...
Onze eerste reactie was dan ook om het idee te boycotten. Maar dat was geen optie, oordeelde de hoofdredactie. Wij dus op zoek naar een originele invalshoek. Kwestie van niet te verzeilen in de traditionele clichés over de ongelijkheid qua gezondheid tussen mannen en vrouwen. Of over de discriminatie van vrouwelijke artsen en onderzoekers. Of over de relatie tussen vrouwelijke artsen en hun mannelijke patiënten. Of over het gebrek aan vrouwelijke artsen in de beroepsverdediging. Of over hoe zij werk en gezin combineren. Want zulke dingen vraag je toch ook niet aan een mannelijke arts? En een mannenbastion is de artsenwereld ook al lang niet meer. In sommige disciplines raken de mannelijke collega's zelfs stilaan in de minderheid... Uitgangspunt werd uiteindelijk de vraag of een Internationale Vrouwendag anno 2016 niet hopeloos voorbijgestreefd is. Een vraag die we de verschillende vrouwelijke artsen die we voor deze editie interviewden systematisch voor de voeten hebben geworpen. En tot onze verbazing lopen de antwoorden redelijk uiteen. De jongere generatie voelt zich wel degelijk geëmancipeerd en gerespecteerd, maar toch knaagt het altijd nog wel ergens. Stuk voor stuk bouwden onze gesprekspartners een mooie artsencarrière uit, maar schuldgevoelens ten opzichte van partner en kinderen zijn nooit ver weg, zo blijkt. Iets waar de mannen in deze wereld duidelijk minder last van hebben. Vraag is of een jaarlijkse Internationale Vrouwendag daar ooit verandering kan in brengen. En als die Vrouwendag ook voor de mannen nu eens een gelegenheid zou worden om na te denken over de plaats die ze bieden aan hun partner, hun collega's, hun moeders, hun zussen,... in het dagelijkse leven? Iets om 365 dagen per jaar over na te denken dus!