...

Dit kan niet, dachten vele specialisten. Het ongeloof was groot. Specialisten van de Sheffield University schreeuwden het uit: "Beweren dat de tekeningen meer dan 30.000 jaar oud zijn, is even onzinnig als beweren dat je een renaissanceschilderij in een Romeinse villa hebt gevonden".Aan de hand van koolstofdatering, C-14 methode en onderzoek van mitochondriaal dna van de botten van de holenberen die in de grot gevonden werden, moesten de sceptici de hand doek gooien. Bovendien bleek de grot al ruim 20.000 jaar afgesloten te zijn door neerstortend puin, wat de uitstekende staat van bewaring van de kunstwerken verklaart. Tussen de tekeningen werd ook een verschil van 15.000 jaar vastgesteld, wat betekent dat deze magische plek geruime tijd door de mens gebruikt werd.Lascaux werd tot voor kort aanzien als een hoogtepunt in de rotskunst die langzaam geëvolueerd was uit de eerste primitieve kunstvormen. Niet dus. Zowat 20.000 jaar eerder beheersten kunstenaars al technieken die men pas later in de renaissance of in de 20e eeuw zou (her)ontdekken.In 2014 werd de grot - die genoemd werd naar zijn ontdekker - opgenomen in de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Om de kunstwerken in de beste omstandigheden te bewaren werd beslist - de ervaring in Lascaux indachtig - geen publiek in de grot toe te laten. Lascaux werd in 1963 al voor het publiek gesloten omdat de horden toeristen schadelijke bacteriën, algen, schimmels en zwammen met zich meebrachten die de kunstwerken in gevaar brachten.Net als in Lascaux beslisten de autoriteiten om een replica van de grot Chauvet te bouwen. Daarvoor werd een beroep gedaan op het architectenbureau Fabre et Speller die een hedendaagse structuur creëerden in gietbeton, die mooi in de natuur werd ingebed. Met enige argwaan betreed ik de Grotte Chauvet 2. Hoe fake zou de beleving zijn? Maar net als de kunstwetenschappers hun ongelijk hebben moeten erkennen, moest ik het tegendeel toegeven.De reconstructie van de grot - of tenminste van de belangrijkste zalen van het origineel - is van een dusdanige perfectie dat je nooit het gevoel hebt in een replica rond te wandelen. De wandschilderingen werden onder toezicht van kunstwetenschappers door ervaren kunstenaars met uiterste precisie in dezelfde materialen op de wanden aangebracht. Zelfs de skeletten en schedels van de holenberen lijken echt te zijn.Het aanschouwen van de prachtige rotstekeningen en rotsgravures en het besef oog in oog te staan met wonder lijke creaties van voorouders uit vervlogen tijden is bovendien een bijzonder emotionele ervaring. Het is alsof men in een museum rondwandelt waar het kruim van de rotskunst, met alle technieken, in alle disciplines, in enkele zalen weergegeven wordt. De kunstenaars van 36.000 tot 22.000 jaar geleden beheersten zowat alle finesses van de kunst: zij slaagden erin met veel métier perspectief, beweging, snelheid, gevoelens en clair-obscur weer te geven. Met uiterste precisie slaagden ze erin briesende paarden in galop, leeuwen op jacht tot leven te brengen. Schitterend hoe ze bovendien gebruik maakten van de vorm van de rotsen om hun creaties vorm en reliëf te geven.Het geheel leest als een natuurfilm waarin met veel liefde en respect de dieren uit de omgeving worden weergegeven: bizons en neushoorns, paarden en herten, leeuwen en beren... Was het een cultusplaats? Waren de dieren de eerste goden? Waren de tekeningen het decor voor een theater? Was het gewoon een ontspanningsruimte waar de mens warmte kon vinden in ijstijden? Was het een kunsttempel? Of een beetje van alles samen.Helemaal op het einde van de rondgang valt mijn oog op een neerhangende rots waarop een bizon samen met een vrouwelijk geslachtsdeel wordt afgebeeld. De oerkracht en de drift die van het beeld uitgaat is van dezelfde intensiteit als die van de Minotaurus van Picasso! Gaat dat zien.