Kent u The Incredible Dr. Pol? In deze reality televisieserie op National Geographic worden de lotgevallen gevolgd van de Nederlands-Amerikaanse dierenarts Jan Pol. In zijn gigantische praktijk in de Amerikaanse Midwest behandelt de vitale vet met een scherpe klinische blik in hoog tempo ontelbare zieke en gewonde gezelschapsdieren, paarden, vee en andere boerderijdieren.

Meestal zonder handschoenen aan worden wonden gehecht, rectale touchers verricht, runderen verlost en abcessen gedraineerd. Opvallend daarbij is dat, los van de minimale asepsis, bijzonder laagdrempelig antibiotica worden toegediend. Uitzonderlijk laat de sympathieke veterinair de antibiotica in zijn tas zitten. Zo herinner ik mij een geval van een ziek kalf waarvan de eigenaar aan biologische veeteelt deed. Pol wendde zich tot de camera en lichtte toe dat als hij antibiotica zou toedienen, het kalf zijn biolabel zou verliezen en minder geld zou opbrengen. Een alternatieve behandeling was aangewezen. Het dier genas: zonder antibiotica lukt het blijkbaar ook. Het stemt tot nadenken.

Zijn vrouw zou toch niet verstoken blijven van middelen die zijn beesten standaard kregen?

Het is geen geheim dat ook in België in de intensieve veeteelt veel antibiotica gebruikt worden. Vroeger nog meer dan nu. Zo is er een tijd geweest dat kalveren op grote schaal via hun voeder antibiotica toegediend kregen, als groeibevorderend middel. Ooit stond ik naast het bed van een patiënte met een collega af te wegen of we antibiotica zouden starten. De echtgenoot van de patiënte, die ons gesprek hoorde, kon niet geloven dat we durfden te aarzelen om zijn vrouw te behandelen met antibiotica. Hij vertelde ons dat hij veeteler was, en dat als een van zijn runderen ziek was, er geen seconde werd getwijfeld om antibiotica te geven. Zijn vrouw zou toch niet verstoken blijven van middelen die zijn beesten standaard kregen?

Het grootschalige gebruik van antibiotica werkt resistentievorming bij bacteriën in de hand, met gezondheidsproblemen bij mensen tot gevolg. Tegenwoordig voelt een huisarts zich al schuldig als hij voor een keelontsteking antibiotica heeft voorgeschreven. De attitude om binnen de humane geneeskunde omzichtig met antibiotica om te springen lijkt eindelijk ook haar intrede in de veeteelt en de diergeneeskunde gedaan te hebben. Richtlijnen, sensibilisatiecampagnes en wetgeving moeten bij dierenartsen en veehouders voor een cultuuromslag zorgen. Hopelijk komen deze initiatieven niet te laat.

Want veel kwaad is reeds geschied: er circuleren massa's antibioticaresistente bacteriën die lustig verder muteren. Daarnaast is België een dichtbevolkt land waar de mensen in nauw contact met veestapels leven. Het zijn de ingrediënten van een cocktail die volgens Herwig Leirs, hoogleraar biologie aan de Universiteit Antwerpen, kan leiden tot een problematische epidemie onder de mensen. Het zou dus zomaar kunnen dat op een dag niet een vleermuis in een Chinese grot, maar een varken in een Belgische stal een superresistente bacterie de wereld instuurt, en een nieuwe pandemie ontketent...

De auteur schrijft in eigen naam.

Kent u The Incredible Dr. Pol? In deze reality televisieserie op National Geographic worden de lotgevallen gevolgd van de Nederlands-Amerikaanse dierenarts Jan Pol. In zijn gigantische praktijk in de Amerikaanse Midwest behandelt de vitale vet met een scherpe klinische blik in hoog tempo ontelbare zieke en gewonde gezelschapsdieren, paarden, vee en andere boerderijdieren.Meestal zonder handschoenen aan worden wonden gehecht, rectale touchers verricht, runderen verlost en abcessen gedraineerd. Opvallend daarbij is dat, los van de minimale asepsis, bijzonder laagdrempelig antibiotica worden toegediend. Uitzonderlijk laat de sympathieke veterinair de antibiotica in zijn tas zitten. Zo herinner ik mij een geval van een ziek kalf waarvan de eigenaar aan biologische veeteelt deed. Pol wendde zich tot de camera en lichtte toe dat als hij antibiotica zou toedienen, het kalf zijn biolabel zou verliezen en minder geld zou opbrengen. Een alternatieve behandeling was aangewezen. Het dier genas: zonder antibiotica lukt het blijkbaar ook. Het stemt tot nadenken. Het is geen geheim dat ook in België in de intensieve veeteelt veel antibiotica gebruikt worden. Vroeger nog meer dan nu. Zo is er een tijd geweest dat kalveren op grote schaal via hun voeder antibiotica toegediend kregen, als groeibevorderend middel. Ooit stond ik naast het bed van een patiënte met een collega af te wegen of we antibiotica zouden starten. De echtgenoot van de patiënte, die ons gesprek hoorde, kon niet geloven dat we durfden te aarzelen om zijn vrouw te behandelen met antibiotica. Hij vertelde ons dat hij veeteler was, en dat als een van zijn runderen ziek was, er geen seconde werd getwijfeld om antibiotica te geven. Zijn vrouw zou toch niet verstoken blijven van middelen die zijn beesten standaard kregen? Het grootschalige gebruik van antibiotica werkt resistentievorming bij bacteriën in de hand, met gezondheidsproblemen bij mensen tot gevolg. Tegenwoordig voelt een huisarts zich al schuldig als hij voor een keelontsteking antibiotica heeft voorgeschreven. De attitude om binnen de humane geneeskunde omzichtig met antibiotica om te springen lijkt eindelijk ook haar intrede in de veeteelt en de diergeneeskunde gedaan te hebben. Richtlijnen, sensibilisatiecampagnes en wetgeving moeten bij dierenartsen en veehouders voor een cultuuromslag zorgen. Hopelijk komen deze initiatieven niet te laat. Want veel kwaad is reeds geschied: er circuleren massa's antibioticaresistente bacteriën die lustig verder muteren. Daarnaast is België een dichtbevolkt land waar de mensen in nauw contact met veestapels leven. Het zijn de ingrediënten van een cocktail die volgens Herwig Leirs, hoogleraar biologie aan de Universiteit Antwerpen, kan leiden tot een problematische epidemie onder de mensen. Het zou dus zomaar kunnen dat op een dag niet een vleermuis in een Chinese grot, maar een varken in een Belgische stal een superresistente bacterie de wereld instuurt, en een nieuwe pandemie ontketent...