'Ecotoerisme met flink snuifje cultuur'

De longarts-oncoloog (staflid van het Virga Jesseen Trudo-ziekenhuis en wetenschappelijk medewerker van het Nederlands Kankerinstituut in Amsterdam) blijkt een gedreven globetrotter te zijn. "We hebben al aardig wat in Azië gereisd. Ook een aantal klassiekers in Noord- tot zuidelijk Afrika hebben we gedaan. Maar buiten een kort bezoek aan Rio waren we nog niet in Zuid-Amerika geweest. Ecuador was ter zake een heel mooie introductie, heel vlot bereisbaar en heel fijne, vriendelijke en gastvrije mensen. Ik kan het dus alleen maar aanbevelen."De eerste halte in Ecuador was Otavalo, een stadje op een tweetal uren rijden ten noorden van de hoofdstad. "Otavalo is vooral bekend omwille van zijn markten, heel kleurrijk. Het is best een gezellige plek, misschien ook omdat wij er niet veel toeristen zijn tegengekomen, met tal van restaurantjes. Het gros van onze trip was begeleid, met privéchauffeur, maar daar zijn we wel eens alleen op stap gegaan. Ons kennis van het Spaans beperkt zich tot ' dos cervezas', dus was het behelpen met gebaren. Maar ook dan tonen de Ecuadoren zich heel behulpzaam en vriendelijk", krijg ik te horen.Wel impressionant is het landschap rond de stad, met enkele vulkanen. "Je staat op een pleintje en je kijkt uit over besneeuwde bergtoppen, dat is best indrukwekkend. Wij zijn er ook gaan wandelen rond het kratermeer van Cuicocha, aan de voet van de Cotacachivulkaan. Het is een van de mooiste wandelingen die ik ooit gemaakt heb."Maar op een hoogte van meer dan 3000 meter ervoer de pneumoloog "hoe mijn patiënten zich voelen: kortademig, met hartkloppingen". Ook in Zubamhua, een bergdorp waar vooral autochtone indio's leven (ten zuiden van Quito), keek dr. Cuppens met meer dan gewone belangstelling naar de locals: "De mensen zijn niet zo groot, ze hebben een blauwe blos op de wangen en blauwe lippen. Dat zijn voor ons stigmata van chronisch respiratoire problemen. En toch is het indrukwekkend hoe de mensen daar zich aan die bijzondere omgeving hebben aangepast."Over een bijzondere omgeving ge sproken: alleen al de tocht naar de ecolodge, gerund door lokale indianen, in het Ecuadoraanse Amazonegebied was een belevenis! Vliegen naar Puerto Francisco de Orellana, met een speedboot en nadien met een kano de Naporivier stroomafwaarts varen om uiteindelijk aan een meer te belanden. "Een leuk pluspunt voor mij: net als op de Galapagos was de gsm-ontvangst in de Amazone nul - terwijl op de flanken van de Cotopaxivulkaan volop mails van het werk binnenwaaiden. Nee, laat het dan maar vakantie zijn."En dat is in het oosten van het land echt wel het geval, zo blijkt. "Je leeft er echt op het ritme van de natuur. 's Ochtends word je wakker met de brulapen en als de avond valt, kruip je in bed. Heel leuk waren onze excursies. Op stap staan gaan met een gids-ornitoloog, hoog tussen de boomkruinen, heeft echt een meerwaarde: die gasten zien en horen dingen die je anders totaal ontgaan. En dan halen ze een grote verrekijker boven en tonen je toekans of andere exotische vogels op grote afstand. Ze slagen er zelfs in om via die toestellen heel mooie foto's te maken met onze iPhones!" De beelden die de arts even snel opdiept op de smartphone doen me meteen verwijlen tussen het gebladerte van de Amazonejungle...Een heel eind westwaarts, te midden van de Stille Oceaan, bevindt zich de parel van het ecotoeristische aanbod van Ecuador: de Islas de Galápagos. "Wij hebben nu eerder het zuiden en zuidoosten van de eilandengroep gedaan, en ik zie ons ooit nog eens de andere helft doen. Dit was echt wel de kers op de taart, het stukje dat onze reis echt uitzonderlijk heeft gemaakt", klinkt het enthousiast.Het feit dat de eilanden, ondanks het commercieel toerisme, toch een zeker natuurlijk isolement hebben weten te behouden en dat zodoende ook de natuur ongerept is gebleven, was een verrassende vaststelling. "Men is heel streng en iedereen wordt goed gebrieft over de uitstappen. Bezoekers mogen ook enkel maar onder begeleiding, in kleine groepjes en volgens tijdsloten op de eilanden."Tot de hoogtepunten van hun avontuur daar rekent mijn gesprekspartner beslist de snorkelpartij met de zeeleeuwen - wat ook meteen geïllustreerd wordt door een Go Pro-filmpje. "Je merkt dat die dieren totaal niet mensenschuw zijn, nee, ze zijn net vooral nieuwsgierig naar wat jij daar in het water uitspookt en komen voortdurend dichtbij zwemmen. Maar ook de albatrossen op Españolaeiland bieden fantastisch spektakel: vlakbij een klif landen en vertrekken ze, paartjes sabelen met hun snavel tegen mekaar als onderdeel van de paringsdans. En dan heb je natuurlijk de reuzenschildpadden. Het is één groot, indrukwekkend spektakel."Voor die andere typische Galápagosbewoners, de iguanen, heeft dr.Cuppens maar één woord: spuuglelijk. "Je hebt er rode, zwarte en dan zijn er nog groene op Isabela. Maar ik vond er maar niks aan."