Al jaren ga ik graag naar de open ateliers in Gent. Studerende, professionele en vrijetijdskunstenaars zetten er hun atelier open voor het publiek. In het najaar van 2022 bezocht ik vele open ateliers, ook Nucleo op de Lindelei. Daar ontdekte ik het ruime, lichte atelier van Isabel Devos en haar man Lieven Lefere.

Isabel toonde een grote tafel vol inspiratie waar ik maar niet op uitgekeken raakte. Een klein bleek werkje - waarvan ik toen dacht dat het een beeldhouwwerkje was - trok in het bijzonder mijn aandacht.

Het leek wat op gepoederd marmer, en het had de vorm van een hart. Artsenkrant-lezers die af en toe mijn column lezen, weten misschien al van mijn bijzondere connectie met en interesse voor harten.

Het hartje bleek geen beeldhouwwerk, want Isabel vertelde me dat het een gogotte was. Gogottes zijn door de natuur gemaakte kunstwerken die zich duizenden jaren geleden hebben gevormd in een oude zandduin vlakbij Fontainebleau, buiten marmerachtig gepoederd zandkleur, met een hart van zwart vulkaan.

Aangevuurd door dit prachtige verhaal, raakten we aan de praat. Ik vertelde haar over Kunst aan Bed, mijn droom om een roomservice van kunsten te brengen voor mensen opgenomen in het ziekenhuis. We zouden contact houden. Isabel kocht de dag nadien mijn boekje, Kunst op voorschrift, en las het in een ruk uit. En ze besliste dat ze iets wilde doen voor mijn project.

Gogottes zijn door de natuur gemaakte kunstwerken die zich duizenden jaren geleden hebben gevormd

Maanden later zie ik foto's van het gogotte-hartje op haar Instagrampagina. 'O, het hartje', reageer ik. En ze antwoordt: 'wacht maar, we zijn iets aan het maken. Voor jouw project.' Mijn hart slaat over van ontroering en contentement. Enkele weken later krijg ik een mail. Het werk is af. Ze nodigt me uit bij haar thuis, samen met de andere betrokken kunstenaars. En zo geschiedde, op een mooie zomeravond, op een bijzondere plek.

Ik zie het werk en mijn hart staat even stil. Hoe bijzonder.

Isabel maakte foto's van het gogotte-hartje in zovele tinten wit, grijs en zwart. Analoog gemaakt, en met de hand ontwikkeld. Het toeval beslist de kleuren, voor elke foto uniek. "Net zoals de mensen waarvoor het gemaakt is, uniek zijn en één voor één een iets anders verhaal hebben."

Daarnaast schreef Petra Van den Berghen er een prachtig gedicht bij. Het gaat recht naar het hart, kerft met een grote zachtheid, gaat over sterk en zacht zijn, en het licht. Het werd naar het Engels vertaald door David Colmer.

De gedichten werden gedrukt met oude loden letters, een hoogdruktechniek waarbij de letters één voor één worden gezet, en paragraaf per paragraaf gedrukt worden. Zo wordt ieder gedrukt gedicht, net als de foto's, uniek. Dit kon dankzij de kennis en apparatuur van Dimitri Vermeylen van Atelier V.V..

Het werk werd uniek ingekaderd door kunstenaar Lieven Lefere, die ook een nog uniekere draagbare koffer maakte, om het werk van bed naar bed, en van kamer naar kamer te kunnen brengen. Kunst aan bed, dus.

Ik kreeg, op die mooie zomeravond, vol verse en oude vriendschappen, de eerste editie van dit werk, overhandigd. De overige edities zijn te koop, en ook hiervan gaat er per editie een bijdrage naar het Fonds Prinses Delphine van het UZ Gent, dat Kunst aan Bed steunt.

Je droom zien stollen tot een boek dat je kan vasthouden en gelezen wordt, is al erg bijzonder. Dat het mensen inspireert is dat nog veel meer. Maar dit, dat het mensen inspireert tot het maken van een dergelijk uniek kunstwerk, dat is onbevattelijk mooi.

