Jean-Luc Demeere, voorzitter van het VBS, repliceert op de commotie die is ontstaan naar aanleiding van de aankondiging van zijn vereniging dat de eerste lijn toe is aan een grondige hervorming.

De argumenten die hij in zijn repliek aandraagt, komen mij wat warrig over, waarbij vermoedelijk het achterste van de tong duidelijk niet getoond wordt. Slaan en zalven noemen ze dat, met een gekend spreekwoord.

Vooreerst vraagt hij zich af of een GMD openen wel het exclusief voorrecht van een huisarts moet zijn. Immers, vaak komt ook de specialist het eerste in aanraking met de patiënt. Hij geeft dan het voorbeeld van een pas bevallen moeder, waarbij het kind voor de eerste maal gezien wordt door een privékinderarts. Waarom kan die kinderarts dan geen GMD openen? Waarom moeten de ouders met hun kind dan nog eens bij een huisarts gaan om een GMD te openen?

En dan zwijgen we nog over de kwestie waarom een moeder met een pas ontslagen kind eerst bij een pediater zou moeten gaan. Kan een huisarts niet evengoed de eerste noden inschatten en adequaat ingrijpen? Waarom moet er eerst een privékinderarts aan te pas komen? De vraag kan dus evengoed omgekeerd worden.

Heeft dr. Demeere de definitie van een GMD ooit al eens van naderbij bestudeerd?

Ik weet niet of dr. Demeere de definitie van een GMD al ooit eens van naderbij heeft bestudeerd. Je zou er haast aan twijfelen, te zien aan de wijze waarop hij meent het GMD te moeten organiseren. Het woord zegt het zelf: een globaal medisch dossier. Alle medische gegevens worden verzameld, gestructureerd bij één vertrouwenspersoon, die het dichtst bij de patiënt staat. Hij/zij beheert de gezondheid van het individu in zijn globaliteit, niet enkel een deelaspect van die gezondheid.

De kinderarts zal in hoofdzaak focussen op de specifieke pediatrische aspecten van de gezondheid, terwijl de huisarts ook de globale context zal benaderen, en inschatten hoe dat kind familiaal en maatschappelijk is ingebed in een gezonde leefomgeving.

Ik stel me al voor dat een moeder met haar kind bij een orthopedist gaat voor een enkeldistorsio of een vermoeden van een breuk, en aan die arts vraagt om ook even in de keel te kijken, of even het huidvlekje te inspecteren op de rug van het kind.

Die orthopedist zal spontaan zeggen dat dat zijn corebusiness niet is, dat hij/zij zich enkel bezighoudt met het orthopedische luik van de gezondheid van het individu. Met andere woorden, een GMD laten opstarten door een orthopedist of chirurg zou gewoonweg niet doelmatig zijn, het GMD zou in zo'n situatie niet gebruikt worden waarvoor het is ingevoerd, met name het beheer van de globale gezondheid.

Het GMD is eigendom van de patiënt... Waarmee dr. Demeere suggereert dat de patiënt zelf zou mogen beslissen bij wie hij/zij dat dossier zal openen. Dat zou dan perspectieven openen voor zijn leden, die op die wijze eveneens het recht zouden genieten een GMD te openen, met dito financiële implicaties.

Als hij echter zou willen dat zo'n voorstel er ooit doorkomt, dan moet hij ook aanvaarden dat die orthopedist of chirurg ook de patiënt met een burn-out of nakende depressie, of een bloeddrukprobleem zal moeten behandelen, en zich niet enkel bezighouden met orthopedische of chirurgische kwesties.

Het GMD kan alleen maar beheerd worden door mensen die daar de juiste competenties voor hebben. Zonder dralen zeg ik dat enkel de huisarts hiervoor het best in aanmerking komt

Tot slot betwijfelt dr. Demeere of enkel de huisarts een totaalbeeld van de patiënt heeft. Nog een argument om een GMD ook door specialisten te laten openen... Over dit aspect moeten we niet flauw doen. Een huisarts ziet op consultatie een patiënt vaak met twee tot drie medische problemen van uiteenlopende aard. Die worden allemaal aangepakt. Een specialist bevraagt quasi nooit de familiale context van de patiënt, of hoe die sociaal functioneert binnen onze maatschappij, of die in een gezonde dan wel ongezonde leefomgeving woont. Die zal zich vooral focussen op het hart, de longen, of de botten van die persoon.

Kortom, de argumentatie van Demeere blinkt uit in vaagheid, niet doorgesproken problemen, wazige voorstellen tot oplossingen. Het GMD kan alleen maar beheerd worden door mensen die daar de juiste competenties voor hebben. Zonder dralen zeg ik dat de huisarts hiervoor het best in aanmerking komt. Daar zijn ze trouwens ook voor opgeleid.

