Ik kan niet anders dan dit verhaal te brengen omdat het me als huisarts zo hard geraakt heeft en ik me serieus de zin of onzin van ons beroep in vraag begon te stellen. Bovendien voel het als 'schuldig verzuim' aan als ik hier niets mee doe.

Recent ging ik op mijn gewoonlijk bezoek bij een oudere, alleenstaande, ietwat dove dame. Wat me opviel was dat deze dame sterk kortademig was, en haar vitale parameters toch normaal waren. Daarop besloot ik een bloedafname te doen. Haar Hemoglob stond abnormaal laag (6.2 i.p.v. 12!): een indicatie om haar te laten opnemen in het ziekenhuis, vooral omdat deze dame, ondanks haar hoge leeftijd, nog heel wat levenscomfort heeft.

Bij dit voorstel, reageerde de dame volledig emotioneel en in paniek. Haar emotionaliteit had te maken met het feit dat ze in het ziekenhuis geen bezoek mocht ontvangen. Dit werd dan ook bevestigd door de specialist. Deze dame kiest er nu dus voor om thuis te blijven, ook al kost dit haar leven. Ze verkiest dus om te sterven eerder dan geholpen te worden, als het moet zonder warm omringd te zijn door haar familie die haar helpt om de communicatie tussen arts en patiënt te faciliteren. Ik moet hier als huisarts lijdzaam op toezien, want ook bij een dagopname mag er niemand aanwezig zijn.

Bovendien kreeg ik via de specialist ook te horen dat het dagziekenhuis pas binnen 14 dagen opengaat, tenzij ik een negatieve covid-test van de desbetreffende patiënt kan voorleggen. En als die negatief is - opnieuw extra dagen wachttijd die voorbijgaan - moet men het nog goed kunnen beargumenteren vooraleer de uitzonderingsmaatregel kan toegepast worden. Is het nog de bedoeling om 'zorg' te geven en levens te redden? Hierdoor stijgt ons indirect sterftecijfer meer dan nodig.

Is het nog de bedoeling om 'zorg' te geven en levens te redden?

Zo kan ik nog meerdere onmenselijke situaties aanhalen door de opgelegde covid-maatregelen. Iedereen in de medische wereld weet dat een slechtnieuwsgesprek niet binnenkomt bij de patiënt als we een slechte diagnose moeten mededelen. Daarom wordt er steeds geadviseerd om een begeleider mee te nemen die de info in ontvangst kan nemen. Dit mag nu niet!

Ondertussen zijn schrijnende voorbeelden van 'afscheid' nemen al meermaals in de media gekomen. Patiënten moeten aan de deur van de spoed afgezet worden zoals een ongewenste baby 'in de schuif' wordt gelegd. De communicatie en de 'warme' benadering is de helft van de genezing! Wetende hoe de afloop in geval van covid-19 kan zijn, bestaat de kans dat je de persoon die je daar achterlaat nooit meer terugziet. Dit doet mij aan een deportatie denken en zo ervaren de mantelzorgers of familieleden het ook.

Patiënten die zich ziek voelen moeten doodziek zijn voor ze getest worden. Zo hebben collega's en ik mensen doorgestuurd naar de triagecentra - een nobel opzet als het zijn doel niet mist - om getest te worden op covid-19, waarna ze teruggestuurd werden zonder dat er een test was uitgevoerd. Ze kregen enkel het advies om paracetamol te nemen en thuis uit te zieken.

Wat was dan de meerwaarde van de verwijzing naar zo'n centrum? Mensen werden slechter, mede door de paracetamol want dit virus verhoogt de levertoxiciteit net als paracetamol (aspirine was hier een betere optie, zeker gezien het trombogeeneffect van het proces). Gevolg: de patiënt wordt inderdaad zieker --> de cytokinenstorm (die aan de basis ligt van het fulminante ziektebeeld) komt op gang --> opname IZ wordt waarschijnlijker --> de kans op sterfte verhoogt.

Ik heb dan maar zelf het heft in handen genomen en ben zelf beginnen te testen volgens de criteria die ondertussen de huidige gevalsdefinitie zijn geworden. Op die manier heb ik gemerkt dat de ziekte veel sneller kan ingedijkt worden, en vooral dat een negatieve covid-test ons laat zoeken naar een andere etiologie van de klachten. Waar is de EBM (evidence-based medicine) gebleven?

