U kent ze allemaal wel, die monumentale kerkgebouwen in elk dorp en elke stad in dit land. Ze worden nog hoogstens een enkele keer gebruikt voor een handvol mensen. Priesters en kerkfabrieken wrijven zich in hun, doorgaans grijze, haren als er weer eens een stookoliefactuur op de deurmat valt. Voor de nodige structurele onderhoudswerken is er al helemaal geen ruimte meer.
De kerken staan meer en meer leeg, mensen geloven minder dan vroeger of geven een andere invulling aan hun geloof. De vele schandalen die het instituut kerk de voorbije jaren teisterden, en de manier hoe men daar mee omging, zullen er wellicht een rol in hebben gespeeld.
In heel wat dorpen en steden zijn ook nog enkele historische stationsgebouwen te vinden, een stille en gerestaureerde getuige uit een verleden. Destijds verbond een fijnmazig netwerk van ijzeren wegen en boemeltreinen quasi elk zichzelf respecterend dorp. Er raast vandaag geen trein meer voorbij, de treinen doen enkel nog de grote stations aan. Mensen uit de dorpen moeten zich naar de grote stations begeven. Efficiënt vanuit het oogpunt van de spoorwegen, maar hooguit vervelend tot problematisch voor wie de trein wenst te nemen en voor wie het station halen al een reis op zich is.
Stilaan komen er oplossingen voor deze gebouwen. Stationsgebouwen worden omgebouwd tot hotels of, als het wat hipper mag, tot een B&B. Kerkgebouwen worden na een ceremoniële ontwijding ontdaan van wierook en kruisbeelden en worden de nieuwe thuishaven van de Delhaizes of Carrefours van deze wereld.
Voelt u de volgende in de rij al komen?
We hebben in dit land heel wat ziekenhuizen, sommigen beweren dat er te veel zijn. Dat elk ziekenhuis dezelfde diensten kan aanbieden is of was hier misschien een belangrijker probleem. We organiseren ons daarom in netwerken. De concurrenten van gisteren moeten de collega's van vandaag worden. Dat proces zal enige tijd in beslag nemen maar is best mogelijk, vertrouwen en gelijkwaardigheid zullen daarin sleutelelementen zijn.
Laat ons kijken wie waar goed in is en daarin vrijgekomen middelen investeren
Dat vertrouwen zal de komende jaren nog grondig op proef worden gesteld want netwerken hebben pas zin als er taakafspraken gemaakt worden. Een proces van geven en nemen dient zich aan, liefst op basis van objectieve criteria en geen onderhandeling zoals op de markt in Marrakech.
In een recent interview schetste Jos Aartsen, bestuursvoorzitter van het Universitair Medisch Centrum Groningen, de Nederlandse situatie. "Het huidige concurrentiemodel en de defensieve houding bij bestuurders van ziekenhuizen en steden of gemeenten zijn de struikelblokken voor een vergaande samenwerking".
De visie is er, nu vraagt het moed, daadkracht en doorzettingsvermogen van artsen, ziekenhuisbestuurders en de lokale politiek
Ook in België komen we stilaan in die discussies, moet elk ziekenhuis in een netwerk nog acute zorg aanbieden? Er zijn nachten waarin sommige spoeddiensten slechts vijf patiënten zien, kunnen we het dan maatschappelijk blijven verantwoorden om in elk ziekenhuis 24/7 een spoeddienst draaiende te houden? Wetende dat een spoeddienst per ziekenhuis ongeveer 20 miljoen euro per jaar kost, is dit best een debat waard.
Laat ons kijken wie waar goed in is en daarin vrijgekomen middelen investeren. Dat zal inhouden dat ook de grote(re) ziekenhuizen keuzes moeten maken en beslissen welke zorg ze niet meer zullen aanbieden.
Duidelijke taakafspraken met concentratie van complexe pathologie en een 'focused factory-model' in combinatie met een toegankelijke basiszorg, waar mogelijk online verbonden met experts binnen of buiten het netwerk, moeten er voor zorgen dat onze ziekenhuizen geen kerk- of spoorwegscenario wacht.
