Vader Alex de Ronde fungeerde zelf als regisseur en die betrokkenheid zorgde voor een buitengewoon ontroerend portret van zijn zoon met veel geslaagde flashbacks en flashforwards die ervoor zorgen dat je Tobias' hele levensverhaal meepikt. Via familiefilmpjes ontdekken we hoe Tobias een unieke band opbouwt met zijn iets oudere, wel horende broer Joachim. We zien hen in korte interviews terugblikken en dat zorgt voor verrassende onthullingen, niet alleen voor de kijker maar ook voor de betrokkenen.

Joachim vertelt hoe hij Tobias' eerste tolk was en hoe dat een wel heel zware verantwoordelijkheid was voor een kind. Grappiger is hun anekdote over het toiletpapier. Bij gebrek aan kon Tobias wel Joachim verwittigen maar andersom lukte dat niet. Wanneer Tobias absoluut naar een school wenst te gaan waar gebarentaal geleerd wordt en daardoor moet verhuizen naar Groningen dan is Joachim echt triest.

Al dan niet een cochleair implantaat

Bij het zien van de film besef je als horend persoon dat we eigenlijk helemaal niets afweten van de problemen die doven dagelijks ervaren. Enkele van de vragen die Doof Kind poneert: "Nu het soms technologisch mogelijk is om weer te horen, móet dat dan ook? En is deze keuze wel per se in het voordeel van de dove?

Alex en Tobias stellen zich ook veel vragen bij de opmars van het cochleair implantaat (CI), een geavanceerd hoorapparaat dat geluiden omzet in elektronische signalen, die via het slakkenhuis worden doorgegeven aan de hoorzenuw. Ooit zullen er door de technologie en medische 'vooruitgang' geen 'echte' doven meer zijn maar is dat wel een goede zaak? Voor veel dove kinderen met een implantaat staat integratie in de 'horende' samenleving voorop. Voor hen is toegang tot de Nederlandse gebarentaal en de dovencultuur niet meer vanzelfsprekend en niet gegarandeerd. Volgens de doctrine 'passend onderwijs' volgen zij in Nederland het reguliere onderwijs.

Opinieleiders als de Amerikaanse psycholinguïst en 'dovenvriend' Harlan Lane, auteur van boeken als The Mask of Benevolence en When the Mind Hears, staan buitengewoon kritisch tegenover deze ontwikkelingen. Lane spreekt van een 'medisch-orthopedagogisch complex' dat doven ertoe dwingt zich zo horend mogelijk te gedragen en aldus de dovengemeenschappen pleegt te 'verhandicappen' ('disabling the deaf community' - de ondertitel van The Mask of Benevolence - de schijn van goedaardige hulpverlening).

Doofheid aanvaarden

Tobias wenst niet meer te kunnen horen. Hij heeft zijn doofheid onvoorwaardelijk aanvaard, mede dankzij zijn verblijf op Gallaudet University in Washington D.C. - de enige dovenuniversiteit ter wereld, vervolgens dankzij zijn werk als docent Nederlandse gebarentaal. Aan het einde van de film zien we hem samen met zijn dove vriendin antwoorden op de vraag of hij als hij een kind krijgt hij verkiest dat het doof geboren wordt of niet. Hij kiest resoluut voor het eerste, "zolang het maar gezond is".

Ter afsluiting laten we de maker/vader nog even aan het woord. Alex de Ronde: "Het grappige van doven is: je kunt die handicap opheffen door de omgeving te veranderen. Wie het ene moment nogal ernstig gehandicapt is, is het volgende moment een volwaardig lid van een culturele minderheid. Andersom is ook grappig: ga als argeloze horende in een groep doven staan en je bent een volstrekte buitenstaander."

"Documentaire is ook fictie en misschien kun je Doof Kind het beste omschrijven als een documentaire sprookje. De film is in elk geval het bewijs dat een jochie met een handicap niet zielig hoeft te zijn. En misschien gaat de film uiteindelijk toch ook gewoon over liefde." Prachtmens, prachtfilm!

Geen toeval dat Doof Kind de publieksprijs op het gerenommeerde documentairefilmfestival in Rotterdam, IDFA, in 2017 haalde.

Doof Kind draait vanaf 11 april in Cartoons (Antwerpen), Flagey (Brussel), Sphinx (Gent) en Buda (Kortrijk) en wordt verdeeld door Cinemien.