Al jaren ga ik graag naar de open ateliers in Gent. Studerende, professionele en vrijetijdskunstenaars zetten er hun atelier open voor het publiek. In het najaar van 2022 bezocht ik vele open ateliers, ook Nucleo op de Lindelei. Daar ontdekte ik het ruime, lichte atelier van Isabel Devos en haar man Lieven Lefere. Isabel toonde een grote tafel vol inspiratie waar ik maar niet op uitgekeken raakte. Een klein bleek werkje - waarvan ik toen dacht dat het een beeldhouwwerkje was - trok in het bijzonder mijn aandacht. Het leek wat op gepoederd marmer, en het had de vorm van een hart. Artsenkrant-lezers die af en toe mijn column lezen, weten misschien al van mijn bijzondere connectie met en interesse voor harten. Het hartje bleek geen beeldhouwwerk, want Isabel vertelde me dat het een gogotte was. Gogottes zijn door de natuur gemaakte kunstwerken die zich duizenden jaren geleden hebben gevormd in een oude zandduin vlakbij Fontainebleau, buiten marmerachtig gepoederd zandkleur, met een hart van zwart vulkaan. Aangevuurd door dit prachtige verhaal, raakten we aan de praat. Ik vertelde haar over Kunst aan Bed, mijn droom om een roomservice van kunsten te brengen voor mensen opgenomen in het ziekenhuis. We zouden contact houden. Isabel kocht de dag nadien mijn boekje, Kunst op voorschrift, en las het in een ruk uit. En ze besliste dat ze iets wilde doen voor mijn project.Maanden later zie ik foto's van het gogotte-hartje op haar Instagrampagina. 'O, het hartje', reageer ik. En ze antwoordt: 'wacht maar, we zijn iets aan het maken. Voor jouw project.' Mijn hart slaat over van ontroering en contentement. Enkele weken later krijg ik een mail. Het werk is af. Ze nodigt me uit bij haar thuis, samen met de andere betrokken kunstenaars. En zo geschiedde, op een mooie zomeravond, op een bijzondere plek. Ik zie het werk en mijn hart staat even stil. Hoe bijzonder.Isabel maakte foto's van het gogotte-hartje in zovele tinten wit, grijs en zwart. Analoog gemaakt, en met de hand ontwikkeld. Het toeval beslist de kleuren, voor elke foto uniek. "Net zoals de mensen waarvoor het gemaakt is, uniek zijn en één voor één een iets anders verhaal hebben." Daarnaast schreef Petra Van den Berghen er een prachtig gedicht bij. Het gaat recht naar het hart, kerft met een grote zachtheid, gaat over sterk en zacht zijn, en het licht. Het werd naar het Engels vertaald door David Colmer. De gedichten werden gedrukt met oude loden letters, een hoogdruktechniek waarbij de letters één voor één worden gezet, en paragraaf per paragraaf gedrukt worden. Zo wordt ieder gedrukt gedicht, net als de foto's, uniek. Dit kon dankzij de kennis en apparatuur van Dimitri Vermeylen van Atelier V.V.. Het werk werd uniek ingekaderd door kunstenaar Lieven Lefere, die ook een nog uniekere draagbare koffer maakte, om het werk van bed naar bed, en van kamer naar kamer te kunnen brengen. Kunst aan bed, dus. Ik kreeg, op die mooie zomeravond, vol verse en oude vriendschappen, de eerste editie van dit werk, overhandigd. De overige edities zijn te koop, en ook hiervan gaat er per editie een bijdrage naar het Fonds Prinses Delphine van het UZ Gent, dat Kunst aan Bed steunt.Je droom zien stollen tot een boek dat je kan vasthouden en gelezen wordt, is al erg bijzonder. Dat het mensen inspireert is dat nog veel meer. Maar dit, dat het mensen inspireert tot het maken van een dergelijk uniek kunstwerk, dat is onbevattelijk mooi.