...
Noem ons een 'boomer' maar wij vinden dat je een film op een groot scherm bekijkt. We maken o zo graag een uitzondering voor Blonde, waarbij we het tegelijkertijd doodjammer vinden dat Netflix de film geen bioscooprelease gunt. Regisseur Andrew Dominik ontdekte de gelijknamige roman van Joyce Carol Oates in 2002. Hij wou er geen traditionele biopic van maken maar wel, naar eigen zeggen, "een fictiefilm die de toeschouwer de kans geeft een andere levenservaring te ontdekken". Resultaat: een onwaarschijnlijk unieke blik achter de glamour waarmee het grote publiek de ultieme pin-up girl Marilyn Monroe nog steeds vereenzelvigt.Dominik maakte een 'beeldenbijbel' van 750 bladzijden die als handleiding diende voor cast en crew. Tot in het kleinste detail wou Dominik dat alles er exact uitzag zoals bij Monroe. Zo ook de jurken (de omhoog waaiende witte jurk uit The Seven Year Itch of de roze ravissante 'dress' uit Gentlemen Prefer Blondes), de auto's en de huizen. Zo werd er gefilmd in het huis van haar jeugd dat haast intact hetzelfde is gebleven. Toch is net als die andere fenomenale Netflixproductie Mank ook Blonde grotendeels in zwart-wit gedraaid wat de grimmige ondertoon van de film extra in de verf zet. Dominik vond zijn Marilyn toen hij de Cubaanse Ana de Armas in Knock Knock zag en hij besefte hoe die op Marilyn lijkt. De Armas was dan op haar beurt razend enthousiast bij het eerder genoemde idee van de regisseur om een emotionele ervaring te creëren. Zij draagt de hele film en overtuigt als geen andere in de loodzware emotionele scènes. Jeugdtrauma's, vadercomplex en misbruik door producers of presidenten: je associeert ze niet met de iconische Monroe. We krijgen een Monroe te zien die helemaal geen blonde stoeipoes wou wezen. Doodjammer dat Hollywoodbonzen haar die richting uitduwden terwijl ze zoveel meer in haar mars had.Na het zien van het 2 uur 47 minuten durende Blonde vrezen we nooit meer op dezelfde manier te kunnen kijken naar Some Like It Hot, Gentlemen Prefer Blondes of The Seven Year Itch. Een song als My heart Belongs to Daddy krijgt zo plots een totaal andere, zelfs heel wrange betekenis.