Toen Maggie De Block aan het roer kwam van Sociale Zaken en Volksgezondheid, legde ze een aantal voorstellen op tafel waar wij ons best in konden vinden: een hervorming van de ziekenhuisfinanciering, het herzien van de nomenclatuur, streven naar meer efficiëntie ... Alleen voorzag ze niet de middelen om die ambities waar te maken. Ik heb daarop voorspeld: een kok zonder centen bakt er niks van. En wat blijkt? Na twee jaar rechts beleid is het nog altijd wachten op fundamentele veranderingen. De regering probeert haar imago op te smukken met een handvol positieve maatregelen, maar dat is slechts schone schijn. En voor alles wat er fout gaat, geeft ze de schuld aan anderen.

Ik verdenk de regering van kwade wil. Ze zegt dat de sociale zekerheid te veel kost en weegt op de economie. Dat klopt niet: sociale zekerheid is nodig voor de koopkracht en het vertrouwen van de burger. En vertrouwen is goed voor de economie. De regering verwijt de sociale partners een gebrek aan efficiëntie. Dat liedje is niet nieuw. Toch was de sociale zekerheid in de vorige regeringen altijd in evenwicht. Pas de laatste twee jaren is er een tekort. De taxshift sneed drie tot vier miljard aan inkomsten weg, zonder compensaties. Onverantwoord, noem ik dat. Daarom: een regering heeft geen sociaal gelaat maar een sociaal hart nodig!

Niet iedereen over dezelfde kam scheren

Ik heb het ook gehad met de kritiek aan de artsen. Die verdienen genoeg en kunnen best wat inleveren, wordt gezegd. Dat geldt zeker niet voor alle artsen. Als sommigen te veel verdienen, moet de regering zich tot die specifieke groep richten. Nu wordt er een lineaire taks opgelegd aan àlle artsen. Dat is niet correct.

Ook het terugschroeven van de financiering van de ziekenhuizen is geen goede maatregel. Heel wat ziekenhuizen proberen het hoofd boven water te houden door overconsumptie, door prestaties aan te rekenen die niet echt nodig zijn. Ze proberen het gat in hun begroting te dichten door patiënten meer supplementen aan te rekenen. Uiteindelijk betaalt de patiënt de rekening. Door de besparingen moeten de directies ook snoeien in hun personeelsbestand en komt de kwaliteit van de zorg in gevaar.

Regering creëert sociale onzekerheid

De besparingen worden niet gelijkmatig verdeeld: de helft is voor rekening van de gezondheidszorg. En dat valt niet te rechtvaardigen. De sociale zekerheid wordt nu gebruikt als pasmunt om de begroting onder controle te houden. Hebben we een gat van 900 miljoen euro gemaakt? Geen probleem, we halen de ontbrekende miljoenen bij de sociale zekerheid. Tot voor enkele jaren garandeerde de overheid het financieel evenwicht in de sociale zekerheid, en niemand die daar durfde aan te raken. Vandaag worden er beslissingen genomen die de 'zekerheid' in de sociale zekerheid ondergraven. De regering maakt de financiering afhankelijk van onduidelijke en onvoorspelbare factoren. In plaats van zekerheid te bieden, organiseert ze sociale onzekerheid.

Een regering heeft geen sociaal gelaat maar een sociaal hart nodig

De vrees bestaat dat bepaalde patiënten uit de boot zullen vallen. In sommige kringen is te horen dat behandelingen als kinesitherapie, logopedie en tandzorg onder de noemer van "comfortzorg" moeten vallen, met andere woorden... zorg die niet noodzakelijk moet worden gefinancierd. De socialistische mutualiteit vindt die behandelingen allerminst comfortzorg. Het is zorg die mensen net in staat stelt om volwaardig aan het maatschappelijk en economisch leven deel te nemen.

