...
Een vriendin vertelde dat ze binnen enkele weken onder het mes moet. Ze had een voorstadium van baarmoederhalskanker. Uiteraard bracht ze die boodschap niet volledig onbezorgd. Al snel doken de statistieken in mijn hoofd op: slechts een paar procent van dat soort letsels wordt uiteindelijk kanker. Daarenboven kan het met een procedure die nog geen tien minuten duurt volledig weggenomenworden, als het al niet vanzelf verdwijnt. Ik voelde me wat beschaamd dat de cijfers zo snel volgden op mijn initiële empathische reactie.Tijdens de lessen communicatie wordt er vaak gesproken over het "artsenspoor" en het "patiëntenspoor": hoe kijkt de arts versus de patiënt naar bv. een diagnose. In de aula wordt die theorie soms op half onderdrukt gezucht onthaald, maar hier werd het patiëntenspoor voor mij toch pijnlijk duidelijk. Puur statistisch is zo'n diagnose inderdaad weinig reden tot onrust, horen dat je een voorstadium van kanker hebt, is dat allerminst. ?