13 maart 2020 is in ons collectief geheugen gegrift als de dag waarop het openbaar leven stilviel. Ruim een jaar verder boemelt ons leven verder, met horten en stoten. Het coronavirus beheerst ons leven, maar vertroebelt ook ons denken.

Waar het aanvankelijk duidelijk was dat een lockdown nodig was als ultieme noodrem om de zorg op intensieve niet te ontwrichten, zien we na een jaar de schade die halfslachtig beleid aanricht aan de (non- covid-)gezondheid van de burgers. Het begrip 'long covid' wordt geïntroduceerd, niet enkel om te duiden dat er mensen zijn die na covid nog een aantal klachten overhouden, maar ook als argument om beperkende maatregelen in stand te houden.

De echte exit is het bestrijden van de angst en het organiseren van de normaliteit

Ik mis een visie op lange termijn. Allicht wordt corona een endemisch gegeven. Toch blijft men denken in termen van open of toe, aan of uit. De focus verschuift van gezondheidsvoorlichting en -opvoeding naar gedragsregels, naar klakkeloos na-apen van regeltjes, die in vele gevallen amper een impact hebben op de epidemiologie, maar wel de democratische rechtsstaat ondergraven. Een nachtklok onder vuur, maar ook aan het raam op de trein raak je niet besmet. Absurdistan in de wereld van meester Frank. Geen parlementair debat, geen maatschappelijke discussie over het rijk der vrijheid.

Ik zie patiënten die angstig en gedwee alles slikken wat virologen en ministers zeggen Angstklachten, dysthymie, dwang. Ik zie ook patiënten die zeer aversief alles verwerpen wat diezelfde orakels verkondigen. Daardoor evidentie negeren. De middenweg vervaagt.

De werkelijke exit uit de crisis is niet het openen van alles wat we gesloten hebben, niet het afwimpelen van de lockdownfactuur op de jongere generaties, zelfs niet de bevolking vaccineren. Nee, de echte exit is het bestrijden van de angst en het organiseren van de normaliteit. In de eerste plaats in de buitenlucht. Zelfs als het coronavirus nog onder ons is.

De auteur schrijft in eigen naam.

13 maart 2020 is in ons collectief geheugen gegrift als de dag waarop het openbaar leven stilviel. Ruim een jaar verder boemelt ons leven verder, met horten en stoten. Het coronavirus beheerst ons leven, maar vertroebelt ook ons denken. Waar het aanvankelijk duidelijk was dat een lockdown nodig was als ultieme noodrem om de zorg op intensieve niet te ontwrichten, zien we na een jaar de schade die halfslachtig beleid aanricht aan de (non- covid-)gezondheid van de burgers. Het begrip 'long covid' wordt geïntroduceerd, niet enkel om te duiden dat er mensen zijn die na covid nog een aantal klachten overhouden, maar ook als argument om beperkende maatregelen in stand te houden.Ik mis een visie op lange termijn. Allicht wordt corona een endemisch gegeven. Toch blijft men denken in termen van open of toe, aan of uit. De focus verschuift van gezondheidsvoorlichting en -opvoeding naar gedragsregels, naar klakkeloos na-apen van regeltjes, die in vele gevallen amper een impact hebben op de epidemiologie, maar wel de democratische rechtsstaat ondergraven. Een nachtklok onder vuur, maar ook aan het raam op de trein raak je niet besmet. Absurdistan in de wereld van meester Frank. Geen parlementair debat, geen maatschappelijke discussie over het rijk der vrijheid. Ik zie patiënten die angstig en gedwee alles slikken wat virologen en ministers zeggen Angstklachten, dysthymie, dwang. Ik zie ook patiënten die zeer aversief alles verwerpen wat diezelfde orakels verkondigen. Daardoor evidentie negeren. De middenweg vervaagt.De werkelijke exit uit de crisis is niet het openen van alles wat we gesloten hebben, niet het afwimpelen van de lockdownfactuur op de jongere generaties, zelfs niet de bevolking vaccineren. Nee, de echte exit is het bestrijden van de angst en het organiseren van de normaliteit. In de eerste plaats in de buitenlucht. Zelfs als het coronavirus nog onder ons is.