...

Het Hôpital Saint-Louis waarin het museum huist, werd in het begin van de 17e eeuw opgericht om het Parijse hoofdhospitaal Hôtel-Dieu te ontlasten tijdens epidemieën. Pestlijders wilde men liefst buiten de stadsmuren opvangen en daarvoor was de locatie van Saint-Louis (in het tiende arrondissement) ideaal. Nadat een brand het Hôtel-Dieu in de as had gelegd, kreeg Saint-Louis een permanente status. Een van de specialiteiten waarvoor dit ziekenhuis befaamd is geworden, is de dermatologie. De opening van het museum in 1889 viel samen met het eerste internationale congres voor dermatologen in Parijs. Het onderstreepte de belangrijke rol die Franse medici bij de ontwikkeling van die nieuwe medische specialisatie speelden, dixit conservatrice Sylvie Dorison. In de traphal van het museum hangen een hele reeks portretten van artsen uit dat ziekenhuis. Onder meer dr. Devergie schonk een reeks aquarellen en tekeningen die allerlei huidkwalen illustreerden. Zijn collega- arts Lailler ging nog een stap verder toen hij kunstenaar Jules Baretta vroeg om 3D-modellen in was te maken. "Die voegden een extra dimensie toe voor de studenten en artsen in opleiding." Over meneer Baretta, een Parijse kunstenaar die zich had gespecialiseerd in het namaken van fruit in karton, weten we helaas niet zoveel, luidt het. "Dokter Lailler was onder de indruk van Baretta's kunde en kennis om modellen te maken. De modellen in was gaven nog een accurater beeld van de diverse ziektebeelden." Toch blijkt er maar weinig informatie beschikbaar over hoe Baretta precies tewerk ging. Sylvie Dorison: "Er zijn geen mallen bewaard. We denken dat Baretta bij patiënten een gipsafdruk maakte die hij nadien verwerkte tot modellen in was. Hij heeft de modellen bijgekleurd en levensecht proberen te maken, door bijvoorbeeld een snor, wimpers of huidharen toe te voegen of zelfs te suggereren dat een patiënt nog vuil onder de nagels had zitten. Als je op de details let, wordt het heel boeiend." Naast huidziekten bevatten de vitrines heel wat voorbeelden van venerische aandoeningen. Artsen kregen in de 19e eeuw geregeld te maken met syfilis en andere seksuele aandoeningen. In de algemene collectie en galerij boven (Fonds Parrot) vind je voorbeelden van hoezeer syfilis de huid en andere organen aantastte. De collectie van pediater Joseph-Marie-Jules Parrot focust dan weer op genitale verminkingen bij kinderen. Het Fonds Parrot is een van de drie verzamelingen die deel uitmaken van de collectie van dit bijzondere museum. Baretta heeft uiteindelijk niet minder dan 3662 wassen modellen gemaakt over een periode van bijna 50 jaar. Daarnaast reproduceerde hij voor de chirurg Jules Émile Péan nog eens meer dan 600 modellen van 'bijzondere chirurgische gevallen' zoals een patiënt wiens neus diende weggenomen te worden of gevallen waarbij enorme tumoren moesten worden weggesneden. Dokter Péan schonk zijn privéverzameling later aan het museum. Met het bestuderen van de in totaal 4807 modellen - intussen erkend als Frans nationaal erfgoed - ben je hier beslist even zoet. Net zoals de anatomische modellen van dr. Auzoux (een aflevering over diens collectie hebt u nog te goed) brengt het museum niet enkel een stuk medische geschiedenis in herinnering, het is ook een bijzonder artistiek gegeven.