Jean-Luc Demeere, voorzitter van het VBS, repliceert op de commotie die is ontstaan naar aanleiding van de aankondiging van zijn vereniging dat de eerste lijn toe is aan een grondige hervorming.De argumenten die hij in zijn repliek aandraagt, komen mij wat warrig over, waarbij vermoedelijk het achterste van de tong duidelijk niet getoond wordt. Slaan en zalven noemen ze dat, met een gekend spreekwoord.Vooreerst vraagt hij zich af of een GMD openen wel het exclusief voorrecht van een huisarts moet zijn. Immers, vaak komt ook de specialist het eerste in aanraking met de patiënt. Hij geeft dan het voorbeeld van een pas bevallen moeder, waarbij het kind voor de eerste maal gezien wordt door een privékinderarts. Waarom kan die kinderarts dan geen GMD openen? Waarom moeten de ouders met hun kind dan nog eens bij een huisarts gaan om een GMD te openen?En dan zwijgen we nog over de kwestie waarom een moeder met een pas ontslagen kind eerst bij een pediater zou moeten gaan. Kan een huisarts niet evengoed de eerste noden inschatten en adequaat ingrijpen? Waarom moet er eerst een privékinderarts aan te pas komen? De vraag kan dus evengoed omgekeerd worden.Ik weet niet of dr. Demeere de definitie van een GMD al ooit eens van naderbij heeft bestudeerd. Je zou er haast aan twijfelen, te zien aan de wijze waarop hij meent het GMD te moeten organiseren. Het woord zegt het zelf: een globaal medisch dossier. Alle medische gegevens worden verzameld, gestructureerd bij één vertrouwenspersoon, die het dichtst bij de patiënt staat. Hij/zij beheert de gezondheid van het individu in zijn globaliteit, niet enkel een deelaspect van die gezondheid.De kinderarts zal in hoofdzaak focussen op de specifieke pediatrische aspecten van de gezondheid, terwijl de huisarts ook de globale context zal benaderen, en inschatten hoe dat kind familiaal en maatschappelijk is ingebed in een gezonde leefomgeving.Ik stel me al voor dat een moeder met haar kind bij een orthopedist gaat voor een enkeldistorsio of een vermoeden van een breuk, en aan die arts vraagt om ook even in de keel te kijken, of even het huidvlekje te inspecteren op de rug van het kind.Die orthopedist zal spontaan zeggen dat dat zijn corebusiness niet is, dat hij/zij zich enkel bezighoudt met het orthopedische luik van de gezondheid van het individu. Met andere woorden, een GMD laten opstarten door een orthopedist of chirurg zou gewoonweg niet doelmatig zijn, het GMD zou in zo'n situatie niet gebruikt worden waarvoor het is ingevoerd, met name het beheer van de globale gezondheid.Het GMD is eigendom van de patiënt... Waarmee dr. Demeere suggereert dat de patiënt zelf zou mogen beslissen bij wie hij/zij dat dossier zal openen. Dat zou dan perspectieven openen voor zijn leden, die op die wijze eveneens het recht zouden genieten een GMD te openen, met dito financiële implicaties.Als hij echter zou willen dat zo'n voorstel er ooit doorkomt, dan moet hij ook aanvaarden dat die orthopedist of chirurg ook de patiënt met een burn-out of nakende depressie, of een bloeddrukprobleem zal moeten behandelen, en zich niet enkel bezighouden met orthopedische of chirurgische kwesties.Tot slot betwijfelt dr. Demeere of enkel de huisarts een totaalbeeld van de patiënt heeft. Nog een argument om een GMD ook door specialisten te laten openen... Over dit aspect moeten we niet flauw doen. Een huisarts ziet op consultatie een patiënt vaak met twee tot drie medische problemen van uiteenlopende aard. Die worden allemaal aangepakt. Een specialist bevraagt quasi nooit de familiale context van de patiënt, of hoe die sociaal functioneert binnen onze maatschappij, of die in een gezonde dan wel ongezonde leefomgeving woont. Die zal zich vooral focussen op het hart, de longen, of de botten van die persoon.Kortom, de argumentatie van Demeere blinkt uit in vaagheid, niet doorgesproken problemen, wazige voorstellen tot oplossingen. Het GMD kan alleen maar beheerd worden door mensen die daar de juiste competenties voor hebben. Zonder dralen zeg ik dat de huisarts hiervoor het best in aanmerking komt. Daar zijn ze trouwens ook voor opgeleid.