Ik ga ervan uit dat de beslissing wel doordacht is en niet is ingegeven door de stress die sowieso wat gepaard gaat met de (tweede) survey die voor april gepland was.

In de toelichting lees ik dat het ziekenhuis op vlak van kwaliteit en patiëntveiligheid grote stappen heeft gezet met de eerste survey. Ik deel die ervaring, het traject naar een accreditatie is een ongelofelijke hefboom om gekende pijnpunten, die al een tijdje aanslepen, opgelost te krijgen of op zijn minst wat hoger op de agenda te plaatsen. Het geeft ook een enorme boost aan de veiligheidscultuur, de samenhorigheid en het wij-gevoel in een organisatie.

Het was eerder een keuze tegen een zwaardere zorginspectie dan een keuze voor accreditatie. Stilaan worden de gevolgen van die beslissing duidelijk

Ik had gedacht dat men het in de verantwoording van de keuze om met accreditatie te stoppen zou hebben over de nood aan privileges en credentials van artsen, over de nood aan gedocumenteerde opvolging van elke patiënt, ook op weekend- en feestdagen,... Maar als een van de belangrijkste redenen verwijst men naar het 'verbod' om ribbelkarton op een aantal plaatsen te stockeren. Eerder een detail in het standaardboek en eigenlijk niet eens zo moeilijk te organiseren.

Maar dat die realisaties finaal binnen zijn na één accreditatie, laat staan dat er een grote cultuurverandering is, durf ik te betwijfelen. Accreditatie moet meer gezien worden als het lopen van een marathon dan als een snelle sprint trekken.

Ik blijf er van overtuigd dat de beslissing van de vorige Vlaamse regering om ziekenhuizen de 'keuze' te laten zich te laten accrediteren door JCI/NIAZ in ruil voor een light-toezicht van de zorginspectie er voor heeft gezorgd dat niet iedereen vanuit een intrinsieke motivatie aan de start van die marathon verscheen. Het was eerder een keuze tegen een zwaardere zorginspectie dan een keuze voor accreditatie. Stilaan worden de gevolgen van die beslissing duidelijk.

Dat alle ziekenhuizen in een accreditatietraject zijn gestapt heeft me altijd al meer verbaasd dan het feit dat er ook al snel enkele zouden uitstappen. De beslissing van de vorige Vlaamse regering heeft dan wel heel wat dynamiek in de sector gebracht, het zal finaal vooral een steekvlam geweest zijn als men niet snel een volwaardig alternatief kan implementeren .

Op dit moment loopt in opdracht van Zorgnet-Icuro, en in samenwerking met het LIGB (Leuvens Instituut voor Gezondheidszorgbeleid), een leerstoel om de huidige aanpak van het Vlaams kwaliteitsbeleid te evalueren. Wat is de waarde en het effect van accreditatie, van het indicatorenproject en van het nalevingstoezicht van de zorginspectie? De drie houden elkaar in evenwicht, sleutelen aan één heeft ongetwijfeld gevolgen voor de ander. Het Antwerpse ziekenhuis GZA heeft ervoor gekozen om niet te wachten op die evaluatie en duwt de Vlaamse administratie en zorginspectie op die manier automatisch in een andere rol.

Je had geen glazen bol nodig om te weten dat de dag dat een ziekenhuis zou stoppen met accreditatie eraan kwam. Ongetwijfeld zag ook het agentschap en de zorginspectie dat scenario aankomen en heeft men al een scenario in de kast liggen. Zo niet zal het een kort kerstverlof worden, want tegen april hebben ze een antwoord nodig.

Ik ga ervan uit dat de beslissing wel doordacht is en niet is ingegeven door de stress die sowieso wat gepaard gaat met de (tweede) survey die voor april gepland was.In de toelichting lees ik dat het ziekenhuis op vlak van kwaliteit en patiëntveiligheid grote stappen heeft gezet met de eerste survey. Ik deel die ervaring, het traject naar een accreditatie is een ongelofelijke hefboom om gekende pijnpunten, die al een tijdje aanslepen, opgelost te krijgen of op zijn minst wat hoger op de agenda te plaatsen. Het geeft ook een enorme boost aan de veiligheidscultuur, de samenhorigheid en het wij-gevoel in een organisatie.Ik had gedacht dat men het in de verantwoording van de keuze om met accreditatie te stoppen zou hebben over de nood aan privileges en credentials van artsen, over de nood aan gedocumenteerde opvolging van elke patiënt, ook op weekend- en feestdagen,... Maar als een van de belangrijkste redenen verwijst men naar het 'verbod' om ribbelkarton op een aantal plaatsen te stockeren. Eerder een detail in het standaardboek en eigenlijk niet eens zo moeilijk te organiseren. Maar dat die realisaties finaal binnen zijn na één accreditatie, laat staan dat er een grote cultuurverandering is, durf ik te betwijfelen. Accreditatie moet meer gezien worden als het lopen van een marathon dan als een snelle sprint trekken.Ik blijf er van overtuigd dat de beslissing van de vorige Vlaamse regering om ziekenhuizen de 'keuze' te laten zich te laten accrediteren door JCI/NIAZ in ruil voor een light-toezicht van de zorginspectie er voor heeft gezorgd dat niet iedereen vanuit een intrinsieke motivatie aan de start van die marathon verscheen. Het was eerder een keuze tegen een zwaardere zorginspectie dan een keuze voor accreditatie. Stilaan worden de gevolgen van die beslissing duidelijk.Dat alle ziekenhuizen in een accreditatietraject zijn gestapt heeft me altijd al meer verbaasd dan het feit dat er ook al snel enkele zouden uitstappen. De beslissing van de vorige Vlaamse regering heeft dan wel heel wat dynamiek in de sector gebracht, het zal finaal vooral een steekvlam geweest zijn als men niet snel een volwaardig alternatief kan implementeren . Op dit moment loopt in opdracht van Zorgnet-Icuro, en in samenwerking met het LIGB (Leuvens Instituut voor Gezondheidszorgbeleid), een leerstoel om de huidige aanpak van het Vlaams kwaliteitsbeleid te evalueren. Wat is de waarde en het effect van accreditatie, van het indicatorenproject en van het nalevingstoezicht van de zorginspectie? De drie houden elkaar in evenwicht, sleutelen aan één heeft ongetwijfeld gevolgen voor de ander. Het Antwerpse ziekenhuis GZA heeft ervoor gekozen om niet te wachten op die evaluatie en duwt de Vlaamse administratie en zorginspectie op die manier automatisch in een andere rol. Je had geen glazen bol nodig om te weten dat de dag dat een ziekenhuis zou stoppen met accreditatie eraan kwam. Ongetwijfeld zag ook het agentschap en de zorginspectie dat scenario aankomen en heeft men al een scenario in de kast liggen. Zo niet zal het een kort kerstverlof worden, want tegen april hebben ze een antwoord nodig.