De visie is er, nu vraagt het moed, daadkracht en doorzettingsvermogen van artsen, ziekenhuisbestuurders en de lokale politiek. Het vraagt van huisartsen wellicht een dosis overtuigingskracht om hun patiënten te informeren dat de beste zorg voor een specifieke pathologie niet altijd de meest nabije mogelijkheid hoeft te zijn.
De kerken staan meer en meer leeg, mensen geloven minder dan vroeger of geven een andere invulling aan hun geloof. De vele schandalen die het instituut kerk de voorbije jaren teisterden, en de manier hoe men daar mee omging, zullen er wellicht een rol in hebben gespeeld.In heel wat dorpen en steden zijn ook nog enkele historische stationsgebouwen te vinden, een stille en gerestaureerde getuige uit een verleden. Destijds verbond een fijnmazig netwerk van ijzeren wegen en boemeltreinen quasi elk zichzelf respecterend dorp. Er raast vandaag geen trein meer voorbij, de treinen doen enkel nog de grote stations aan. Mensen uit de dorpen moeten zich naar de grote stations begeven. Efficiënt vanuit het oogpunt van de spoorwegen, maar hooguit vervelend tot problematisch voor wie de trein wenst te nemen en voor wie het station halen al een reis op zich is.Stilaan komen er oplossingen voor deze gebouwen. Stationsgebouwen worden omgebouwd tot hotels of, als het wat hipper mag, tot een B&B. Kerkgebouwen worden na een ceremoniële ontwijding ontdaan van wierook en kruisbeelden en worden de nieuwe thuishaven van de Delhaizes of Carrefours van deze wereld.Voelt u de volgende in de rij al komen?We hebben in dit land heel wat ziekenhuizen, sommigen beweren dat er te veel zijn. Dat elk ziekenhuis dezelfde diensten kan aanbieden is of was hier misschien een belangrijker probleem. We organiseren ons daarom in netwerken. De concurrenten van gisteren moeten de collega's van vandaag worden. Dat proces zal enige tijd in beslag nemen maar is best mogelijk, vertrouwen en gelijkwaardigheid zullen daarin sleutelelementen zijn. Dat vertrouwen zal de komende jaren nog grondig op proef worden gesteld want netwerken hebben pas zin als er taakafspraken gemaakt worden. Een proces van geven en nemen dient zich aan, liefst op basis van objectieve criteria en geen onderhandeling zoals op de markt in Marrakech. In een recent interview schetste Jos Aartsen, bestuursvoorzitter van het Universitair Medisch Centrum Groningen, de Nederlandse situatie. "Het huidige concurrentiemodel en de defensieve houding bij bestuurders van ziekenhuizen en steden of gemeenten zijn de struikelblokken voor een vergaande samenwerking". Ook in België komen we stilaan in die discussies, moet elk ziekenhuis in een netwerk nog acute zorg aanbieden? Er zijn nachten waarin sommige spoeddiensten slechts vijf patiënten zien, kunnen we het dan maatschappelijk blijven verantwoorden om in elk ziekenhuis 24/7 een spoeddienst draaiende te houden? Wetende dat een spoeddienst per ziekenhuis ongeveer 20 miljoen euro per jaar kost, is dit best een debat waard. Laat ons kijken wie waar goed in is en daarin vrijgekomen middelen investeren. Dat zal inhouden dat ook de grote(re) ziekenhuizen keuzes moeten maken en beslissen welke zorg ze niet meer zullen aanbieden. Duidelijke taakafspraken met concentratie van complexe pathologie en een 'focused factory-model' in combinatie met een toegankelijke basiszorg, waar mogelijk online verbonden met experts binnen of buiten het netwerk, moeten er voor zorgen dat onze ziekenhuizen geen kerk- of spoorwegscenario wacht.De visie is er, nu vraagt het moed, daadkracht en doorzettingsvermogen van artsen, ziekenhuisbestuurders en de lokale politiek. Het vraagt van huisartsen wellicht een dosis overtuigingskracht om hun patiënten te informeren dat de beste zorg voor een specifieke pathologie niet altijd de meest nabije mogelijkheid hoeft te zijn.