Het einde van het jaar is in zicht, een jaar om vlug te vergeten. Wat brengt 2017? Klagen helpt niet. De socialistische mutualiteit blijft bereid om met alle actoren samen naar een oplossing te zoeken. Het is niet waar dat degezondheidszorg onbetaalbaar is. Sociale zekerheid is enkel onbetaalbaar in die zin dat ze van onschatbare waarde is. Tot voor 22 maart was veiligheid ook te duur, maar na de aanslagen was er plots wel geld voor. Politiek is een kwestie van keuzes maken. De regering moet eindelijk kleur bekennen tegenover de bevolking

Toen Maggie De Block aan het roer kwam van Sociale Zaken en Volksgezondheid, legde ze een aantal voorstellen op tafel waar wij ons best in konden vinden: een hervorming van de ziekenhuisfinanciering, het herzien van de nomenclatuur, streven naar meer efficiëntie ... Alleen voorzag ze niet de middelen om die ambities waar te maken. Ik heb daarop voorspeld: een kok zonder centen bakt er niks van. En wat blijkt? Na twee jaar rechts beleid is het nog altijd wachten op fundamentele veranderingen. De regering probeert haar imago op te smukken met een handvol positieve maatregelen, maar dat is slechts schone schijn. En voor alles wat er fout gaat, geeft ze de schuld aan anderen. Ik verdenk de regering van kwade wil. Ze zegt dat de sociale zekerheid te veel kost en weegt op de economie. Dat klopt niet: sociale zekerheid is nodig voor de koopkracht en het vertrouwen van de burger. En vertrouwen is goed voor de economie. De regering verwijt de sociale partners een gebrek aan efficiëntie. Dat liedje is niet nieuw. Toch was de sociale zekerheid in de vorige regeringen altijd in evenwicht. Pas de laatste twee jaren is er een tekort. De taxshift sneed drie tot vier miljard aan inkomsten weg, zonder compensaties. Onverantwoord, noem ik dat. Daarom: een regering heeft geen sociaal gelaat maar een sociaal hart nodig!Niet iedereen over dezelfde kam scherenIk heb het ook gehad met de kritiek aan de artsen. Die verdienen genoeg en kunnen best wat inleveren, wordt gezegd. Dat geldt zeker niet voor alle artsen. Als sommigen te veel verdienen, moet de regering zich tot die specifieke groep richten. Nu wordt er een lineaire taks opgelegd aan àlle artsen. Dat is niet correct. Ook het terugschroeven van de financiering van de ziekenhuizen is geen goede maatregel. Heel wat ziekenhuizen proberen het hoofd boven water te houden door overconsumptie, door prestaties aan te rekenen die niet echt nodig zijn. Ze proberen het gat in hun begroting te dichten door patiënten meer supplementen aan te rekenen. Uiteindelijk betaalt de patiënt de rekening. Door de besparingen moeten de directies ook snoeien in hun personeelsbestand en komt de kwaliteit van de zorg in gevaar. Regering creëert sociale onzekerheidDe besparingen worden niet gelijkmatig verdeeld: de helft is voor rekening van de gezondheidszorg. En dat valt niet te rechtvaardigen. De sociale zekerheid wordt nu gebruikt als pasmunt om de begroting onder controle te houden. Hebben we een gat van 900 miljoen euro gemaakt? Geen probleem, we halen de ontbrekende miljoenen bij de sociale zekerheid. Tot voor enkele jaren garandeerde de overheid het financieel evenwicht in de sociale zekerheid, en niemand die daar durfde aan te raken. Vandaag worden er beslissingen genomen die de 'zekerheid' in de sociale zekerheid ondergraven. De regering maakt de financiering afhankelijk van onduidelijke en onvoorspelbare factoren. In plaats van zekerheid te bieden, organiseert ze sociale onzekerheid.De vrees bestaat dat bepaalde patiënten uit de boot zullen vallen. In sommige kringen is te horen dat behandelingen als kinesitherapie, logopedie en tandzorg onder de noemer van "comfortzorg" moeten vallen, met andere woorden... zorg die niet noodzakelijk moet worden gefinancierd. De socialistische mutualiteit vindt die behandelingen allerminst comfortzorg. Het is zorg die mensen net in staat stelt om volwaardig aan het maatschappelijk en economisch leven deel te nemen. Het einde van het jaar is in zicht, een jaar om vlug te vergeten. Wat brengt 2017? Klagen helpt niet. De socialistische mutualiteit blijft bereid om met alle actoren samen naar een oplossing te zoeken. Het is niet waar dat degezondheidszorg onbetaalbaar is. Sociale zekerheid is enkel onbetaalbaar in die zin dat ze van onschatbare waarde is. Tot voor 22 maart was veiligheid ook te duur, maar na de aanslagen was er plots wel geld voor. Politiek is een kwestie van keuzes maken. De regering moet eindelijk kleur bekennen tegenover de bevolking