Als we de verspreiding willen kortsluiten, moeten we vooral weten wie er echt besmet is. Dan pas zit er een logica in en krijgen we dit ook uitgelegd aan de patiënt. Voorkomen van en vroeg ingrijpen in het ziekteproces is nog steeds de beste strategie.

Voorkomen van en vroeg ingrijpen in het ziekteproces is nog steeds de beste strategie

Ik ben CRA en ook in die functie heb ik gemerkt dat massale en vroege testing ervoor zorgt dat je de zaak goed onder controle krijgt. Opnieuw ben ik op eigen initiatief gestart want ons wzc was oorspronkelijk niet 'geloot'. Er was echter al consensus dat elke bewoner dit zelf zou betalen mocht de overheid dit beleid in vraag stellen.

Gezien de hoge leeftijd in het wzc zijn daar uiteraard mensen gestorven, maar er zijn evengoed bewoners, ondanks hun hoge leeftijd en compromitterende factoren, genezen nadat ze het ziektebeeld hebben doorgemaakt.

Een koppel heeft samen, op eenzelfde kamer van max. 20 m², drie weken in quarantaine gezeten: hij is ziek geworden en was bewezen covid-19, zij is nooit ziek geweest en is ook nooit besmet geweest (negatieve covid-19-test). Men heeft ze samen op een kamer gelaten omdat de dame in kwestie toch al besmet zou geweest zijn.

Als ik de visie van de viroloog zou moeten geloven en toepassen, zou ik me als CRA heel schuldig moeten voelen want eigenlijk was dit een moorddadig experiment. Nu zie ik het als een belangrijke meerwaarde, en wordt het heel moeilijk om te zien hoe de hele bevolking wordt gegijzeld. Ik blijf ervan overtuigd dat er een bepaalde voorbeschiktheid aanwezig moet zijn om besmet te worden, en dat we enkel de bewezen covid-19-gevallen in quarantaine moeten plaatsen.

Het wordt heel moeilijk om te zien hoe de hele bevolking wordt gegijzeld

Een ander voorbeeld. Een eeneiige tweeling van 94 jaar, onafscheidelijk van elkaar: de ene ziek en covid-19-positief, de andere nooit ziek geweest en covid-19-negatief. Nochtans van eeneiige tweelingen weet iedereen dat als de ene ziek wordt, de andere ook ziek wordt: covid-19 maakt het verschil!

Ouderen getuigen zeer choquerend over deze periode: dit is slechter dan in WOII! Voor ons lijkt deze uitspraak zeer ongewoon omdat men toen ook naasten en geliefden heeft verloren en dit op gruwelijke wijze. Als ik dan doorvraag, dan komt het maar op een ding aan en dat is de 'onmenselijkheid' die men op heden ervaart: sommigen willen besmet worden om dood te kunnen zijn en anderen willen enkel bezoek als ze mogen aangeraakt worden. Een glazen scherm om elkaar te zien, zoals in de gevangenis, zien ze niet zitten. Zij vragen zich af wat ze 'misdaan' hebben.

En dan zijn er nog de mondmaskers: slechthorenden, dus een groot deel van onze patiënten, begrijpen ons niet. Bovendien is er voldoende wetenschappelijk bewijs - ik heb dit zelf uitgetest - dat het 'dragen van een mondmasker' de zuurstofsaturatie in het bloed verlaagt, dat de polsslag omhoog gaat, dat hoofdpijn ontstaat en dat de concentratie en de alertheid vermindert. Hoe fit zijn we dan nog bezig?

