Alles is relatief en zeker enquêtes. Het belet niet dat de actualiteitspeiling van Artsenkrant/Le Journal du Médecin interessante tendensen blootlegt. We houden de vinger aan de pols. De hoge (Vlaamse) respons weerspiegelt de onrust bij het medisch korps. Daar zijn goede redenen voor, onoorbare maatregelen zorgen voor balsturige artsen.
Want de grond van de zaak is dat de overheid zich al te vaak een onbetrouwbare partner toont. Ziekenfondsen en syndicaten sluiten (twee)jaarlijks een akkoord af. Beide partijen weten wat dat inhoudt en daarop baseren artsen zich om te (de)conventioneren. Niet-geconventioneerde artsen verbieden om supplementen te vragen, is dus een vorm van contractbreuk. Ook premies uitdelen aan geconventioneerde artsen is geen correct beleid en geeft alleszins blijk van weinig empathie. Op termijn holt het beleid zo zelf het systeem uit.
Het chirurgisch dagziekenhuis uitbreiden, is een goede beleidsdaad. Maar wel op voorwaarde dat het geen losse flodder is en wordt voorbereid. Dat is niet het geval. Alweer kunnen huisartsen, thuisverpleegkundigen en de eerste lijn in het algemeen de klappen opvangen. Terwijl huisartsen al verdrinken in het - niet altijd even relevante - werk.
Het artsensyndicaat Bvas capteerde met zijn dreiging om het akkoord op te zeggen blijkbaar het best wat er leeft onder het medisch korps.
Minister Vandenbroucke tot slot is impopulair. Niets nieuws onder de zon. Bij haar aantreden waren de verwachtingen in de huisarts - én liberaal, dus in principe pro een vrije beroepsuitoefening - Maggie De Block zeer hoog gespannen. Twee jaar en een rits maatregelen later buisden de collega's haar evengoed.