Hoe eu is eu-thanasie? En voor wie?

Of Artsenkrant het ideale medium is is om ook ethische problemen aan te kaarten is betwistbaar, maar hetzelfde kan gezegd worden over filosofische bedenkingen in een dagblad, waarin maar één standpunt wordt belicht en andere standpunten worden verzwegen.In de moeilijke problematiek van het levenseinde is het in de praktijk de arts die beslissingen moet nemen en niet de politicus of wijsgeer.Ooit verbleven verplegers in de gevangenis omwille van het toedienen van een dodelijke injectie aan een of meerdere terminaal zieke patienten. Terecht heeft de wetgever ingegrepen om de letter van de wet (moord en hulp bij zelfdoding) aan te passen aan de geest van de wet (hulpverlening in noodsituaties). De nieuwe regeling (wet van 28 mei 2002) houdt in dat wie aan terminale patiënten, die ondraaglijk lijden, op hun verzoek en onder bepaalde voorwaarden (procedure) een dodelijke injectie toedient, niet strafbaar is.Men kan alleen maar vaststellen dat sindsdien de enkele sporadische gevallen eerder routine zijn geworden met in 2017 3.252 aangegeven en x aantal niet aangegeven casussen. Men voorspelt een toename van 20% per jaar indien de trend zich doorzet. Bij mijn weten is sindsdien niemand meer aangeklaagd, en op één enkele poging na zelfs geen vermaning voor procedurefout aan de openbaarheid prijsgegeven.Het is begrijpelijk dat vooral psychiaters, die zich met geestelijke gezondheid inlaten, zich daar toch vragen bij stellen en aansluitend bij het boek van collega Ivo Uyttendaele over 'De Wetstrijd' (zie Artsenkrant nr. 2601 blz. 12-13) wil ik daar ook een bedenking bij maken onder de vorm van in ons vakgebied gebruikelijke diagnose. We stellen ten aanzien van het levenseinde een verschuiving vast van: 'uit handen geven' naar 'in handen nemen' naast een juridische evolutie van 'nood breekt wet' naar 'wet breekt nood'...Waar zal dit eindigen?