Om de verspreiding van het virus mét behoud van 'menselijkheid' tegen te gaan, was het niet logischer geweest:

  • om zeep en handdoeken te voorzien op de scholen als basishygiëne i.p.v. deze ingewikkelde, onmogelijke constructies?
  • aan kinderen en ook aan volwassenen, uit te leggen dat je naar de huisarts moet als je ziek bent en best uit de buurt blijft van zieke mensen of mensen die hoesten?
  • te vertellen aan, bv. onze kinderen, dat elkaar liefdevol fysiek aanraken ook de gezondheid ten goede komt? Patiënten 'breken' emotioneel als je, als arts, de vraag stelt hoe lang het geleden dat ze nog eens fysieke warmte hebben gevoeld.
  • om over te gaan naar een snelle bevestiging of uitsluiting van covid-19 om hierdoor virusverspreiding in kaart te brengen en gericht te stoppen?
  • om de mondmaskers voor te behouden aan de medische sector en de mensen die luchtwegklachten vertoonden?
  • om terug te koppelen dat het vooral de mensen met overgewicht zijn die langdurig op IZ blijven liggen (info van de cardiologen op IZ)? Een ideaal aangrijpingsmoment om dat item aandacht te geven om de meerprijs aan de ziekteverzekering te verminderen.
  • dat huisartsen als eerste op de hoogte werden gebracht over dit nieuwe ziektebeeld zodat we de patiënten mee konden informeren over de ziekte i.p.v. eerst de angst bij het grote publiek te installeren? De 'leek' kon de ontvangen info niet filteren! "Blijf in je kot" is hier het mooiste bewijs van. Als artsen wisten we maar al te goed wat dit betekende, maar wat de man in de straat ervan gemaakt heeft... Iedereen bleef op een bepaald moment thuis en dit zonder enige rechtvaardiging! Dat was toch niet de bedoeling van deze uitspraak? Als ex-lid van de Orde der artsen was ik omver geblazen omdat we jaren de strijd hebben gevoerd tegen welwillendheidsattesten, en nu werden de deuren gewoon opengezet tot misbruik, en weet dat er veel misbruik is geweest! Langs de andere kant zijn 'zieken' gaan werken omdat ze niet bij die groep van 'profiteurs' wilden horen. Een compleet geschifte situatie.

Waarom hebben we toegegeven aan de macht van angst?

Tot slot wil ik nog enkele vragen aankaarten die leven bij zorgverleners, maar ook bij patiënten:

  • Waarom krijgt het virus covid-19 zoveel meer aandacht dan SARS, dat ook dodelijke gevolgen kon hebben? (patiënten vragen zich af of ze iets gemist hebben)
  • Waarom hebben de ziekenhuizen zich 'bevoorraad' om de Italiaanse toestanden te voorkomen terwijl de woonzorgsector massaal deze Italiaanse toestanden heeft moeten beleven? (zuurstofflessen waren gecapteerd door de ziekenhuizen en in het WZC moest men kiezen wie er kon gered worden en wie niet)
  • Waarom moest de hele wereld 'op slot' terwijl de verspreiding van virussen, bacteriën een onderdeel van 'het leven' is?
  • Waarom mag men niet meer sterven als er te veel comorbiditeit of 'einde leven' is? Is dit niet een deel van het 'leven'? Waarom wordt de medische wereld altijd weer opnieuw voor morele keuzes gesteld? Heel veel hulpverleners hebben het psychologisch moeilijk en blijven met een schuldgevoel zitten terwijl ze toch gewoon hun job hebben gedaan maar blijkbaar kan je niet goed doen in deze situatie.
  • Waarom moeten we evolueren naar een maatschappij waarbij er niet alleen financiële maar nu ook veel sociaal-emotionele armoede is ontstaan?
  • Waarom de illusie wekken dat deze periode bijdraagt tot een beter klimaat? En dan vraag ik me af wat we gaan doen met de 'uitstoot' van al het beschermmateriaal, desinfectantia, ... dat enerzijds geproduceerd moest worden en dan weer vernietigd. Plastieken handschoenen zijn overal in het straatbeeld te vinden.
  • Waarom moet de tracing gedigitaliseerd worden? Kan men niet gewoon de contacten opsporen in alle discretie zodat we de besmette covid-19-patiënten echt kunnen opsporen? Wat met besmette personen die ergens in contact geweest zijn met anderen die liefst incognito blijven? Wat met de zorgverleners die massaal personen hebben getest, onderzocht of behandeld, zelfs met beschermmateriaal? Worden die nu allemaal in quarantaine geplaatst?
  • Hoe geraken we uit deze impasse van tegenstrijdigheden zoals de zin en onzin van de mondmaskers, nu dat iedereen er eentje gekocht of gemaakt heeft, en de voor- en nadelen van social distance?
  • Hebben we echt gezondheidswinst gecreëerd door deze covid-maatregelen? Hebben we echt bijgedragen tot minder ziekte, sterfte en meer levenscomfort?
  • Waarom wordt er niet gewoon verteld wat de 'verborgen agenda' van dit hele gebeuren zou kunnen zijn, want er zit te veel onlogica in dit verhaal om het nog te snappen? Waarom hebben we toegegeven aan de macht van angst?
Ik kan niet anders dan dit verhaal te brengen omdat het me als huisarts zo hard geraakt heeft en ik me serieus de zin of onzin van ons beroep in vraag begon te stellen. Bovendien voel het als 'schuldig verzuim' aan als ik hier niets mee doe. Recent ging ik op mijn gewoonlijk bezoek bij een oudere, alleenstaande, ietwat dove dame. Wat me opviel was dat deze dame sterk kortademig was, en haar vitale parameters toch normaal waren. Daarop besloot ik een bloedafname te doen. Haar Hemoglob stond abnormaal laag (6.2 i.p.v. 12!): een indicatie om haar te laten opnemen in het ziekenhuis, vooral omdat deze dame, ondanks haar hoge leeftijd, nog heel wat levenscomfort heeft. Bij dit voorstel, reageerde de dame volledig emotioneel en in paniek. Haar emotionaliteit had te maken met het feit dat ze in het ziekenhuis geen bezoek mocht ontvangen. Dit werd dan ook bevestigd door de specialist. Deze dame kiest er nu dus voor om thuis te blijven, ook al kost dit haar leven. Ze verkiest dus om te sterven eerder dan geholpen te worden, als het moet zonder warm omringd te zijn door haar familie die haar helpt om de communicatie tussen arts en patiënt te faciliteren. Ik moet hier als huisarts lijdzaam op toezien, want ook bij een dagopname mag er niemand aanwezig zijn. Bovendien kreeg ik via de specialist ook te horen dat het dagziekenhuis pas binnen 14 dagen opengaat, tenzij ik een negatieve covid-test van de desbetreffende patiënt kan voorleggen. En als die negatief is - opnieuw extra dagen wachttijd die voorbijgaan - moet men het nog goed kunnen beargumenteren vooraleer de uitzonderingsmaatregel kan toegepast worden. Is het nog de bedoeling om 'zorg' te geven en levens te redden? Hierdoor stijgt ons indirect sterftecijfer meer dan nodig.Zo kan ik nog meerdere onmenselijke situaties aanhalen door de opgelegde covid-maatregelen. Iedereen in de medische wereld weet dat een slechtnieuwsgesprek niet binnenkomt bij de patiënt als we een slechte diagnose moeten mededelen. Daarom wordt er steeds geadviseerd om een begeleider mee te nemen die de info in ontvangst kan nemen. Dit mag nu niet!Ondertussen zijn schrijnende voorbeelden van 'afscheid' nemen al meermaals in de media gekomen. Patiënten moeten