"Waarom heb je voor huisartsgeneeskunde gekozen?" Het was een van de vragen die ik toegestuurd kreeg als voorbereiding op een interview. Ik zocht in mijn vreselijk ongeordend bureaublad naar mijn motivatiebrief voor de opleiding, eentje die ik drie jaar geleden schreef. Nu ik binnenkort zelf als huisarts afstudeer, moest ik plots op zoek naar de reden waarom ik voor deze master na master gekozen had. Niet dat ik niet vurig kan vertellen dat huisartsgeneeskunde nog steeds de schoonste job is. Maar in tijden waarin we meer huisartsen willen aantrekken, is de achterliggende motivatie ontzettend belangrijk. Hoe kunnen we met z'n allen inzetten op de broodnodige eerstelijnszorg?

Het is een specialist die me op het hart drukte dat een goede huisarts van groot belang is en me aanmoedigde om mijn hart te volgen

Toevallig mocht ik net afgelopen week derdemasterstudenten geneeskunde te woord staan die hun co-schap huisartsgeneeskunde achter de rug hadden of er net aan zouden beginnen. Ze zitten in een precaire periode. Het is tijd om een specialisatiekeuze te maken. Sommigen waren nog aan het wikken en wegen, anderen hadden hun besluit al met een enthousiasmerende zekerheid genomen. Een deel van deze studenten waren al voor of net na het begin van de basisopleiding overtuigd voor huisartsgeneeskunde. Vaak omdat hun eigen huisarts of een gedreven lesgever hen inspireerde. Anderen kregen de smaak te pakken tijdens hun stagejaar. Goede voorbeelden verspreiden vonkjes, zoveel is duidelijk.

Op dat stagejaar kan nog meer ingezet worden om studenten warm te maken voor de eerstelijnszorg. Natuurlijk is daarvoor (universitair) beleid noodzakelijk: nog steeds zijn er basisopleidingen geneeskunde waarbij er geen verplichte stage huisartsgeneeskunde tijdens het stagejaar voorzien wordt. Wanneer er wel verplichte weken in de eerstelijnsgeneeskunde voorzien worden, is de verplichte stage chirurgie vaak nog steeds van langere duur. Nochtans heeft onze maatschappij meer nood aan huisartsen dan aan chirurgen. Het is duidelijk dat de verhoudingen in het stagejaar nog scheef zitten. Beleid veranderen is echter een werk van lange adem. Hoe kunnen we in de suboptimale stage-omstandigheden toch een verschil maken voor de stagiairs?

Enerzijds bestaat er daarin een rol voor de huisarts. Vele universiteiten vinden moeilijk voldoende stageplaatsen voor studenten die willen proeven van de huisartsgeneeskunde. Meld u aan als stagemeester! Maak tijd in uw agenda om deze studenten ook degelijk te begeleiden. Onze eerstelijnszorg biedt net de kans om uitgebreide diagnostische landschappen te bespreken en denkprocessen uit te leggen. Laat ze proeven van de veelzijdigheid van ons vak. Ook voor de stagiair die een andere specialisatie op het oog heeft, lijkt een verplichte huisartsenstage in het stagejaar me noodzakelijk. Het is de uitgelezen kans om ze een eerstelijnsperspectief bij te brengen. Het kan de toekomstige communicatie en begrip tussen eerste en tweede lijn maar ten goede komen.

Anderzijds kan u ook als specialist uw steentje bijdragen. Sommige studenten getuigden dat ze op een ziekenhuisdienst links werden gelaten wanneer ze meedeelden huisartsgeneeskunde te overwegen. Ok, deze studenten zullen misschien minder vragen naar de diepgaande specialistische kennis. Maar dan bent u in de uitgelegen positie om hen mee te geven wat je van een huisarts verwacht wanneer ze naar u doorverwijzen. Wat hebt u graag dat er op voorhand wel of niet gebeurt? Probeer nog meer op basis van het profiel van uw stagiair kennis mee te geven. Het is een specialist die me op het hart drukte dat een goede huisarts van groot belang is en me aanmoedigde om mijn hart te volgen. Zijn vak vanuit een andere invalshoek begon te teachen. Zo kan het ook. En ik moet toegeven dat ik nog steeds doorverwijs naar de tweede lijn op basis van mijn ervaringen als stagiair. Een win-winsituatie.