Vader Alex de Ronde fungeerde zelf als regisseur en die betrokkenheid zorgde voor een buitengewoon ontroerend portret van zijn zoon met veel geslaagde flashbacks en flashforwards die ervoor zorgen dat je Tobias' hele levensverhaal meepikt. Via familiefilmpjes ontdekken we hoe Tobias een unieke band opbouwt met zijn iets oudere, wel horende broer Joachim. We zien hen in korte interviews terugblikken en dat zorgt voor verrassende onthullingen, niet alleen voor de kijker maar ook voor de betrokkenen. Joachim vertelt hoe hij Tobias' eerste tolk was en hoe dat een wel heel zware verantwoordelijkheid was voor een kind. Grappiger is hun anekdote over het toiletpapier. Bij gebrek aan kon Tobias wel Joachim verwittigen maar andersom lukte dat niet. Wanneer Tobias absoluut naar een school wenst te gaan waar gebarentaal geleerd wordt en daardoor moet verhuizen naar Groningen dan is Joachim echt triest. Al dan niet een cochleair implantaatBij het zien van de film besef je als horend persoon dat we eigenlijk helemaal niets afweten van de problemen die doven dagelijks ervaren. Enkele van de vragen die Doof Kind poneert: "Nu het soms technologisch mogelijk is om weer te horen, móet dat dan ook? En is deze keuze wel per se in het voordeel van de dove? Alex en Tobias stellen zich ook veel vragen bij de opmars van het cochleair implantaat (CI), een geavanceerd hoorapparaat dat geluiden omzet in elektronische signalen, die via het slakkenhuis worden doorgegeven aan de hoorzenuw. Ooit zullen er door de technologie en medische 'vooruitgang' geen 'echte' doven meer zijn maar is dat wel een goede zaak? Voor veel dove kinderen met een implantaat staat integratie in de 'horende' samenleving voorop. Voor hen is toegang tot de Nederlandse gebarentaal en de dovencultuur niet meer vanzelfsprekend en niet gegarandeerd. Volgens de doctrine 'passend onderwijs' volgen zij in Nederland het reguliere onderwijs. Opinieleiders als de Amerikaanse psycholinguïst en 'dovenvriend' Harlan Lane, auteur van boeken als The Mask of Benevolence en When the Mind Hears, staan buitengewoon kritisch tegenover deze ontwikkelingen. Lane spreekt van een 'medisch-orthopedagogisch complex' dat doven ertoe dwingt zich zo horend mogelijk te gedragen en aldus de dovengemeenschappen pleegt te 'verhandicappen' ('disabling the deaf community' - de ondertitel van The Mask of Benevolence - de schijn van goedaardige hulpverlening).Doofheid aanvaardenTobias wenst niet meer te kunnen horen. Hij heeft zijn doofheid onvoorwaardelijk aanvaard, mede dankzij zijn verblijf op Gallaudet University in Washington D.C. - de enige dovenuniversiteit ter wereld, vervolgens dankzij zijn werk als docent Nederlandse gebarentaal. Aan het einde van de film zien we hem samen met zijn dove vriendin antwoorden op de vraag of hij als hij een kind krijgt hij verkiest dat het doof geboren wordt of niet. Hij kiest resoluut voor het eerste, "zolang het maar gezond is". Ter afsluiting laten we de maker/vader nog even aan het woord. Alex de Ronde: "Het grappige van doven is: je kunt die handicap opheffen door de omgeving te veranderen. Wie het ene moment nogal ernstig gehandicapt is, is het volgende moment een volwaardig lid van een culturele minderheid. Andersom is ook grappig: ga als argeloze horende in een groep doven staan en je bent een volstrekte buitenstaander." "Documentaire is ook fictie en misschien kun je Doof Kind het beste omschrijven als een documentaire sprookje. De film is in elk geval het bewijs dat een jochie met een handicap niet zielig hoeft te zijn. En misschien gaat de film uiteindelijk toch ook gewoon over liefde." Prachtmens, prachtfilm!Geen toeval dat Doof Kind de publieksprijs op het gerenommeerde documentairefilmfestival in Rotterdam, IDFA, in 2017 haalde. Doof Kind draait vanaf 11 april in Cartoons (Antwerpen), Flagey (Brussel), Sphinx (Gent) en Buda (Kortrijk) en wordt verdeeld door Cinemien.