Daar waar men voor gehandicaptenzorg eerst sprak over 400 mio, nadien 619 mio, volgt nu 1,6 mia euro. De dag nadien is het gevraagde budget voor ouderenzorg magisch vermenigvuldigd van eerst 140 mio, nadien 210 mio om direct 2 mia euro op tafel te leggen, met de vraag om het personeel te verdubbelen.

En een verdubbeling van geestelijke gezondheidszorg. En honderden mio euro's voor psychologische zorg, voor een gratis huisarts, voor kinderopvang en jeugdzorg. Een hogere consultatievergoeding, 500 mio extra voor tandzorg, 200 mio voor preventie. Het extra uitgeven van publieke middelen is plots de maatstaf van vooruitgang?

Is het extra uitgeven van publieke middelen plots de maatstaf van vooruitgang?

Zonder rekening te houden met hoe goed of slecht die middelen worden besteed: een gemiddeld budget per persoon met een beperking is gestegen van 25.000 naar bijna 40.000 euro. Hoe verklaar je dit? Nog altijd 1 op 4 senioren in woonzorgcentra hebben een licht zorgprofiel. Zitten zij op hun plaats? In andere landen worden 1/3e meer senioren thuis verzorgd. Durven politici aan de overdaad in de kinderbijslag te raken om werkelijke gezin- en zorgnoden in te vullen (ruim 500 mio euro)? En waarom pompen we meer publieke middelen in bakstenen voor zorg dan andere landen?

Interessanter, maar ondergesneeuwd in de aandacht, is de publicatie van de nieuwe boordtabel van het KCE, als basis voor gefundeerde doelstellingen. En wat blijkt: opnieuw zijn het preventie, gepaste zorg en veilige zorg waar we dringend meer meerwaarde moeten creëren. Met ook professionele activiteit van zorggebruikers als nieuwe OESO-prioriteit. Dat zijn vier domeinen die publieke uitgaven voorkomen of reduceren en waar de volgende regering werk van moet maken.

Op sommige punten gaan we duidelijk vooruit, bv. op vlak van kindersterfte en terminale zorg. We zijn uitstekend in het vermijden van sterfte via zorg, in tegenstelling tot de zwakste score op het vermijden via preventie (roken, alcohol, drugs, voeding...) in vergelijking met de andere West-Europese landen. Dat wordt o.a. bevestigd bij de HIV-incidentie en griepvaccinatie.

De gebrekkige gepaste zorg vertaalt zich in het aantal onderzoeken, consulten, ingrepen en compliance met richtlijnen, bv. bij diabetes. En in het verlengde daarvan kennen we de overdaad aan de diverse soorten 'bedden' in ons land.

Kies in de zorg a.u.b. voor het verbeteren van concrete, onderbouwde doelstellingen

Eén voorbeeld wat betreft professionele activiteit: slechts 40% van de personen met een langdurige depressie werkt. We bengelen hiermee achteraan, op een 21e positie in de OESO.

De doelstellingen verschillen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het zuiden van het land loopt vaak achter, met extra werkpunten in overgebruik van geneesmiddelen zoals antidepressiva en antipsychotica. Hetzelfde geldt voor preventie: vaccinatie tegen mazelen, screening, MRSA-inperking... en veiligheid: aantal inducties, chirurgische complicaties, doorligwonden.... In Brussel valt bv. het hoge aantal onvrijwillige opnames op (1/3e hoger).

Ook Vlaanderen kent knipperlichten zoals het hoge aantal opnamedagen en heropnames in de psychiatrie, en in een heel ander domein het overdreven gebruik van de 'knip' bij bevallingen. Bovendien, hoe komt het bv. dat postoperatieve bloedvergiftiging na buikchirurgie bij ons in een veelvoud voorkomt in vergelijking met de twee andere regio's?

Beste politici, de keuze is aan u. Maar kies in de zorg a.u.b. voor het verbeteren van concrete, onderbouwde doelstellingen. Zorg ervoor dat die werven een trekpaard worden. Voer een beleid per regio dat rendeert om te herinvesteren en de gaten in zorg verder in te vullen.

