Volgende week, op 22 maart, herdenkt ons land de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. Die hebben een impact gehad op ieder van ons. Zo voelt één op de drie artsen zich vandaag onveiliger dan een jaar geleden. Dat blijkt uit een bevraging van onze krant bij zowat 1.800 artsen.
De vrouwelijke artsen voelen zich iets onveiliger dan hun mannelijke collega's (36,7% tegenover 31,2%). Het onveiligheidsgevoel is het grootst bij de 30- tot 39-jarigen (41%). Opvallend verschil: de solohuisartsen voelen zich het onveiligst (38,3%), de huisartsen die in een groepspraktijk werken dan weer het minst (24%). Kijken we naar de taalgebieden, dan blijken de Franstalige artsen zich een jaar na datum onveiliger te voelen dan hun Nederlandstalige collega's (respectievelijk 38,2% en 28,6%).
Veiligheidsmaatregelen
Vorig jaar bracht Artsenkrant, zeven maanden na de aanslagen, enkele artsen samen die op 22 maart 2016 eerste zorg hadden toegediend. Vitreoretinaal chirurg Fanny Nerinckx behandelde enkele slachtoffers met aangezichtswonden in GZA, Sint-Augustinus. Zij getuigde destijds dat ze in luchthavens en op andere publieke plaatsen sinds de aanslagen veel meer op haar hoede was. "De aanslagen in Nice, Turkije... tonen aan dat de terreurdreiging actueel blijft. We kunnen niet zeggen: de aanslagen in Brussel, dat is iets dat achter ons ligt. [...] Er gaat dan ook geen dag voorbij dat ik in de inkomhal van het ziekenhuis niet eens rondkijk." Ze pleitte dan ook voor (meer) veiligheidsmaatregelen. "Je kan onmogelijk elke patiënt controleren. Maar een veiligheidsagent in de inkomhal van een ziekenhuis is in deze maatschappelijke context toch een minimum, nee?"
Huisarts David Spitaels werkt in een groepspraktijk in de buurt van metrostation Maalbeek en was op die bewuste 22 maart snel ter plaatse. Hij getuigde het belangrijk te vinden om niet toe te geven aan de angst. "Doorgaans doe ik alle verplaatsingen in Brussel met de fiets, maar ditmaal leek de metro me gemakkelijker. Maar ja, de metro... Wel, ik heb het toch gedaan."
Soldaten
Tegenover die 33,5% staat uiteraard dat 66,5% van de artsen zich niet onveiliger voelt dan een jaar geleden. "Ik ervaar bijvoorbeeld eerder een onveiligheidsgevoel als ik de toestand in Europa bekijk, met het oprukkende extremisme en totalitaire gedachtegoed onder invloed van figuren als Trump en Erdogan", reageert de Brusselse huisarts Theodore Pléros. De aanslagen veranderden ook niets aan het veiligheidsgevoel of de dagelijkse gewoontes van dokter Geneviève Baufays uit Luxemburg. "Alleen de soldaten op sommige publieke plaatsen herinneren mij aan wat er allemaal veranderd is."
De vrouwelijke artsen voelen zich iets onveiliger dan hun mannelijke collega's (36,7% tegenover 31,2%). Het onveiligheidsgevoel is het grootst bij de 30- tot 39-jarigen (41%). Opvallend verschil: de solohuisartsen voelen zich het onveiligst (38,3%), de huisartsen die in een groepspraktijk werken dan weer het minst (24%). Kijken we naar de taalgebieden, dan blijken de Franstalige artsen zich een jaar na datum onveiliger te voelen dan hun Nederlandstalige collega's (respectievelijk 38,2% en 28,6%). VeiligheidsmaatregelenVorig jaar bracht Artsenkrant, zeven maanden na de aanslagen, enkele artsen samen die op 22 maart 2016 eerste zorg hadden toegediend. Vitreoretinaal chirurg Fanny Nerinckx behandelde enkele slachtoffers met aangezichtswonden in GZA, Sint-Augustinus. Zij getuigde destijds dat ze in luchthavens en op andere publieke plaatsen sinds de aanslagen veel meer op haar hoede was. "De aanslagen in Nice, Turkije... tonen aan dat de terreurdreiging actueel blijft. We kunnen niet zeggen: de aanslagen in Brussel, dat is iets dat achter ons ligt. [...] Er gaat dan ook geen dag voorbij dat ik in de inkomhal van het ziekenhuis niet eens rondkijk." Ze pleitte dan ook voor (meer) veiligheidsmaatregelen. "Je kan onmogelijk elke patiënt controleren. Maar een veiligheidsagent in de inkomhal van een ziekenhuis is in deze maatschappelijke context toch een minimum, nee?"Huisarts David Spitaels werkt in een groepspraktijk in de buurt van metrostation Maalbeek en was op die bewuste 22 maart snel ter plaatse. Hij getuigde het belangrijk te vinden om niet toe te geven aan de angst. "Doorgaans doe ik alle verplaatsingen in Brussel met de fiets, maar ditmaal leek de metro me gemakkelijker. Maar ja, de metro... Wel, ik heb het toch gedaan."SoldatenTegenover die 33,5% staat uiteraard dat 66,5% van de artsen zich niet onveiliger voelt dan een jaar geleden. "Ik ervaar bijvoorbeeld eerder een onveiligheidsgevoel als ik de toestand in Europa bekijk, met het oprukkende extremisme en totalitaire gedachtegoed onder invloed van figuren als Trump en Erdogan", reageert de Brusselse huisarts Theodore Pléros. De aanslagen veranderden ook niets aan het veiligheidsgevoel of de dagelijkse gewoontes van dokter Geneviève Baufays uit Luxemburg. "Alleen de soldaten op sommige publieke plaatsen herinneren mij aan wat er allemaal veranderd is."