Wat brengt de toekomst?

U bent de eerste vrouwelijke voorzitter van het Vlaams Artsenverbond. Waarom heeft het zo lang geduurd voor er een vrouwelijke voorzitter kwam? Lieve Van Ermen: Toen de voorloper van het VAV, het Algemeen Vlaamsch Geneesherenverbond (AVGV) in 1922 werd opgericht, was geneeskunde een mannenzaak. Ik heb de vervrouwelijking van het beroep meegemaakt; ik ben geneeskunde beginnen studeren in 1966 en toen waren vrouwen nog in de minderheid. Vandaag is bijna twee derde van de geneeskundestudenten een vrouw, en ook in artsenverenigingen zijn steeds meer vrouwen actief. In de vorige drie artikels blikten we terug op de geschiedenis en verwezenlijkingen van het VAV. Is de strijd gestreden? Verre van! Er is nog heel wat werk aan de winkel. Denk maar aan de aanslepende discussie over de contingentering. Minister Vandenbroucke had daar een oplossing voor gevonden: hij zou een responsabiliseringscoëfficient opleggen. Heb je daar onlangs nog iets over gehoord? Er wordt niets gedaan aan de historische overtallen: de Franse Gemeenschap telde in 2016 nog steeds 30% meer artsen per bevolkingseenheid dan de Vlaamse. Als je kijkt naar het aantal artsen per 100.000 inwoners, dan zit Vlaanderen op het Europees gemiddelde. Wallonië staat op de tweede plaats in Europa - alleen in Griekenland zijn er meer artsen per inwoner. En hoe meer Riziv-nummers, hoe meer medische consumptie. Waaraan ligt dat? Er bestaat gewoon een andere cultuur: in Wallonië ligt de nadruk nog steeds op meer technische prestaties. Voor eenzelfde ingreep gebeuren er in Wallonië meer onderzoeken. Ik was op het kabinet samen met andere Vlaamse en Waalse cardiologen. Vandenbroucke zei: ik zie aan de cijfers dat er in Wallonië meer echografieën gebeuren bij een hartinfarct dan in Vlaanderen, hoe komt dat? En onze Waalse confraters leggen dan uit dat het nodig is voor een of andere wetenschappelijke studie. Laat hen maar doen, maar vandaag betalen wij daar wel voor mee! Toen ik nog senator was, heb ik ooit een parlementaire vraag gesteld over mijn werkveld, cardiologie: hoe het kwam dat er in Wallonië in verhouding veel meer CT-scanners zijn? Laurette Onkelinx, die toen minister van Volksgezondheid was, antwoordde dat er dan in Vlaanderen wel wat CT-scanners mochten bijkomen. Dat is de foute oplossing. Vlaanderen moet zich niet spiegelen aan Wallonië.Artikel 4.3 van de statuten van het VAV gaat over 'het streven naar totale autonomie voor de Vlaamse Gemeenschap en voornamelijk op het gebied van gezondheidszorg'. Hoe ziet u dat concreet? De Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies. Wat is er nu meer persoonsgebonden dan gezondheid? Je hevelt dus best heel de gezondheidszorg - preventief én curatief - over naar de gemeenschappen. Inwoners van Brussel laat je kiezen tussen een van beide stelsels. Door preventieve en curatieve zorg samen te zetten, krijg je ook een logischere situatie. Als Vlaanderen vandaag meer investeert in preventie, profiteert het federale niveau daarvan doordat er daar minder uitgaven zijn. Dat moet in één portefeuille zitten. Tijdens en na de coronacrisis gingen er stemmen op om de gezondheidszorg net te herfederaliseren. Daar bent u het niet mee eens? Ik werk in een vaccinatiecentrum. Vlaanderen was veel sneller om de vaccinatiecampagne uit te rollen dan Wallonië en Brussel. We doen het ook goedkoper: een vaccin zetten in een woonzorgcentrum kost in Vlaanderen 10 euro, tegenover 30 of 35 euro in Wallonië. Bovendien lag de vaccinatiegraad van de bevolking in Vlaanderen op 83%, hoger dus dan in Wallonië (72,8%) en Brussel (60,6%), volgens de cijfers van Sciensano. Wij werken doeltreffender en het kost minder, dan moet je dat toch niet herfederaliseren? Het VAV heeft daarom vorig jaar een symposium georganiseerd onder de titel "Na corona eindelijk een zelfstandig Vlaamse gezondheidszorg?" Los van de politieke doelstellingen, wat ziet u als de grote uitdagingen voor het VAV? We moeten jong bloed aantrekken. Een vereniging kan maar blijven bestaan als er steeds nieuwe leden bijkomen die zich willen engageren. We hebben daarom de studentenleiders van de verschillende universiteiten uitgenodigd, zodat ze het VAV leren kennen. Ze moeten beseffen wat onze geschiedenis is, waar we voor gevochten hebben en wat we verwezenlijkt hebben. Ook in de toekomst zullen we op dezelfde nagels moeten blijven kloppen tot de politiek er iets aan doet.