Zodus, gaan we met z'n allen aan de slag?

De auteur schrijft in eigen naam.

"Waarom heb je voor huisartsgeneeskunde gekozen?" Het was een van de vragen die ik toegestuurd kreeg als voorbereiding op een interview. Ik zocht in mijn vreselijk ongeordend bureaublad naar mijn motivatiebrief voor de opleiding, eentje die ik drie jaar geleden schreef. Nu ik binnenkort zelf als huisarts afstudeer, moest ik plots op zoek naar de reden waarom ik voor deze master na master gekozen had. Niet dat ik niet vurig kan vertellen dat huisartsgeneeskunde nog steeds de schoonste job is. Maar in tijden waarin we meer huisartsen willen aantrekken, is de achterliggende motivatie ontzettend belangrijk. Hoe kunnen we met z'n allen inzetten op de broodnodige eerstelijnszorg? Toevallig mocht ik net afgelopen week derdemasterstudenten geneeskunde te woord staan die hun co-schap huisartsgeneeskunde achter de rug hadden of er net aan zouden beginnen. Ze zitten in een precaire periode. Het is tijd om een specialisatiekeuze te maken. Sommigen waren nog aan het wikken en wegen, anderen hadden hun besluit al met een enthousiasmerende zekerheid genomen. Een deel van deze studenten waren al voor of net na het begin van de basisopleiding overtuigd voor huisartsgeneeskunde. Vaak omdat hun eigen huisarts of een gedreven lesgever hen inspireerde. Anderen kregen de smaak te pakken tijdens hun stagejaar. Goede voorbeelden verspreiden vonkjes, zoveel is duidelijk. Op dat stagejaar kan nog meer ingezet worden om studenten warm te maken voor de eerstelijnszorg. Natuurlijk is daarvoor (universitair) beleid noodzakelijk: nog steeds zijn er basisopleidingen geneeskunde waarbij er geen verplichte stage huisartsgeneeskunde tijdens het stagejaar voorzien wordt. Wanneer er wel verplichte weken in de eerstelijnsgeneeskunde voorzien worden, is de verplichte stage chirurgie vaak nog steeds van langere duur. Nochtans heeft onze maatschappij meer nood aan huisartsen dan aan chirurgen. Het is duidelijk dat de verhoudingen in het stagejaar nog scheef zitten. Beleid veranderen is echter een werk van lange adem. Hoe kunnen we in de suboptimale stage-omstandigheden toch een verschil maken voor de stagiairs? Enerzijds bestaat er daarin een rol voor de huisarts. Vele universiteiten vinden moeilijk voldoende stageplaatsen voor studenten die willen proeven van de huisartsgeneeskunde. Meld u aan als stagemeester! Maak tijd in uw agenda om deze studenten ook degelijk te begeleiden. Onze eerstelijnszorg biedt net de kans om uitgebreide diagnostische landschappen te bespreken en denkprocessen uit te leggen. Laat ze proeven van de veelzijdigheid van ons vak. Ook voor de stagiair die een andere specialisatie op het oog heeft, lijkt een verplichte huisartsenstage in het stagejaar me noodzakelijk. Het is de uitgelezen kans om ze een eerstelijnsperspectief bij te brengen. Het kan de toekomstige communicatie en begrip tussen eerste en tweede lijn maar ten goede komen. Anderzijds kan u ook als specialist uw steentje bijdragen. Sommige studenten getuigden dat ze op een ziekenhuisdienst links werden gelaten wanneer ze meedeelden huisartsgeneeskunde te overwegen. Ok, deze studenten zullen misschien minder vragen naar de diepgaande specialistische kennis. Maar dan bent u in de uitgelegen positie om hen mee te geven wat je van een huisarts verwacht wanneer ze naar u doorverwijzen. Wat hebt u graag dat er op voorhand wel of niet gebeurt? Probeer nog meer op basis van het profiel van uw stagiair kennis mee te geven. Het is een specialist die me op het hart drukte dat een goede huisarts van groot belang is en me aanmoedigde om mijn hart te volgen. Zijn vak vanuit een andere invalshoek begon te teachen. Zo kan het ook. En ik moet toegeven dat ik nog steeds doorverwijs naar de tweede lijn op basis van mijn ervaringen als stagiair. Een win-winsituatie. Zodus, gaan we met z'n allen aan de slag?