En toch vind ik deze 30 dagen zonder klagen een sympathiek initiatief. Ik heb niet de illusie dat de wereld er na die 30 dagen anders gaat uitzien maar toch, hoop hé.

Als voorzitter van Domus Medica heb ik het voorrecht om met heel veel gedreven artsen (huisartsen en specialisten, ja zelfs medisch directeurs of ziekenhuisdirecteurs) in contact te komen.

Prachtige ideeën

Ik zie de prachtige ideeën die men heeft en hoor het enthousiasme waarmee men over deze plannen spreekt. Vaak blijft het ook niet bij ideeën of plannen maar steken deze artsen ook daadwerkelijk de handen uit de mouwen ten dienste van hun collega's en/of de patiënten.

Een wachtpost oprichten, een multidisciplinaire raadpleging starten, een zorgpad uitbouwen, ... Het enthousiasme van al die artsen is een ongelooflijke drive voor een voorzitter van een artsenorganisatie.

Obstakels

Elk project dat wordt uitgewerkt kent dezelfde obstakels: overheden werken vertragend, beleidsmensen veranderen van gedacht, mondelinge afspraken worden niet gehonoreerd, ...

Maar telkens zie ik hoe deze collega's de problemen aanpakken, overwinnen en verder werken tot ze hun doel bereikt hebben.

Maar elk project kent ook dezelfde energievreters bij deze enthousiaste collega's. Niet de avondvergaderingen, niet de telefoontjes tussendoor, niet de uren voorbereidingswerk, ... maar wel: de klagers.

De ellenlange mails, de tweets, de continu afbrekende commentaar, de insinuaties, het wantrouwen, het negativisme ... zonder dat deze klagers zelf ook maar één poot verzetten.

Mijn sympathie voor '30 dagen zonder klagen' om zo die duizenden enthousiaste artsen te bedanken voor al hetgeen zij realiseren.

Van al die enthousiaste collega's hoor ik ( en ik begrijp hen 100%) dat dit het meest vermoeiende is aan een project.

Vooral voor de jonge artsen vind ik dat erg. Hun enthousiasme is wat de geneeskunde nodig heeft, maar het gebrek aan ruimte dat ze krijgen van die klagers om hun ideeën/hun projecten uit te werken (eventueel zelfs te mislukken en vervolgens iets nog beter op te bouwen) maakt veel kapot en doet jonge artsen die zich willen engageren voor hun collega's, voor hun patiënten en voor de toekomst vaak afhaken.

Delete

Vandaar mijn sympathie voor '30 dagen zonder klagen' omdat het voor mij een manier is om die duizenden enthousiaste artsen een hart onder de riem te steken en hen te bedanken voor al hetgeen zij realiseren.

Zij bouwen de toekomst van morgen. Zij zijn de toekomst. Geloof in je dromen en realiseer ze. Het is het beste antwoord dat je aan de klagers kan geven.

En tenslotte nog deze kleine tip: voor al die klaagmails is er een schitterende knop uitgevonden: "DELETE"

En toch vind ik deze 30 dagen zonder klagen een sympathiek initiatief. Ik heb niet de illusie dat de wereld er na die 30 dagen anders gaat uitzien maar toch, hoop hé.Als voorzitter van Domus Medica heb ik het voorrecht om met heel veel gedreven artsen (huisartsen en specialisten, ja zelfs medisch directeurs of ziekenhuisdirecteurs) in contact te komen.Prachtige ideeënIk zie de prachtige ideeën die men heeft en hoor het enthousiasme waarmee men over deze plannen spreekt. Vaak blijft het ook niet bij ideeën of plannen maar steken deze artsen ook daadwerkelijk de handen uit de mouwen ten dienste van hun collega's en/of de patiënten.Een wachtpost oprichten, een multidisciplinaire raadpleging starten, een zorgpad uitbouwen, ... Het enthousiasme van al die artsen is een ongelooflijke drive voor een voorzitter van een artsenorganisatie.ObstakelsElk project dat wordt uitgewerkt kent dezelfde obstakels: overheden werken vertragend, beleidsmensen veranderen van gedacht, mondelinge afspraken worden niet gehonoreerd, ...Maar telkens zie ik hoe deze collega's de problemen aanpakken, overwinnen en verder werken tot ze hun doel bereikt hebben.Maar elk project kent ook dezelfde energievreters bij deze enthousiaste collega's. Niet de avondvergaderingen, niet de telefoontjes tussendoor, niet de uren voorbereidingswerk, ... maar wel: de klagers. De ellenlange mails, de tweets, de continu afbrekende commentaar, de insinuaties, het wantrouwen, het negativisme ... zonder dat deze klagers zelf ook maar één poot verzetten. Van al die enthousiaste collega's hoor ik ( en ik begrijp hen 100%) dat dit het meest vermoeiende is aan een project. Vooral voor de jonge artsen vind ik dat erg. Hun enthousiasme is wat de geneeskunde nodig heeft, maar het gebrek aan ruimte dat ze krijgen van die klagers om hun ideeën/hun projecten uit te werken (eventueel zelfs te mislukken en vervolgens iets nog beter op te bouwen) maakt veel kapot en doet jonge artsen die zich willen engageren voor hun collega's, voor hun patiënten en voor de toekomst vaak afhaken.DeleteVandaar mijn sympathie voor '30 dagen zonder klagen' omdat het voor mij een manier is om die duizenden enthousiaste artsen een hart onder de riem te steken en hen te bedanken voor al hetgeen zij realiseren. Zij bouwen de toekomst van morgen. Zij zijn de toekomst. Geloof in je dromen en realiseer ze. Het is het beste antwoord dat je aan de klagers kan geven. En tenslotte nog deze kleine tip: voor al die klaagmails is er een schitterende knop uitgevonden: "DELETE"