven digitalisering. Snelle gegevensstromen zijn nodig voor zorg op afstand en laten toe dat er vlot expertise kan worden uitgewisseld. Dubbele onderzoeken moeten op die manier worden vermeden en zorgen voor een kostenbesparing. Maar de analyse van big data en een snelle communicatie met het Riziv kunnen ook messcherp verschillen en werkpunten aanduiden.De basisfinanciering van een ziekenhuis is ontoereikend en dat is een oud zeer. Daarom moet men de rekening doen kloppen door de artsen te vragen meer van hun honoraria af te staan, waardoor dan weer de ereloonsupplementen moeten stijgen. En verder zijn technische onderzoeken (radiografieën bijvoorbeeld) en farmaceutische producten noodzakelijk om het hoofd boven water te houden. Dat bleek ook nu weer uit de cijfers die Belfius naar buiten bracht.Dat is niet logisch. Dat is zelfs onverantwoord. Het betekent een aanslag op het gemeenschapsbudget en het is niet houdbaar voor verzekeringssystemen. Wanneer een ziekenhuis wordt aangespoord om radiografieën te maken om de cijfers op te krikken, dan hebben we te maken met een systeemfout, die overconsumptie in de hand werkt en de gezondheidszorg dus nog duurder maakt.Digitalisering en transparantie leiden op zich al tot besparingen en efficiëntiewinsten, maar het allergoedkoopste blijft toch om een gezond persoon gezond te houden. Investeren in levensstijl en preventie dus. En de noodzaak om resoluut in te zetten op preventie en vroeg ingrijpen kan alleen maar groeien als dat ook voelbaar wordt in de financiering van de zorg. Met andere woorden, wanneer preventie en remedie naar hetzelfde beleidsniveau worden gebracht. Ook dat al leidt tot een betere besteding van de middelen en maakt ruimte vrij voor een goede financiering van de basiszorg, en laat tegelijk toe dat we blijven inzetten op de nieuwste technieken.Het regeerakkoord van de nieuwe regering gaf uitzicht op regionaliseringsprojecten. Alleen blijft daar in de beleidsverklaring weinig van over. Er wordt teruggegrepen naar beloftes uit 2014, met een mondelinge garantie dat er werk zou worden gemaakt van uitvoering, maar het gebrek aan een doelstelling of een tijdslijn maakt mij en mijn fractiecollega's ongerust. Ook over transparantie en digitalisering blijft de beleidsverklaring flou en weinig ambitieus. Nochtans is het nu het momentum om werk te maken van een grondige hervorming. Tot slot, de federale regering heeft beloofd om de verliezen ten gevolge van de covid-crisis te compenseren. Dat is goed, maar het mag niet betekenen dat er enkel knelverbanden worden aangelegd om het ergste bloeden te stelpen.Er is daarentegen een snelle diagnose nodig, om ook de oorzaak van het bloeden grondig aan te pakken.