In haar recente column stelt Elise Wuyts, psychiater in opleiding, een vraag: deel je binnen een therapeutische relatie zaken over jezelf? Ze plaatst twee meningen tegenover elkaar. De goede vriend die stelt dat de therapeut die zichzelf durfde te laten zien, hem het meest vooruit hielp versus haar eigen mening dat persoonlijke zaken delen ongepast en zelfs gevaarlijk is.

Betreft het hier een dilemma - het moeten kiezen tussen twee mogelijkheden die allebei een nadeel hebben -, of is het net de kwestie er géén wit/zwart-topic van te maken?

Als kinderpsychiater heb ik natuurlijk één groot voordeel: kinderen vragen gewoon wat ze willen weten. Ben jij bang in het donker? Waarom zit jij niet gewoon op je stoel (maar met je voet onder je bips)? Hoe oud ben jij eigenlijk? En de vragen gaan over nog veel meer...

Daar kan je op verschillende manieren op reageren, maar waarom jezelf verstoppen? Ik ben dus helemaal vóór de idee authentiek te zijn, daar horen dus ook persoonlijke ontboezemingen bij.

Dat ik opgezadeld zit met een konijnenfobie heeft menig kind geholpen om zijn/haar angst te accepteren; de fotocollage van mijn zonen nu en 21 jaar geleden lokt héél veel positieve reacties uit en ik had nooit knuffeltherapie (de therapie die mijn patiëntje aan zijn knuffels geeft) mogen ontvangen als ik hem niet had vermeld dat door onverwacht slecht nieuws mijn focus even weg was.

Bij een moeilijk verhaal help je de ander nooit met over je eigen besognes te beginnen

En toch geloof ik ook dat gereserveerdheid op zijn plaats is. Niet omdat iets delen ongepast of gevaarlijk is, wel omdat je cliënt/patiënt een spiegel voorhouden betekent dat hij of zij inzicht in zichzelf moet krijgen, niet in jouw leven.

Kortom: bij een moeilijk verhaal help je de ander nooit met over je eigen besognes te beginnen. "Ik begrijp het, ik heb hetzelfde meegemaakt" of "ik pakte het zo aan" zijn dooddoeners van formaat (zowel binnen als buiten de therapeutische setting!).

Dus als ouders me goedbedoeld vragen: "U heeft zeker nooit problemen gehad met uw kinderen?", zeg ik simpel: "Denkt u dat echt?" Kous af...

In haar recente column stelt Elise Wuyts, psychiater in opleiding, een vraag: deel je binnen een therapeutische relatie zaken over jezelf? Ze plaatst twee meningen tegenover elkaar. De goede vriend die stelt dat de therapeut die zichzelf durfde te laten zien, hem het meest vooruit hielp versus haar eigen mening dat persoonlijke zaken delen ongepast en zelfs gevaarlijk is.Betreft het hier een dilemma - het moeten kiezen tussen twee mogelijkheden die allebei een nadeel hebben -, of is het net de kwestie er géén wit/zwart-topic van te maken?Als kinderpsychiater heb ik natuurlijk één groot voordeel: kinderen vragen gewoon wat ze willen weten. Ben jij bang in het donker? Waarom zit jij niet gewoon op je stoel (maar met je voet onder je bips)? Hoe oud ben jij eigenlijk? En de vragen gaan over nog veel meer... Daar kan je op verschillende manieren op reageren, maar waarom jezelf verstoppen? Ik ben dus helemaal vóór de idee authentiek te zijn, daar horen dus ook persoonlijke ontboezemingen bij. Dat ik opgezadeld zit met een konijnenfobie heeft menig kind geholpen om zijn/haar angst te accepteren; de fotocollage van mijn zonen nu en 21 jaar geleden lokt héél veel positieve reacties uit en ik had nooit knuffeltherapie (de therapie die mijn patiëntje aan zijn knuffels geeft) mogen ontvangen als ik hem niet had vermeld dat door onverwacht slecht nieuws mijn focus even weg was.En toch geloof ik ook dat gereserveerdheid op zijn plaats is. Niet omdat iets delen ongepast of gevaarlijk is, wel omdat je cliënt/patiënt een spiegel voorhouden betekent dat hij of zij inzicht in zichzelf moet krijgen, niet in jouw leven. Kortom: bij een moeilijk verhaal help je de ander nooit met over je eigen besognes te beginnen. "Ik begrijp het, ik heb hetzelfde meegemaakt" of "ik pakte het zo aan" zijn dooddoeners van formaat (zowel binnen als buiten de therapeutische setting!). Dus als ouders me goedbedoeld vragen: "U heeft zeker nooit problemen gehad met uw kinderen?", zeg ik simpel: "Denkt u dat echt?" Kous af...