Toen kwam die patiënt, afkomstig uit Afghanistan, voor gastroscopie. Enkele keren per maand zien we ze passeren op de raadpleging of voor onderzoek. Inwoners die in het plaatselijke opvangcentrum voor asielzoekers in Sint- Truiden verblijven en gespecialiseerde medische hulp nodig hebben, worden doorverwezen door de huisarts van het centrum.

Keer op keer bekruipt me een gevoel van medelijden. Meerdere keren heb ik al bij klinisch onderzoek littekens gezien veroorzaakt door granaatscherven, messteken of kogels.

Het zijn stille getuigen van een gewelddadig verleden. Je leest de angst vaak af van de gezichten. Het zal je maar overkomen. Je land moeten ontvluchten voor oorlogsgeweld. Je moet alles achterlaten. Je onderneemt een helse tocht naar Europa.

Dan kom je in België aan, waar, laten we wel wezen, niet iedereen zich even gastvrij opstelt naar asielzoekers. Een asielzoeker spreekt de taal niet, kent de cultuur niet en heeft zijn of haar hele leven achtergelaten in het land van herkomst.

Als er dan ook nog eens een ziekenhuisbezoek moet gebeuren voor pakweg een invasief onderzoek, zonder dat iemand op een deftige manier kan uitleggen wat er precies gaat gebeuren? Ik moet er niet aan denken.

Een grote taalbarrière maakt de situatie er niet eenvoudiger op

Jaren geleden, tijdens een reis naar het platteland van Tsjechië, hadden wij plots medische hulp nodig voor onze toen 10-jarige zoon. Deze situatie komt nog niet in de buurt van de asielzoeker die medische zorg vraagt. Het geeft wel een idee van wat het betekent om, als volkomen onwetende, gezondheidszorg nodig te hebben. Ook wij kenden de gewoonten en gebruiken niet en spraken de taal niet. Bestaat er zoiets als een huisarts, is er een wachtpost?

We gingen maar op goed geluk naar een ziekenhuis. Op basis van de tekeningen op de muur zagen we dat we plots op de afdeling pediatrie waren. Na wat heen en weer communicatie met vooral gebarentaal, werden we uiteindelijk geholpen door een wat oudere NKO-arts die enkele woorden Duits kon spreken.

Op dat moment voel je je een volkomen analfabeet en ben je blij met de hulpvaardigheid die er geboden wordt. Een vriendelijk woord en een geruststellende blik doen wonderen. Gelukkig kwam alles goed.

Evenzo is het voor die asielzoeker. Zelfs als je alles uitgelegd krijgt en de patiënt begrijpt wat er staat te gebeuren, zijn de meesten wat angstig. Wat moet dat dan niet zijn voor iemand die de taal totaal niet begrijpt? Google Translate kan veel, maar geruststellende intonatie of bemoedigende woordjes, dat ligt moeilijk voor een geautomatiseerd systeem.

Misschien moeten we ons wat vaker, in onze gedachten, in de plaats van de patiënt stellen. Wat voor ons routine is, dat is dat allerminst voor de patiënt. En een grote taalbarrière maakt de situatie er ook al niet eenvoudiger op.

Natuurlijk kunnen wij niet alle problemen in de wereld oplossen, maar als iedereen zich een beetje toegankelijk opstelt, kan het voor ons allemaal wat aangenamer worden. De dankbaarheid die je er voor terugkrijgt, in een blik, een gebaar, een glimlach en soms met woorden is onbetaalbaar.

Wat ben ik blij dat mijn wiegje hier stond en niet in pakweg Gaza, Bagdad, Kaboel of Kiev. En dat ons wiegje hier stond is dan ook onze enige verdienste dat wij hier wonen en niet daar.

Toen kwam die patiënt, afkomstig uit Afghanistan, voor gastroscopie. Enkele keren per maand zien we ze passeren op de raadpleging of voor onderzoek. Inwoners die in het plaatselijke opvangcentrum voor asielzoekers in Sint- Truiden verblijven en gespecialiseerde medische hulp nodig hebben, worden doorverwezen door de huisarts van het centrum. Keer op keer bekruipt me een gevoel van medelijden. Meerdere keren heb ik al bij klinisch onderzoek littekens gezien veroorzaakt door granaatscherven, messteken of kogels.Het zijn stille getuigen van een gewelddadig verleden. Je leest de angst vaak af van de gezichten. Het zal je maar overkomen. Je land moeten ontvluchten voor oorlogsgeweld. Je moet alles achterlaten. Je onderneemt een helse tocht naar Europa. Dan kom je in België aan, waar, laten we wel wezen, niet iedereen zich even gastvrij opstelt naar asielzoekers. Een asielzoeker spreekt de taal niet, kent de cultuur niet en heeft zijn of haar hele leven achtergelaten in het land van herkomst.Als er dan ook nog eens een ziekenhuisbezoek moet gebeuren voor pakweg een invasief onderzoek, zonder dat iemand op een deftige manier kan uitleggen wat er precies gaat gebeuren? Ik moet er niet aan denken. Jaren geleden, tijdens een reis naar het platteland van Tsjechië, hadden wij plots medische hulp nodig voor onze toen 10-jarige zoon. Deze situatie komt nog niet in de buurt van de asielzoeker die medische zorg vraagt. Het geeft wel een idee van wat het betekent om, als volkomen onwetende, gezondheidszorg nodig te hebben. Ook wij kenden de gewoonten en gebruiken niet en spraken de taal niet. Bestaat er zoiets als een huisarts, is er een wachtpost? We gingen maar op goed geluk naar een ziekenhuis. Op basis van de tekeningen op de muur zagen we dat we plots op de afdeling pediatrie waren. Na wat heen en weer communicatie met vooral gebarentaal, werden we uiteindelijk geholpen door een wat oudere NKO-arts die enkele woorden Duits kon spreken.Op dat moment voel je je een volkomen analfabeet en ben je blij met de hulpvaardigheid die er geboden wordt. Een vriendelijk woord en een geruststellende blik doen wonderen. Gelukkig kwam alles goed. Evenzo is het voor die asielzoeker. Zelfs als je alles uitgelegd krijgt en de patiënt begrijpt wat er staat te gebeuren, zijn de meesten wat angstig. Wat moet dat dan niet zijn voor iemand die de taal totaal niet begrijpt? Google Translate kan veel, maar geruststellende intonatie of bemoedigende woordjes, dat ligt moeilijk voor een geautomatiseerd systeem. Misschien moeten we ons wat vaker, in onze gedachten, in de plaats van de patiënt stellen. Wat voor ons routine is, dat is dat allerminst voor de patiënt. En een grote taalbarrière maakt de situatie er ook al niet eenvoudiger op. Natuurlijk kunnen wij niet alle problemen in de wereld oplossen, maar als iedereen zich een beetje toegankelijk opstelt, kan het voor ons allemaal wat aangenamer worden. De dankbaarheid die je er voor terugkrijgt, in een blik, een gebaar, een glimlach en soms met woorden is onbetaalbaar. Wat ben ik blij dat mijn wiegje hier stond en niet in pakweg Gaza, Bagdad, Kaboel of Kiev. En dat ons wiegje hier stond is dan ook onze enige verdienste dat wij hier wonen en niet daar.