...
Regisseurs Jorgen Cassier en Koen van Kaam zijn de twee overgeblevenen van een artistieke kern die in 2005 het roer van Zuidpool overnam. Sindsdien is het een van de schaarse Vlaamse theatergezelschappen die consequent op tekst inzetten, zij het in de vorm van repertoire of in de vorm van nieuw geschreven stukken. Niet dat Zuidpool daarbij de mogelijke impact van andere disciplines uit het oog verliest. In Long Day's Journey into Night is bijvoorbeeld de muziek (ook van Cassiers hand) mee bepalend voor het ritme van de voorstelling. De Amerikaanse auteur Eugene O'Neill schreef Long Day's Journey into Night in de jaren 1939-41. Het stuk beschrijft een dag in het leven van het gezin Tyrone, dat grotendeels op O'Neills eigen familiesituatie gebaseerd was. De vader, de moeder en de twee zoons zijn elk een menselijk wrak. Verwijten vliegen continu over en weer, en toch zijn de gezinsleden aan elkaar vastgeklonken. Een vrolijk makend stuk is Long Day's Journey into Night niet. Het opvallendste kenmerk aan de enscenering van Zuidpool is dat drie van de vier acteurs in hun moedertaal spreken, en dat er ook boventitels zijn in het Nederlands, het Frans, het Engels en het Levantijns-Arabisch. Dat oogt misschien als een politiek correcte keuze, maar dat is slechts een oppervlakkige observatie. Fascinerend is dat de meertaligheid amper voor verwarring zorgt - evenmin als de verschillende speelstijlen van de acteurs: zo herkenbaar en universeel blijken de emoties en de frustraties die O'Neill verwoordt, te zijn. De vorm die Zuidpool hanteert, is ongemeen strak: de acteurs verlaten amper hun plaats en houden zich zo goed als steeds op het voorplan op, zittend, staand, liggend, hangend... Elk van hun woorden komt aan als een mokerslag. Alle lof voor de spelers: Laurent Capelluto, Tijmen Govaerts, Atta Nasser en een ongemeen sterke Sofie Decleir.