Er zijn huisartsenarme regio's en waarom zetten we niet prioritair in op die huisartsenarme regio's? Dat zou je toch mogen verwachten nu de Impulseo middelen, van Federaal naar Vlaanderen overgegaan zijn. Maar neen, men heeft gekozen voor multidisciplinaire praktijkvoering. Daar heeft de noeste hardwerkende huisarts aan de kust geen boodschap aan.
Daarnaast moet minister Crevits met de Vlaamse planningscommissie erop toezien dat de quota voor huisartsen gehaald worden.
Geen eenvoudige opdracht want de work-life balance is veranderd. Vroeger was het een het beroep een roeping, terwijl het nu meer een beroep geworden is. De vergrijzing van onze bevolking zorgt ervoor dat de zorgvraag complexer geworden is en zeker ook tijdsintensiever, met een correcte rapportering in een medisch dossier.
Volgens onze minister Vandenbroucke is New Deal de holy grail. De New deal blijkt eerder een flop te worden.
Vrije beroepers staan niet te wachten voor meer forfaitaire geneeskunde. Al zeker niet in huisartsenarme regio's, waar solo, duo- of kleine huisartsenpraktijken het maar moeten runnen. Daar zal een New Deal geen soelaas brengen.
Misschien moet men eens kritisch kijken naar de activiteitsgraad en financiering per organisatievorm, met in het bijzonder de medische huizen... De bevolking zou nogal opkijken.
Wat BVAS propageert, is de vrije keuze van de arts voor eender welke partijkvorm, maar we willen gelijke middelen voor elke keuze. De New Deal ondersteuning moet zich evenwaardig reflecteren in het prestatiegebonden systeem.
De wetenschappelijke gesubsidieerde vereniging van huisartsen heeft geen voeling meer met de noden op het terrein. Ze is niet echt de spreekbuis van de huisarts, maar meer een verlengde van het beleid van de overheid. Syndicaten, die de stem van de huisarts moeten vertolken worden zo monddood gemaakt. Bij gevolg spreekt men over de huisarts en niet meer met de huisarts.
De New Deal is niet de Holy Grail
Er is op veel plaatsen een zorgcapaciteitstekort. Vroeger bestond er een vrije consultatie, terwijl nu de arts de agenda bepaalt. Vele huisartsen voeren een patiëntenstop in. In vele landen zien we dat de zorgverzekeraars (bij ons mutualiteiten) verantwoordelijk gesteld worden om een zorgplaats te zoeken voor de patiënt.
De huisarts wordt vaak geconfronteerd met psychologische problematiek, de toegankelijkheid van de huisarts is groot, de drempel om naar de psycholoog te gaan is nog steeds te hoog. Vaak is de huisarts de goedkope, gratis oplossing en dat terwijl er een tekort is aan zorgcapaciteit.
Onnodige attesten en administratieve rompslomp die ons verder weghouden van de preventieve en geneeskundige zorg.
Wat collega artsen vaak niet beseffen is dat ze moeten participeren aan het beleid. Ze moeten allen syndiceren en strijden voor hun beroepsbelangen om het artsenberoep niet verder te ontmantelen.
We hebben het zien gebeuren met de vaccinatiebeleid, ondanks een plethora aan vaccinatoren, vaccineren de apothekers nu ook onder het mom de vaccinatiegraad te verhogen en de huisarts te ontlasten. Het is een verder ontmantelen van de kerntaken van de huisarts, het beeld van een appel die geschild wordt en waarvan nog enkel het klokhuis zal overblijven.
Dan komen we bij de essentie van het beroep, de aantrekkelijkheid, waardering en respect van het huisartsenberoep moet omhoog.
'Is de huisarts nog de kapitein op zijn schip?' om het met de woorden van Daen Aeyels (VOKA Health) te zeggen?
We zien vooral veel kapers op de kust, daarenboven veel matrozen die het werk overnemen.
Maar het gevaar is dat er geen kapitein meer op het schip zit, en dan wordt het een spookschip.