Al van kindsbeen af heb ik een vaste huisarts, nog voor er sprake was van begrippen als GMD, gezondheidscoach en groepspraktijken. Het was een klinisch zeer onderrichte man die er om bekend stond zelden een diagnose te missen en tijdig patiënten door te sturen wanneer dat nodig bleek. Het is het type huisarts die spontaan nog eens thuis bij je langskomt, na het instellen van een therapie, om te kijken hoe het gaat.
Hij werd opgeleid toen er nog minder sprake was van communicatietrainingen, dat wel. De grootste vergissing die je kon begaan was bij het begin van de consultatie laten weten dat je zelf al eens op internet naar een diagnose had gezocht. En die communicatie... ach...ik hoef er m'n diepste geheimen niet aan kwijt. De bluts met de buil dacht ik.
Recent opende in de gemeente een nieuwe groepspraktijk met drie jonge huisartsen. De praktijk heeft een blitse naam, marketing doet nu eenmaal overal zijn intrede. Er zijn ook twee vrouwelijke artsen bij. In ons huisgezin trekken vrouwelijke artsen tienerdochters aan, blijkbaar is dat vlotter en makkelijker praten...
De dochters voegden woord en daad samen en trokken bij het eerste probleem naar de nieuwe, hippe huisartsen. Bij hun terugkeer waren ze vol lof, het was moeilijk uit te leggen maar het voelde aan alsof het praten vanzelf ging. Hun probleem was bovendien opgelost, of ze hadden toch een voorschrift mee.
Zelf had ik een andere ervaring met de nieuwe praktijk. Een van de dochters kwam op een gure herfstdag in de vooravond thuis en had in het handbal tornooi de vinger overgeslagen. Niet zo erg maar wel wat pijnlijk en daarom wellicht beter gespalkt, dacht ik.
Het is ongetwijfeld niet evident om een gezinsleven te combineren met de opstart van een praktijk. De bluts met de buil dacht ik.
Onze minister van volksgezondheid en de vele berichten over het oneigenlijk gebruik van de spoedopname in gedachten belde ik naar de nieuwe huisarts. Een vinger spalken: dat leek me nu eens een leuke afwisseling in het seizoen waarin de ene patiënt met een verkoudheid de ander aflost. Niets was echter minder waar ik kreeg te horen dat de wachtzaal nog vol zat en dat het allemaal wat te lang zou duren. Daarom zou het beter zijn als ik via de spoedopname naar het ziekenhuis zou gaan . Ik argumenteerde nog dat het wel meeviel met haar pijn en dat ze wel nog wat kon wachten, in de veronderstelling dat de bezorgdheid daaruit voortkwam. De jonge huisarts stelde me echter snel gerust, de snelle rekensom van de volle wachtzaal en het einde van het spreekuur was de basis van het advies om naar spoed te gaan.
Ik had er wel begrip voor, het is ongetwijfeld ook niet evident om een gezinsleven te combineren met de opstart van een praktijk.
Ook zelf was ik onlangs ziek, het valt zelden voor maar meestal is Murphy me zo genegen dat het steevast voorvalt tijdens de verlofperiode van mijn vaste oude huisarts. Geen nood echter, ik herinnerde me de positieve verhalen van m'n dochters en belde de nieuwe huisarts op. Op het eerste moment was ik wat verbaasd dat ik niet online een afspraak kon maken, maar toch vooral blij dat ik snel kon langsgaan.
Het moet gezegd, de dochters hadden niet gelogen! Een heel vlotte en aangename babbel waarbij ik zowaar "geëmpowerd" werd om zelf mee te denken over mijn ziekteproces (kip gegeten? Vis gegeten? Eieren misschien?,...) We besluiten samen dat we symptomatisch gaan behandelen in afwachting van de laboresultaten. Iedereen rond de tafel is akkoord, voor participatie een welverdiende 10!
