De verkiezingen zijn net voorbij en daar is de eerste staking al. Het sluimerende ongenoegen bij de bagageafhandelaar barstte uit op het slechtst denkbare ogenblik: het begin van de herfstvakantie. Het moment waarop zoveel nietsvermoedende gezinnen het harde werk achter zich wilden laten om hun zinnen te verzetten tijdens die langverwachte reis... die dit jaar onherroepelijk (gedeeltelijk) in het water is gevallen.
Zoals bij elke staking verschenen overal, te pas en te onpas, alle meningen uit het spectrum gaande van diep medeleven met de arme stak(k)ers tot vuilbekkend verwensen van die luie nietsnutten. Er was nochtans een hele waslijst aan pijnpunten om de staking te rechtvaardigen: onveilige werksituaties, verouderd materiaal, hoge werkdruk en... maaltijdpauzes.
Uiteraard moeten werktijden gerespecteerd worden, maar waarom is het nodig te staken?
De eerste twee punten zijn enerzijds belangrijk, maar lijken anderzijds futiel in het licht van de werkomstandigheden van onze collega's van Artsen Zonder Grenzen in Oost-Congo, vechtend tegen ebola in mensonterende omstandigheden, met ontoereikend materieel, onvoldoende personeel, en een continu risico op besmetting. Nochtans leggen deze onvolprezen helden nooit het werk neer; zij geven zich elke dag volledig, soms enkel gewapend met empathie en een boodschap van hoop.
Over hoge werkdruk kan evenmin gediscussieerd worden: op je eentje 13 ton valiezen per dag verplaatsen, dat is fysiek zwaar werk. Maar een gemiddelde verpleegkundige moet daarvoor heus niet onderdoen, om nog niet te spreken over de assistenten geneeskunde die mogen opdraven voor 24-uur wachtdiensten waarbij ze geen seconde stilzitten...
'Waslijst' staat hier voor 'geld'
En kan iemand mij dat reusachtige belang van die maaltijdpauzes eens uitleggen? Op de spoeddienst gaat de kritieke patiënt altijd voor op een gevulde maag, chirurgen onderbreken hun zes uur durende ingreep niet voor een smakelijke lunch, cathlabverpleegkundigen passen hun pauzes flexibel aan om het drukke programma zo min mogelijk te onderbreken... Uiteraard dienen werktijden gerespecteerd te worden, maar waarom is het nodig daarvoor te staken? Wie zal deze mannen een strobreed in de weg leggen als ze tussen twee vliegtuigen in even uittikken om hun boterhammetje met kaas te verorberen?
Nee, het gaat uiteraard om iets helemaal anders. Ik zag onlangs een aflevering Huizenjagers passeren, waarbij 'charmant' een eufemisme was voor 'grondig te renoveren', en 'gezellig' betekende 'hopeloos gedateerd'. Wel, 'waslijst' staat hier voor 'geld'. De basis voor het conflict op de luchthaven gaat over een incorrect uitbetaalde premie...
Op dezelfde manier staat 'laagvariabele zorg' ook voor 'geld'. Ik weet niet waarom u het systeem van zorgfinanciering nog ingewikkelder wil maken dan het nu al is, mevrouw De Block, maar ik weet wel dat deze vaste vergoeding elk jaar lager zal zijn. Uw nieuwe melkkoe... En als u cardiochirurgie echt beschouwt als laagvariabel, nodig ik u graag eens uit in ons ziekenhuis, waar u de klassieke sternotomie kan vergelijken met een minimaal invasieve ingreep. Beide zijn levensreddend, maar ik ken weinig operaties die meer variabel zijn...
Zoals bij elke staking verschenen overal, te pas en te onpas, alle meningen uit het spectrum gaande van diep medeleven met de arme stak(k)ers tot vuilbekkend verwensen van die luie nietsnutten. Er was nochtans een hele waslijst aan pijnpunten om de staking te rechtvaardigen: onveilige werksituaties, verouderd materiaal, hoge werkdruk en... maaltijdpauzes.De eerste twee punten zijn enerzijds belangrijk, maar lijken anderzijds futiel in het licht van de werkomstandigheden van onze collega's van Artsen Zonder Grenzen in Oost-Congo, vechtend tegen ebola in mensonterende omstandigheden, met ontoereikend materieel, onvoldoende personeel, en een continu risico op besmetting. Nochtans leggen deze onvolprezen helden nooit het werk neer; zij geven zich elke dag volledig, soms enkel gewapend met empathie en een boodschap van hoop.Over hoge werkdruk kan evenmin gediscussieerd worden: op je eentje 13 ton valiezen per dag verplaatsen, dat is fysiek zwaar werk. Maar een gemiddelde verpleegkundige moet daarvoor heus niet onderdoen, om nog niet te spreken over de assistenten geneeskunde die mogen opdraven voor 24-uur wachtdiensten waarbij ze geen seconde stilzitten...En kan iemand mij dat reusachtige belang van die maaltijdpauzes eens uitleggen? Op de spoeddienst gaat de kritieke patiënt altijd voor op een gevulde maag, chirurgen onderbreken hun zes uur durende ingreep niet voor een smakelijke lunch, cathlabverpleegkundigen passen hun pauzes flexibel aan om het drukke programma zo min mogelijk te onderbreken... Uiteraard dienen werktijden gerespecteerd te worden, maar waarom is het nodig daarvoor te staken? Wie zal deze mannen een strobreed in de weg leggen als ze tussen twee vliegtuigen in even uittikken om hun boterhammetje met kaas te verorberen?Nee, het gaat uiteraard om iets helemaal anders. Ik zag onlangs een aflevering Huizenjagers passeren, waarbij 'charmant' een eufemisme was voor 'grondig te renoveren', en 'gezellig' betekende 'hopeloos gedateerd'. Wel, 'waslijst' staat hier voor 'geld'. De basis voor het conflict op de luchthaven gaat over een incorrect uitbetaalde premie...Op dezelfde manier staat 'laagvariabele zorg' ook voor 'geld'. Ik weet niet waarom u het systeem van zorgfinanciering nog ingewikkelder wil maken dan het nu al is, mevrouw De Block, maar ik weet wel dat deze vaste vergoeding elk jaar lager zal zijn. Uw nieuwe melkkoe... En als u cardiochirurgie echt beschouwt als laagvariabel, nodig ik u graag eens uit in ons ziekenhuis, waar u de klassieke sternotomie kan vergelijken met een minimaal invasieve ingreep. Beide zijn levensreddend, maar ik ken weinig operaties die meer variabel zijn...
