Twee weken onderweg, dagen tussen 20 en 30 kilometers stappen. Ik gun me een kalmere dag (10 km) en verblijf op een boerderij. ik ben er de enige gast, rust verzekerd! Ik blik terug.
Was de voorbereiding optimaal? Ja en nee... Het wandelen lukt prima, dat deel is dik in orde. Met dank aan vriendin Anja, we begonnen in de eerste lockdown samen te stappen, we zijn niet meer gestopt. Wekelijks worden er heel wat kilometers afgelegd en levens uitgewisseld. Ook Ignace, Vivi en enkele nichten zorgden voor de nodige training. Alleen op pad gaan werd ook een gewoonte. Ik draag er nu de vruchten van. Op de camino kreeg ik al een bijnaam: de TGV. Ik kan mijn temperament niet wegsteken... (en de meeste pèlerins nu zijn 65+).
Mijn rugzak is PERFECT qua gewicht en inhoud. Niets te veel of te weinig zit erin! Met grote dank aan zoon Olivier, hij was mijn coach bij het kiezen en pakken, uiteraard heeft hij als wereldreiziger massa's ervaring. Het is een rugzak op mijn maat (24 l), vrouwenmodel. Gewicht 7kg zonder eten/drinken. Dus nog zo'n 1,5 kg erbij 's morgens. Eerlijk: ik voel hem al bijna niet meer.
Ik kreeg nog veel meer tips & tricks van Olivier, o.a. een zeer handige tool: maps.me. Maar daar moet je wel mee leren werken...
De verdere voorbereiding was dus niet zo ideaal. Het is immers heel moeilijk je voor te bereiden op iets wat je niet kent, op een totaal nieuwe ervaring. Maar al doende leert men. Nu heb ik maps.me in de vingers, en vind ik de weg altijd. Het lukt me feilloos slaapplaatsen te boeken, voor lunch en zo nodig avondeten te zorgen. Ik heb hier zelfs al voor medepelgrims gekookt.
De dagen hier hebben hun routine. Vroeg opstaan, spullen pakken - niets vergeten blijkt heel moeilijk, ben al moeten terugkeren om mijn wandelstokken te halen - ontbijten en wegwezen.
Tussen half 8 en half 9 start ik, in Spanje zal dit wellicht vroeger worden, om te profiteren van de koelere ochtenduren. Rond half 11 volgt een korte break met noten/druiven/gedroogd fruit. Tegen 13 uur pauzeer ik langer; er is altijd wel een verrassend plekje onderweg. Brood, kaas en fruit vormen de lunch. De stops om even iets te drinken staan niet ingepland, ik probeer voldoende tijd te nemen daarvoor, het lastige is telkens de rugzak afdoen, maar ook dat went. En wat ik me graag gun: een koele Perrier op een terras. Zaaaalig!
Iedere dagtocht brengt voldoende variatie. Het is allemaal onbekend terrein. Ik geniet van panorama's, bossen waar licht gefilterd wordt, kerkjes, torens en onverwachte stilteplekken. Van kronkelende wegen, spreuken langs de weg, mistige ochtenden en zonsondergangen. Stilaan nader ik het zuiden, wijnranken en velden met zonnebloemen verschijnen. Ik logeer aan de oevers van de prachtige rivier Dordogne.
De term lievekesweer is ook hier van toepassing. Op 14 wandeldagen is er één regenbui tijdens een tocht geweest. Bijna op de bestemming, een kwartiertje schuilen en ik kon verder. Wel heel veel onweders als ik al aangekomen was. Eenmaal vergat ik tijdens zo'n onweer m'n schoenen binnen te halen, gelukkig kreeg ik kranten om het leed te verzachten (en de föhn hielp ook). Eenn van de boeren hier vraagt - een slingerend gebaar makend met de handen - of ik misschien tussen de regenbuien doorwandel, want het regent hier echt veel...
Een dagtocht eindigt met het bereiken van de slaapplaats, en opnieuw rituelen: douche nemen - amai, na een dag stink je gewoon! - lijf en leden verzorgen, was doen, eten maken of benen onder tafel schuiven, nog wat babbelen (als ik niet alleen ben) en op tijd onder de wol. Lezen lukt ook af en toe.
Is het zwaar? Neen, wel vermoeiend, soms te warm, te veel beestjes of netels. De laatste 5 km zijn altijd lastig. Ik begin dan te zwijmelen - mijn evenwicht is sowieso al zwak -, het duurt naar mijn aanvoelen uren. Misschien een overblijfsel van de dodentocht: de laatste 5 km toen waren de hel... Maar je neemt een warme douche en alles is vergeten. Mijn werk als kinderpsychiater daarentegen ... Wat ik op een dag hoor, zie, denk en voel... dat laat zich niet door een hete douche wegspoelen...
Was de voorbereiding optimaal? Ja en nee... Het wandelen lukt prima, dat deel is dik in orde. Met dank aan vriendin Anja, we begonnen in de eerste lockdown samen te stappen, we zijn niet meer gestopt. Wekelijks worden er heel wat kilometers afgelegd en levens uitgewisseld. Ook Ignace, Vivi en enkele nichten zorgden voor de nodige training. Alleen op pad gaan werd ook een gewoonte. Ik draag er nu de vruchten van. Op de camino kreeg ik al een bijnaam: de TGV. Ik kan mijn temperament niet wegsteken... (en de meeste pèlerins nu zijn 65+). Mijn rugzak is PERFECT qua gewicht en inhoud. Niets te veel of te weinig zit erin! Met grote dank aan zoon Olivier, hij was mijn coach bij het kiezen en pakken, uiteraard heeft hij als wereldreiziger massa's ervaring. Het is een rugzak op mijn maat (24 l), vrouwenmodel. Gewicht 7kg zonder eten/drinken. Dus nog zo'n 1,5 kg erbij 's morgens. Eerlijk: ik voel hem al bijna niet meer. Ik kreeg nog veel meer tips & tricks van Olivier, o.a. een zeer handige tool: maps.me. Maar daar moet je wel mee leren werken... De verdere voorbereiding was dus niet zo ideaal. Het is immers heel moeilijk je voor te bereiden op iets wat je niet kent, op een totaal nieuwe ervaring. Maar al doende leert men. Nu heb ik maps.me in de vingers, en vind ik de weg altijd. Het lukt me feilloos slaapplaatsen te boeken, voor lunch en zo nodig avondeten te zorgen. Ik heb hier zelfs al voor medepelgrims gekookt.De dagen hier hebben hun routine. Vroeg opstaan, spullen pakken - niets vergeten blijkt heel moeilijk, ben al moeten terugkeren om mijn wandelstokken te halen - ontbijten en wegwezen.Tussen half 8 en half 9 start ik, in Spanje zal dit wellicht vroeger worden, om te profiteren van de koelere ochtenduren. Rond half 11 volgt een korte break met noten/druiven/gedroogd fruit. Tegen 13 uur pauzeer ik langer; er is altijd wel een verrassend plekje onderweg. Brood, kaas en fruit vormen de lunch. De stops om even iets te drinken staan niet ingepland, ik probeer voldoende tijd te nemen daarvoor, het lastige is telkens de rugzak afdoen, maar ook dat went. En wat ik me graag gun: een koele Perrier op een terras. Zaaaalig! Iedere dagtocht brengt voldoende variatie. Het is allemaal onbekend terrein. Ik geniet van panorama's, bossen waar licht gefilterd wordt, kerkjes, torens en onverwachte stilteplekken. Van kronkelende wegen, spreuken langs de weg, mistige ochtenden en zonsondergangen. Stilaan nader ik het zuiden, wijnranken en velden met zonnebloemen verschijnen. Ik logeer aan de oevers van de prachtige rivier Dordogne. De term lievekesweer is ook hier van toepassing. Op 14 wandeldagen is er één regenbui tijdens een tocht geweest. Bijna op de bestemming, een kwartiertje schuilen en ik kon verder. Wel heel veel onweders als ik al aangekomen was. Eenmaal vergat ik tijdens zo'n onweer m'n schoenen binnen te halen, gelukkig kreeg ik kranten om het leed te verzachten (en de föhn hielp ook). Eenn van de boeren hier vraagt - een slingerend gebaar makend met de handen - of ik misschien tussen de regenbuien doorwandel, want het regent hier echt veel... Een dagtocht eindigt met het bereiken van de slaapplaats, en opnieuw rituelen: douche nemen - amai, na een dag stink je gewoon! - lijf en leden verzorgen, was doen, eten maken of benen onder tafel schuiven, nog wat babbelen (als ik niet alleen ben) en op tijd onder de wol. Lezen lukt ook af en toe. Lessen dagen 9-14:- je bent nooit te oud om te leren - routine helpt altijd - je neemt jezelf overal mee - jezelf verwennen is best oké - lievekesweer bestaat echt - niets doen is ook oké.Is het zwaar? Neen, wel vermoeiend, soms te warm, te veel beestjes of netels. De laatste 5 km zijn altijd lastig. Ik begin dan te zwijmelen - mijn evenwicht is sowieso al zwak -, het duurt naar mijn aanvoelen uren. Misschien een overblijfsel van de dodentocht: de laatste 5 km toen waren de hel... Maar je neemt een warme douche en alles is vergeten. Mijn werk als kinderpsychiater daarentegen ... Wat ik op een dag hoor, zie, denk en voel... dat laat zich niet door een hete douche wegspoelen...