Vrijdagavond 21.30 uur plots telefoon van de huisarts, de laboresultaten zijn gekend en het blijkt toch bacterieel. Geen nood, het is met een goeie dosis antibiotica behandelbaar en daar mag ik de maandagvoormiddag bij één van de collega's voor langs gaan want die hippe praktijk is in het weekend gesloten en een andere oplossing blijkt er niet te zijn.
De bluts met de buil, dacht ik opnieuw!
Hij werd opgeleid toen er nog minder sprake was van communicatietrainingen, dat wel. De grootste vergissing die je kon begaan was bij het begin van de consultatie laten weten dat je zelf al eens op internet naar een diagnose had gezocht. En die communicatie... ach...ik hoef er m'n diepste geheimen niet aan kwijt. De bluts met de buil dacht ik.Recent opende in de gemeente een nieuwe groepspraktijk met drie jonge huisartsen. De praktijk heeft een blitse naam, marketing doet nu eenmaal overal zijn intrede. Er zijn ook twee vrouwelijke artsen bij. In ons huisgezin trekken vrouwelijke artsen tienerdochters aan, blijkbaar is dat vlotter en makkelijker praten...De dochters voegden woord en daad samen en trokken bij het eerste probleem naar de nieuwe, hippe huisartsen. Bij hun terugkeer waren ze vol lof, het was moeilijk uit te leggen maar het voelde aan alsof het praten vanzelf ging. Hun probleem was bovendien opgelost, of ze hadden toch een voorschrift mee.Zelf had ik een andere ervaring met de nieuwe praktijk. Een van de dochters kwam op een gure herfstdag in de vooravond thuis en had in het handbal tornooi de vinger overgeslagen. Niet zo erg maar wel wat pijnlijk en daarom wellicht beter gespalkt, dacht ik.Onze minister van volksgezondheid en de vele berichten over het oneigenlijk gebruik van de spoedopname in gedachten belde ik naar de nieuwe huisarts. Een vinger spalken: dat leek me nu eens een leuke afwisseling in het seizoen waarin de ene patiënt met een verkoudheid de ander aflost. Niets was echter minder waar ik kreeg te horen dat de wachtzaal nog vol zat en dat het allemaal wat te lang zou duren. Daarom zou het beter zijn als ik via de spoedopname naar het ziekenhuis zou gaan . Ik argumenteerde nog dat het wel meeviel met haar pijn en dat ze wel nog wat kon wachten, in de veronderstelling dat de bezorgdheid daaruit voortkwam. De jonge huisarts stelde me echter snel gerust, de snelle rekensom van de volle wachtzaal en het einde van het spreekuur was de basis van het advies om naar spoed te gaan.Ik had er wel begrip voor, het is ongetwijfeld ook niet evident om een gezinsleven te combineren met de opstart van een praktijk.Ook zelf was ik onlangs ziek, het valt zelden voor maar meestal is Murphy me zo genegen dat het steevast voorvalt tijdens de verlofperiode van mijn vaste oude huisarts. Geen nood echter, ik herinnerde me de positieve verhalen van m'n dochters en belde de nieuwe huisarts op. Op het eerste moment was ik wat verbaasd dat ik niet online een afspraak kon maken, maar toch vooral blij dat ik snel kon langsgaan.Het moet gezegd, de dochters hadden niet gelogen! Een heel vlotte en aangename babbel waarbij ik zowaar "geëmpowerd" werd om zelf mee te denken over mijn ziekteproces (kip gegeten? Vis gegeten? Eieren misschien?,...) We besluiten samen dat we symptomatisch gaan behandelen in afwachting van de laboresultaten. Iedereen rond de tafel is akkoord, voor participatie een welverdiende 10!Vrijdagavond 21.30 uur plots telefoon van de huisarts, de laboresultaten zijn gekend en het blijkt toch bacterieel. Geen nood, het is met een goeie dosis antibiotica behandelbaar en daar mag ik de maandagvoormiddag bij één van de collega's voor langs gaan want die hippe praktijk is in het weekend gesloten en een andere oplossing blijkt er niet te zijn.De bluts met de buil, dacht ik opnieuw!
