Wat verandert er in twee jaar tijd? Het kind leert de eerste stapjes zelfstandig zetten, het leert praten, lachen en spelen, het grijpt met twee vingers voorzichtig fijne voorwerpen... Op Lesbos heeft de tijd stil gestaan.
De vluchtelingenkampen staan nog geen stap verder. Niemand lijkt de situatie met beide handen te willen grijpen. Wordt er nog wel over gepraat?
De olijven op Lesbos blozen nog steeds. Ditmaal blozen mijn kaken mee. Schaamrood op mijn wangen. Hoe kan het dat hier in Europa nog steeds meer dan tienduizend mensen op de vlucht vast zitten op een eiland in de Middellandse Zee?
De vluchtelingenkampen staan nog geen stap verder. Niemand lijkt de situatie met beide handen te willen grijpen
De voorbije dagen vaccineerden we al meer dan 700 kinderen, tegen mazelen, bof, rubella, hepatitis B. Een Irakese jongen van vier komt vrolijk binnen, maar schrikt zo hard van de prik dat het schokschouderende huilen achteraf niet te stoppen valt. Een Syrische baby van acht maanden oud weet niet wat haar overkomt wanneer we twee vaccins in haar billetjes planten. Een stoere Afghaanse 12-jarige ondergaat zonder verpinken de prik en lacht zijn tanden bloot.
Onze tolken herhalen honderden keren 'khalas habibi' - Arabisch voor 'het is gedaan, schatje'- en we delen zachte knuffels uit. Er zijn moeders die troosten en vaders die sussen, er zijn moeders met tranen in hun ogen en vaders die niet durven kijken.
Ik kan maar aan één ding denken: wat zijn we allemaal gelijk!
Er wordt zo graag gefocust op hoe anders anderen zijn. De nadruk echter durven verschuiven naar de gelijkenissen, naar wat ons bindt, verbindt. Het vergt soms enige oefening, maar iedereen kan het leren.
De medische post wordt opgeschrikt. Een Syrische vrouw van 25 wordt bewusteloos binnengedragen. Haar echtgenoot vertelt stotterend dat ze een volledige doos met antidepressiva heeft geslikt. Op de onderzoekstafel stopt haar ademhaling, de monitor slaat alarm. Het is black friday vandaag.
De man blijft achter, met drie kinderen, tussen de blozende olijven van Lesbos.
De tijd verstrijkt en de volle maan komt op vanuit de zee. Geen rozengeur, wel maneschijn boven het vluchtelingenkamp vannacht.
Wat zal de man denken deze nacht? Misschien wat Sappho 26 eeuwen geleden al dichtte van onder de olijfgaarden op Lesbos?
"De maan is ondergegaan,
En de pleiaden,
Middernacht, de tijd verstrijkt,
En ik, ik slaap alleen."
Hoeveel tijd moet er nog verstrijken voor er een einde komt aan de Europese onwil om deze humanitaire crisis aan te pakken?
Wanneer kunnen we eindelijk oprecht 'khalas habibi' zeggen tegen alle vluchtelingen in de Europese kampen?
Huisarts Jessica Tilley werkt in wijkgezondheids centrum De Kaai In Gent. Momenteel is ze gedurende één maand in Lesbos als vrijwilliger om Mdm Greece (de Griekse afdeling van Dokters van de Wereld) te ondersteunen. Dokter Tilley heeft een diploma tropische geneeskunde en werkte ook bij Fedasil. Werken met vluchtelingen - zeker in een humanitaire crisissituatie - vindt ze niet evident, maar wel zeer boeiend en intens. Ze probeert haar ervaringen ook te delen met collega's: ze geeft de Lok 'huisarts en asielzoeker' via Domus Medica en enkele lessen rond Migration & health aan de UGent.