Daar waar men voor gehandicaptenzorg eerst sprak over 400 mio, nadien 619 mio, volgt nu 1,6 mia euro. De dag nadien is het gevraagde budget voor ouderenzorg magisch vermenigvuldigd van eerst 140 mio, nadien 210 mio om direct 2 mia euro op tafel te leggen, met de vraag om het personeel te verdubbelen. En een verdubbeling van geestelijke gezondheidszorg. En honderden mio euro's voor psychologische zorg, voor een gratis huisarts, voor kinderopvang en jeugdzorg. Een hogere consultatievergoeding, 500 mio extra voor tandzorg, 200 mio voor preventie. Het extra uitgeven van publieke middelen is plots de maatstaf van vooruitgang?Zonder rekening te houden met hoe goed of slecht die middelen worden besteed: een gemiddeld budget per persoon met een beperking is gestegen van 25.000 naar bijna 40.000 euro. Hoe verklaar je dit? Nog altijd 1 op 4 senioren in woonzorgcentra hebben een licht zorgprofiel. Zitten zij op hun plaats? In andere landen worden 1/3e meer senioren thuis verzorgd. Durven politici aan de overdaad in de kinderbijslag te raken om werkelijke gezin- en zorgnoden in te vullen (ruim 500 mio euro)? En waarom pompen we meer publieke middelen in bakstenen voor zorg dan andere landen?Interessanter, maar ondergesneeuwd in de aandacht, is de publicatie van de nieuwe boordtabel van het KCE, als basis voor gefundeerde doelstellingen. En wat blijkt: opnieuw zijn het preventie, gepaste zorg en veilige zorg waar we dringend meer meerwaarde moeten creëren. Met ook professionele activiteit van zorggebruikers als nieuwe OESO-prioriteit. Dat zijn vier domeinen die publieke uitgaven voorkomen of reduceren en waar de volgende regering werk van moet maken.Op sommige punten gaan we duidelijk vooruit, bv. op vlak van kindersterfte en terminale zorg. We zijn uitstekend in het vermijden van sterfte via zorg, in tegenstelling tot de zwakste score op het vermijden via preventie (roken, alcohol, drugs, voeding...) in vergelijking met de andere West-Europese landen. Dat wordt o.a. bevestigd bij de HIV-incidentie en griepvaccinatie. De gebrekkige gepaste zorg vertaalt zich in het aantal onderzoeken, consulten, ingrepen en compliance met richtlijnen, bv. bij diabetes. En in het verlengde daarvan kennen we de overdaad aan de diverse soorten 'bedden' in ons land. Eén voorbeeld wat betreft professionele activiteit: slechts 40% van de personen met een langdurige depressie werkt. We bengelen hiermee achteraan, op een 21e positie in de OESO.De doelstellingen verschillen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het zuiden van het land loopt vaak achter, met extra werkpunten in overgebruik van geneesmiddelen zoals antidepressiva en antipsychotica. Hetzelfde geldt voor preventie: vaccinatie tegen mazelen, screening, MRSA-inperking... en veiligheid: aantal inducties, chirurgische complicaties, doorligwonden.... In Brussel valt bv. het hoge aantal onvrijwillige opnames op (1/3e hoger). Ook Vlaanderen kent knipperlichten zoals het hoge aantal opnamedagen en heropnames in de psychiatrie, en in een heel ander domein het overdreven gebruik van de 'knip' bij bevallingen. Bovendien, hoe komt het bv. dat postoperatieve bloedvergiftiging na buikchirurgie bij ons in een veelvoud voorkomt in vergelijking met de twee andere regio's?Beste politici, de keuze is aan u. Maar kies in de zorg a.u.b. voor het verbeteren van concrete, onderbouwde doelstellingen. Zorg ervoor dat die werven een trekpaard worden. Voer een beleid per regio dat rendeert om te herinvesteren en de gaten in zorg verder in te vullen.