Toen ik een jaar geleden verhuisde en mijn nieuwe appartement inrichtte, hing ik de Eed van Hippocrates op in de inkomhal. Het blijkt een handig naslagwerk in het licht van de stelling van de Aalsterse burgemeester Christophe D'Haese 'dat er grenzen bestaan aan medische solidariteit' (D'Haese deed de uitspraak maandag 5 oktober in de pers, naar aanleiding van de transfers van Brusselse coronapatiënten naar het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis (ASZ) en het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van Aalst (OLV) de dagen voordien, nvdr).

Daarmee spreekt hij Hippocrates eenduidig tegen. In mijn versie van de Eed is het als volgt verwoord: "Ik zal ervoor waken dat mijn houding tegenover patiënten niet beïnvloed wordt door levensbeschouwing, politieke overtuiging, sociale stand, ras, etnie, nationaliteit, taal, gender, seksuele voorkeur, leeftijd, ziekte of handicap."

Dat burgemeester D'Haese de Brusselse politici met de vinger wijst omwille van een gebrekkige omzetting van maatregelen die de verspreiding van het coronavirus moeten tegengaan, is zeker niet ongegrond. Dat hierom een Brusselse covid-19 patiënt geen therapie in een Aalsters ziekenhuis zou mogen krijgen, is daarentegen een gevaarlijke conclusie. Volgens deze logica zouden we geen rokers met longkanker meer mogen behandelen. Hippocrates houdt het eenvoudig: artsen dienen diegenen te helpen die hun hulp nodig hebben. Geen woord over Brusselaars die geweerd dienen te worden uit Aalsterse ziekenhuizen.

Aan de vooravond van wat hoogstwaarschijnlijk de tweede Belgische coronagolf zal worden, zijn uitspraken als die van burgemeester D'Haese ronduit kwalijk. Als rasecht regionalist lijkt D'Haese zich voornamelijk zorgen te maken dat de Aalsterse patiënt niet meer in een Aalsters ziekenhuis terecht zal kunnen. De grootste angst van een intensivist heeft een andere dimensie. Het zijn taferelen zoals deze in Noord-Italië dit voorjaar: dat een patiënt niet zal kunnen behandeld worden omdat er gewoonweg geen capaciteit meer is om adequate zorgen toe te dienen.

Tijdens de eerste golf waren inderdaad zowat alle Belgische ziekenhuizen genoodzaakt de niet-coronagerelateerde zorgen in te perken zodat er voldoende beddencapaciteit beschikbaar bleef voor covid-19-patiënten. Kritische zorgen werden evenwel verzekerd, en iedere patiënt die nood had aan intensieve verzorging kreeg deze ook. Wel moest de betreurenswaardige keuze gemaakt worden om bepaalde behandelingen uit te stellen.

In zekere zin ging deze aanpak dus toch ten koste van een deel van de patiënten. Dat de huidige transfers kaderen binnen een breder spreidingsplan zodat nét die reguliere zorgen niet in het gedrang komen, lijkt burgemeester D'Haese onvoldoende te beseffen. Een vroege spreiding van de covid-19-patiënten garandeert immers dat er in alle Belgische ziekenhuizen nog andere zorgen kunnen doorgaan, voor Ajuinen en voor Kiekenfretters.

Toen ik een jaar geleden verhuisde en mijn nieuwe appartement inrichtte, hing ik de Eed van Hippocrates op in de inkomhal. Het blijkt een handig naslagwerk in het licht van de stelling van de Aalsterse burgemeester Christophe D'Haese 'dat er grenzen bestaan aan medische solidariteit' (D'Haese deed de uitspraak maandag 5 oktober in de pers, naar aanleiding van de transfers van Brusselse coronapatiënten naar het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis (ASZ) en het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van Aalst (OLV) de dagen voordien, nvdr).Daarmee spreekt hij Hippocrates eenduidig tegen. In mijn versie van de Eed is het als volgt verwoord: "Ik zal ervoor waken dat mijn houding tegenover patiënten niet beïnvloed wordt door levensbeschouwing, politieke overtuiging, sociale stand, ras, etnie, nationaliteit, taal, gender, seksuele voorkeur, leeftijd, ziekte of handicap."Dat burgemeester D'Haese de Brusselse politici met de vinger wijst omwille van een gebrekkige omzetting van maatregelen die de verspreiding van het coronavirus moeten tegengaan, is zeker niet ongegrond. Dat hierom een Brusselse covid-19 patiënt geen therapie in een Aalsters ziekenhuis zou mogen krijgen, is daarentegen een gevaarlijke conclusie. Volgens deze logica zouden we geen rokers met longkanker meer mogen behandelen. Hippocrates houdt het eenvoudig: artsen dienen diegenen te helpen die hun hulp nodig hebben. Geen woord over Brusselaars die geweerd dienen te worden uit Aalsterse ziekenhuizen. Aan de vooravond van wat hoogstwaarschijnlijk de tweede Belgische coronagolf zal worden, zijn uitspraken als die van burgemeester D'Haese ronduit kwalijk. Als rasecht regionalist lijkt D'Haese zich voornamelijk zorgen te maken dat de Aalsterse patiënt niet meer in een Aalsters ziekenhuis terecht zal kunnen. De grootste angst van een intensivist heeft een andere dimensie. Het zijn taferelen zoals deze in Noord-Italië dit voorjaar: dat een patiënt niet zal kunnen behandeld worden omdat er gewoonweg geen capaciteit meer is om adequate zorgen toe te dienen.Tijdens de eerste golf waren inderdaad zowat alle Belgische ziekenhuizen genoodzaakt de niet-coronagerelateerde zorgen in te perken zodat er voldoende beddencapaciteit beschikbaar bleef voor covid-19-patiënten. Kritische zorgen werden evenwel verzekerd, en iedere patiënt die nood had aan intensieve verzorging kreeg deze ook. Wel moest de betreurenswaardige keuze gemaakt worden om bepaalde behandelingen uit te stellen.In zekere zin ging deze aanpak dus toch ten koste van een deel van de patiënten. Dat de huidige transfers kaderen binnen een breder spreidingsplan zodat nét die reguliere zorgen niet in het gedrang komen, lijkt burgemeester D'Haese onvoldoende te beseffen. Een vroege spreiding van de covid-19-patiënten garandeert immers dat er in alle Belgische ziekenhuizen nog andere zorgen kunnen doorgaan, voor Ajuinen en voor Kiekenfretters.