aan de deur van de spoed afgezet worden zoals een ongewenste baby 'in de schuif' wordt gelegd. De communicatie en de 'warme' benadering is de helft van de genezing! Wetende hoe de afloop in geval van covid-19 kan zijn, bestaat de kans dat je de persoon die je daar achterlaat nooit meer terugziet. Dit doet mij aan een deportatie denken en zo ervaren de mantelzorgers of familieleden het ook.Patiënten die zich ziek voelen moeten doodziek zijn voor ze getest worden. Zo hebben collega's en ik mensen doorgestuurd naar de triagecentra - een nobel opzet als het zijn doel niet mist - om getest te worden op covid-19, waarna ze teruggestuurd werden zonder dat er een test was uitgevoerd. Ze kregen enkel het advies om paracetamol te nemen en thuis uit te zieken. Wat was dan de meerwaarde van de verwijzing naar zo'n centrum? Mensen werden slechter, mede door de paracetamol want dit virus verhoogt de levertoxiciteit net als paracetamol (aspirine was hier een betere optie, zeker gezien het trombogeeneffect van het proces). Gevolg: de patiënt wordt inderdaad zieker --> de cytokinenstorm (die aan de basis ligt van het fulminante ziektebeeld) komt op gang --> opname IZ wordt waarschijnlijker --> de kans op sterfte verhoogt. Ik heb dan maar zelf het heft in handen genomen en ben zelf beginnen te testen volgens de criteria die ondertussen de huidige gevalsdefinitie zijn geworden. Op die manier heb ik gemerkt dat de ziekte veel sneller kan ingedijkt worden, en vooral dat een negatieve covid-test ons laat zoeken naar een andere etiologie van de klachten. Waar is de EBM (evidence-based medicine) gebleven?Als we de verspreiding willen kortsluiten, moeten we vooral weten wie er echt besmet is. Dan pas zit er een logica in en krijgen we dit ook uitgelegd aan de patiënt. Voorkomen van en vroeg ingrijpen in het ziekteproces is nog steeds de beste strategie.Ik ben CRA en ook in die functie heb ik gemerkt dat massale en vroege testing ervoor zorgt dat je de zaak goed onder controle krijgt. Opnieuw ben ik op eigen initiatief gestart want ons wzc was oorspronkelijk niet 'geloot'. Er was echter al consensus dat elke bewoner dit zelf zou betalen mocht de overheid dit beleid in vraag stellen. Gezien de hoge leeftijd in het wzc zijn daar uiteraard mensen gestorven, maar er zijn evengoed bewoners, ondanks hun hoge leeftijd en compromitterende factoren, genezen nadat ze het ziektebeeld hebben doorgemaakt. Een koppel heeft samen, op eenzelfde kamer van max. 20 m², drie weken in quarantaine gezeten: hij is ziek geworden en was bewezen covid-19, zij is nooit ziek geweest en is ook nooit besmet geweest (negatieve covid-19-test). Men heeft ze samen op een kamer gelaten omdat de dame in kwestie toch al besmet zou geweest zijn. Als ik de visie van de viroloog zou moeten geloven en toepassen, zou ik me als CRA heel schuldig moeten voelen want eigenlijk was dit een moorddadig experiment. Nu zie ik het als een belangrijke meerwaarde, en wordt het heel moeilijk om te zien hoe de hele bevolking wordt gegijzeld. Ik blijf ervan overtuigd dat er een bepaalde voorbeschiktheid aanwezig moet zijn om besmet te worden, en dat we enkel de bewezen covid-19-gevallen in quarantaine moeten plaatsen.Een ander voorbeeld. Een eeneiige tweeling van 94 jaar, onafscheidelijk van elkaar: de ene ziek en covid-19-positief, de andere nooit ziek geweest en covid-19-negatief. Nochtans van eeneiige tweelingen weet iedereen dat als de ene ziek wordt, de andere ook ziek wordt: covid-19 maakt het verschil! Ouderen getuigen zeer choquerend over deze periode: dit is slechter dan in WOII! Voor ons lijkt deze uitspraak zeer ongewoon omdat men toen ook naasten en geliefden heeft verloren en dit op gruwelijke wijze. Als ik dan doorvraag, dan komt het maar op een ding aan en dat is de 'onmenselijkheid' die men op heden ervaart: sommigen willen besmet worden om dood te kunnen zijn en anderen willen enkel bezoek als ze mogen aangeraakt worden. Een glazen scherm om elkaar te zien, zoals in de gevangenis, zien ze niet zitten. Zij vragen zich af wat ze 'misdaan' hebben. En dan zijn er nog de mondmaskers: slechthorenden, dus een groot deel van onze patiënten, begrijpen ons niet. Bovendien is er voldoende wetenschappelijk bewijs - ik heb dit zelf uitgetest - dat het 'dragen van een mondmasker' de zuurstofsaturatie in het bloed verlaagt, dat de polsslag omhoog gaat, dat hoofdpijn ontstaat en dat de concentratie en de alertheid vermindert. Hoe fit zijn we dan nog bezig?Om de verspreiding van het virus mét behoud van 'menselijkheid' tegen te gaan, was het niet logischer geweest:Tot slot wil ik nog enkele vragen aankaarten die leven bij zorgverleners, maar ook bij patiënten: