Antwerpen beet de spits af met het 'kindervaccinatiedorp Zoo'. Laseranimatie en bewoners uit de dierentuin werden in paraatheid gebracht om de traumatische ervaring van de prik te verzachten. Of kleuter dan wel kaketoe hier de naarste herinneringen aan overhield laat ik ter discussie. Naast een bende balorige bonobo's stond ook een kinderpsycholoog klaar.
Vele steden haastten zich Antwerpen op z'n minst te evenaren. Zo steekt 'James' in Oostende de kinderen een hart onder de riem, en het vaccinatiecentrum Midden West-Vlaanderen belooft een 'speciale belevenis'. In Tienen staat naast een iPad (want we willen onze kinderen natuurlijk nóg meer achter de schermpjes) ook een zeepbellenmachine klaar.
Vergeef me dit vleugje ironie, maar als kinderpsychiater stel ik me enkele toch vragen bij bovengenoemd spektakel.
Ik vermoed dat men via deze inkleding (twijfelende) ouders en kinderen tracht te overhalen toch tot vaccinatie over te gaan, wat ik toejuich. Mogelijk wordt echter een contraproductief effect bereikt. Een chill-outzone inclusief psychologische ondersteuning doet toch het ergste vermoeden, zowel bij het wat oudere kind, als bij weifelende zorgfiguren. Is de remedie niet erger dan de kwaal?
Een wippende walibi vermag weinig tegen de kracht van hechting
Daarnaast moeten we de 'opoffering' door onze kinderen binnen de juiste proporties plaatsen. Optimaal functionerend onderwijs is primordiaal voor elke kind, en daarin speelt vaccinatie een cruciale rol. Het bewijs hiervoor werd geleverd door het grote verschil in werking tussen enerzijds kleuter- en lager en anderzijds het secundair onderwijs afgelopen najaar.
Eerder zeldzaam kunnen ook kinderen trouwens ernstig ziek worden van SarsCov2, en data suggereren dat de omikronvariant zelfs tot méér hospitalisaties bij (jonge) kinderen leidt.
Kinderen moeten daarenboven weerbaarheid leren opbouwen jegens kleine pijntjes, tegenvallers en 'niet-leuke' dingen. Dit prikje vereist even op de tanden bijten en een dikke duim of schouderklop achteraf, géén heldenstatus.
Ook blijft de helende kracht van ouderschap buiten beeld, of deze krijgt misschien zelfs geen kans. Ouders vermogen meer dan een carnavalsfiguurtje. Momenten waarbij het kind troost zoekt bij stress zijn dé uitgelezen kans om het vertrouwen van het kind in de zorgfiguur te bestendigen. Een wippende walibi vermag weinig tegen de kracht van hechting, tenminste als deze laatste daar de kans toe krijgt, en het kind ook voldoende aandacht aan deze ervaring kan schenken.
Eerder dan aan traumatherapie te doen kunnen kinderpsychologen ouders uitleg geven over wat de ouder-kindband vermag. Of nog beter kunnen ze hun tijd investeren in de vele kinderen binnen de geestelijke gezondheidszorg die wachten en écht lijden.