Ode aan de verbeelding

Wie de filmrecensies in Artsenkrant regelmatig leest, weet dat we bewust amper iets van het verhaal prijsgeven zodat we geen enkele verrassing vergallen. Iets vertellen over het verhaal van een een film van Wes Anderson is sowieso geen evidentie. Waarover gaat deze film eigenlijk? Het tot standkomen van een theaterstuk met een verteller, die dat uit de doeken doet, is slechts een aspect. Een ode aan de verbeelding en de creativiteit is zowat elk beeld uit eender welke film van de grootmeester. Ditmaal maken we kennis met jonge creatieve genieën die in het woestijnstadje dat tevens de titel van de film is, zullen gelauwerd worden met prijzen die op zich al de vreemdste namen dragen. De familieleden van de laureaten vormen een bont allegaartje. We zwijgen dan nog over de plaatselijke militairen of een garagist die auto's tot wrakken herleidt. Mysterieus, bizar maar evenzeer knotsgek en absurd zijn de predicaten die Asteroid City meer dan verdient. Het lijken ons tevens de karaktertrekken van de maker.Ouwe getrouwen Jason Schartzman en Edward Norton spelen opnieuw uitermate ingehouden de personages die Anderson ditmaal voor hen bedacht. Geen Bill Murray of de Wilsonbroers ditmaal, wel de eerder genoemde kleppers waarbij we vooral bij La Scarlet dachten, waarom nu pas? Naast de uiterst gestileerde decors, artificiëler ogend dan ooit staat Wes Anderson er om bekend zijn films te larderen met de meest waanzinnige soundtracks (opnieuw van de hand van Alexandre Desplat). Blijf nog even zitten tijdens de eindgeneriek of u mist een sublieme song van Jarvis Cocker begeleid door nog een andere maestro, gitarist Richard Hawley. Asteroid City: een Wes Anderson grand cru.