...

Damien Bonnard (Les Misérables) is weergaloos als bipolaire kunstenaar, Leila Bekhti (Tout ce qui brille) minstens even indrukwekkend als de echtgenote bij wie de limieten in zicht zijn. Een gesprek met een van 's lands grootste regisseurs, Joachim Lafosse. Ook al is Les Intranquilles geen film over manische depressie, hebt u ter voorbereiding artsen geconsulteerd?Eén psychoanalist en twee psychiaters die ook psychoanalist zijn. Een van die psychiaters stichtte in het Parijse Sainte-Anne-ziekenhuis een centrum dat psychoanalytische begeleiding voorziet voor manisch depressieve patiënten. Ze lazen het scenario en werkten vooral met Damien die de rol van de bipolaire kunstenaar vertolkt. Die ontmoette patiënten van het centrum en herlas het script samen met het diensthoofd. De film is deels gebaseerd op mijn jeugd. Mijn vader was manisch depressief en werd daarvoor opgenomen. Ik gaf aanwijzingen en deelde mijn ervaringen met Damien, maar het diensthoofd analyseerde elke scène op haar juistheid, zoals de weergave van de symptomen, de crises of de vermoeidheid bijvoorbeeld. Waarom toont u de artsen en de diagnose niet in uw film?Omdat ik er in mijn jeugd ook geen zag. Ik heb een gigantisch respect voor psychiaters. Er is een enorme noodzaak om te investeren in geestelijke gezondheidszorg. Ik wou vooral het dagelijkse leven en de omgeving van een zieke tonen. Ook het effect op een familie als de ziekte benoemd wordt.Er is de theorie van de professor emeritus psychologie Roland Gori dat de diagnose beter binnen de medische sfeer blijft. Van zodra de diagnose naar buiten komt, zorgt dat voor problemen van velerlei aard. Het hele leven van de patiënt en de omgeving wordt er door getekend. Dat zou men verder moeten onderzoeken.Ik geef een voorbeeld. Tijdens de pandemie begonnen we op een gegeven moment alles vanuit het oogpunt covid te bekijken. Dat accentueerde problemen die niet gelieerd zijn aan covid en er ook niet de oorzaak van waren. Het kwam er op aan om terug te beginnen leven en op een andere manier naar de wereld te kijken, kunst te savoureren die onze blik verandert. Helaas besloot men toen dat kunst niet essentieel is. Volgens mij een kapitale fout want die zou ons geholpen hebben eruit te geraken. Ik ben natuurlijk pro vaccinatie en de geneeskunde verrichtte fantastisch werk, maar de psychische dimensie van wat ons overkwam kreeg geen aandacht.U verklaarde eerder al dat als een ziekte bij een van de twee binnen een koppel niet behandeld wordt, er automatisch tragedies ontstaan. Hier dreigt de boel dermate te ontsporen dat je als bij een thriller op het puntje van je stoel zit?Toen ik als kind met de psychoses van mijn vader geconfronteerd werd, leek dat echt op een thriller, zo angstaanjagend was het. Het werk met de psychiaters maakte duidelijk dat bipolaire stoornis een van de ziekten is die voor de meeste angst zorgt bij de omgeving.Onwaarschijnlijk wat je door deze film als kijker aan inzage krijgt in de stoornis en meer bepaald de verwoestende aard ervan voor de omgeving. Hoe slaagde u daar in? Op zeer jonge leeftijd besloot ik al films te maken, dankzij Kramer versus Kramer -- ik had dezelfde leeftijd toen als het jongetje in de film. We praatten in ons gezin niet over onze problemen en door over die film te praten, hadden we het eigenlijk over onze eigen situatie zonder dit expliciet te benoemen. Toen ik besefte dat een film dat kon bewerkstelligen, moest en zou ik cineast worden. Nu ik een film maakte die een deel van mijn jeugd vertelt zie ik hoe kijkers naar mij toekomen en hun unieke verhalen delen. Opdat mensen opnieuw naar de zalen zouden komen, moet men erop hameren dat als ze naar een film kijken ze eigenlijk zelf regisseur en auteur worden. Een kunstwerk wordt door twee personen gemaakt: de artiest en de toeschouwer die er door zijn specifieke blik essentie aan geeft. Kom als kijker uw eigen ervaringen terugvinden, die u vergeten was of die u misschien verbergt en wissel ze uit.Voor u is films maken eigen gevoelens, ervaringen die u waardevol vindt delen met toeschouwers. Het lukt u steeds opnieuw mensen te raken. Wat hoopt u dat Les Intranquilles bij de kijker teweegbrengt? Ik hoop dat de film hen bijbrengt dat men nieuwsgierig moet zijn naar de ander en dat men de mensen niet in een hokje moet plaatsen, dat een zieke meer is dan de ziekte.