Tijdens het verlengd weekend waarin oktober in november overgaat en we onze doden bezoeken op hun laatste rustplaats, wordt het UZ Gent het decor van bijzonder wandelend locatietheater: Antigone. Garagisten van het lichaam, verzorgers van de ziel. Een moderne tragedie, over grote en kleine levensvragen. Het wordt een unieke voorstelling waarin elke rol, elke stem, elke noot, elke letter, elk decorstuk wordt vertolkt, gezongen, gespeeld, geschreven en gemaakt door iemand die werkt in het UZ. En dit alles onder de warme, kundige leiding van de Handelsreizigers in Ideeën (wat een prachtige naam toch) Filip en Frederik, samen met Walter en Rudi.
Antigone, het verhaal, in het (veel te) kort: In een bloederige strijd om de troon en de macht over Thebe, sterven Oedipus' zonen Eteocles en Polynices. Hun oom en schoonbroer van Oedipus, Creon, bestijgt de troon. Hij laat Eteocles begraven, maar Polynices ontzegt hij wegens zelfverklaard verraad, dit recht.
Een zware straf, want een onbegraven ziel kon volgens de Griekse mythologie het hiernamaals niet betreden. Antigone, de zus van de broers, besluit het verbod van haar oom te negeren en begraaft Polynecis. En die moedige beslissing heeft zware gevolgen. Voor velen.
Deze tragedie, het sluit-stuk van de Oedipus- rilogie van Sophocles, heeft mij altijd aangegrepen. In zijn oorspronkelijke versie toen ik er delen uit vertaalde in mijn groene jaren op Sint-Bavo. In een theaterstuk dat ik zag toen ik voor arts studeerde. En opnieuw, toen ik zowel het origineel als de recente pakkende adaptatie van Stefan Hertmans, Antigone in Molenbeek, herlas als voorbereiding op dit stuk. Want ja, ik was een van de vele UZ'ers die zich geroepen voelde om mee te doen aan dit uniek project.
Stel je voor: acteurs die samen spelen, maar elkaar nog niet gezien hebben. Zangers die samen zingen, maar elkaar nog nooit hebben horen zingen
De eerste bijeenkomst was er al meteen boenk op. Het grote plan met enkele leidraden en inspirerende schetsen werd voorgesteld. Verder was er vooral veel vrijheid. Verschillende medewerkers stroomden toe vanuit alle windstreken en verdiepingen van het grote dorp van het UZ Gent. Ik hoorde Gerthy, de chef van de post, spreken over gangen, ingangen en uitgangen, over oude gebouwen waar ik geen weet van had. Ik hoorde verhalen van 'mijn' ziekenhuis die ik nog nooit had gehoord.
Ik zag zoveel acteertalent, zoveel zangtalent, zoveel gedeelde kennis, zoveel makersvreugde, zoveel enthousiasme, zoveel bijzondere warme karakters. Allemaal hier in dit dorp. Antigone, dus, zou een mooie wandeling worden doorheen onze rijke geschiedenis, en wij mochten er een nieuw verhaal doorheen weven.
Ik sta ook vol bewondering te kijken naar de Handelsreizigers in Ideeën, die met heel hun hart en veel expertise deze getalenteerde mensen met weinig tot geen ervaring, hebben begeleid, zelfs tijdens een covidcrisis. Stel je voor: acteurs die samen spelen, maar elkaar nog niet gezien hebben. Zangers die samen zingen, maar elkaar nog nooit hebben horen zingen, laat staan de samenzang van heel het koor.
De frustratie was soms groot, maar UZ'ers zijn volharders en volhouders, dus gingen we door. De voorstelling werd na rijp beraad uitgesteld van mei naar oktober om toch nog eens echt te repeteren, en in de hoop Antigone aan zoveel mogelijk mensen te tonen. En dat was goed, het gaf de nodige energie en adem voor iedereen om er weer voluit voor te gaan. Net voor de zomer kregen alle deelnemers een preview: de eerste film, het parcours, de eerste liederen. Ik werd geraakt door zoveel.
En we beseften toen allemaal: dit is een bijzonder project. Ik voel me zeer bevoorrecht dat ik hier deel van mag uitmaken. Dat ik dit bijzonder creatieproces van binnenin mag meemaken. Dat ik zoveel heb mogen leren van mijn medeschrijvers en van de handelsreizigers.
Voorstellingen op de campus van het UZ Gent lopen van 29 oktober tot en met 1 november.