...

Gaan logeren? Één nachtje was als kind wel genoeg. Heimwee leidde vroeger tot behoedzame keuzes, zonder uitspattingen. Liever vakantiewerk in een ziekenhuis dan een interrailpas aanschaffen. Jeugdbeweging vormde geen probleem; nooit ver, nooit echt lang èn gegarandeerd de mensen die je graag hebt. In mijn studententijd duurde het drie jaar vooraleer ik Leuven ècht tof vond. Herinneringen aan enthousiaste studenten begin oktober staan me nog voor de geest. Waarom zo blij???Maar, het weerhield me niet om zaken te doen. Ik moest en zou het eerste jaar geneeskunde slagen, om daarna Leuven vaarwel te zeggen. Niet dus, de drive om arts te worden bleek te groot, uiteindelijk werd het nog leuk ook! Vakanties: hetzelfde verhaal. Cultuur opsnuiven in zonnige oorden, samen met vrienden tijd doorbrengen... geen probleem. Maar de quote 'de leukste dag van de vakantie is de dag dat we naar huis gaan', heeft me lang achtervolgd. Buitenlandse congressen volg ik ook met plezier, Toronto was wèl heftig, met veel heimwee. Maar een vriendin sleurde me er doorheen, ik kon genieten van de Niagarawatervallen, het maken van ijswijn aanschouwen en - uiteraard - alles van het congres absorberen. Mijn boodschap aan elk kind met heimwee: dit gaat over! Laat je niet weerhouden dat megacoole kamp te volgen, met je vrienden alles te beleven, tot een Erasmuspriject toe... zorg voor supporters, een noodlijn... maar doe het. Bij mij veranderde alles door de avonturen van de zonen. Wereldreis, werken in het buitenland... mijn man en ik worden zowat globetrotters! Heimwee lijkt afgedaan. Mijn camino is dan ook meteen een 'alles-of-niets-verhaal'. Niet even proberen, maar meteen twee maanden. Nooit was ik langer dan 2 à 2,5 week van huis, nooit alleen op reis. Het hoofdstuk 'heimwee' stond ingepland, het schoof almaar op... ik lachte al in mijn vuistje, helemaal verlost! Tot dag 37... zonder aankondiging overvalt het me...Even heb ik genoeg van al dat Frans, Engels en Spaans. Even heb ik genoeg van stapelbedden, gesnurk en leven vanuit een rugzak. Even heb ik genoeg van een haastig ontbijt zonder koffie, picknicken 's middags en pelgrimmenu's 's avonds. En vooral: even heb ik genoeg van virtuele knuffels en what'sapp-hartjes. Van 'ik hou van je' zonder meer... Neen, wandelen geraak ik niet beu, integendeel het helpt me over de dip heen. Want ik kijk om me heen en zie de geweldige vlaktes; ik geniet van een dorpje in de verte, van een kerkje tegen een rotswand. Elke 'buen Camino' doet me plezier, ieder gesprek met een pelgrim verruimt mijn wereld. Het is zalig om deel uit te maken van de groep Compostela-gangers. Mijn coaches èn Ignace doen de rest. Altijd bereikbaar, altijd een luisterend oor Van de kids kreeg ik een anti-opgave-noodkaart mee. Een telefoontje was gelukkig al méér dan voldoende! Fysiek is alles in orde, mentaal werken de noodlijden schitterend.Maar wie bij het lezen van mijn blog denkt dat ik een supervrouw ben... forget it... De Camino: zalig, uitdagend en verrijkend... maar niet zonder zijn downs en zeker niet zonder aanmoediging. Jullie support blijft ongelooflijk belangrijk! Trouwens: twee maanden lang doe ik iets bijzonders, maar dat is niets vergeleken met zij die hun ganse leven uitzonderlijke zaken realiseren. Het opvoeden van een buitengewoon kind; het begeleiden van pleegkinderen door hun zo moeizame traject (zeker in de puberteit) of het volharden in een opleiding ondanks beperkingen... Zij zijn de echte helden!