We hadden ons het kerstweekend wel anders voorgesteld. Citytrip naar Budapest met onze (volwassen) zonen. Tijdens de taxirit naar het hotel had ik het echter begrepen. De vage hinder van die ochtend was ineens heel duidelijk... de huisarts in het gezelschap zou het verdere weekend de patiënt zijn. Van Budapest heb ik dan ook niet veel meer gezien dan de hotelkamer en enkele aspecten van de Hongaarse gezondheidszorg.

Het is juist te stellen dat het "ervaren" van het "patiënt zijn" voor een arts leerzaam kan zijn. Die omstandigheid van "patiënt in Hongarije" leerde mij nog veel meer.

Hongarije startte 25 jaar geleden met de omslag vanuit een oude Oostblok-structuur naar een westers model, gericht op West-Europa. De "officiële" (publieke) diensten ogen nog grauw. Oudere artsen kennen enkel Hongaars (een taal zonder enige verwantschap met westerse talen), soms nog een woordje Russisch. Jongere artsen kennen Engels, en werken vaak bij in "privé" waar betere mogelijkheden geboden worden.

Bijverdienste

Vanuit een hotel, ten behoeve van de toeristen, maak je dus al snel kennis met de "private doctor". De diensten "medical aid" die aangeboden worden via de hotels kan je best vergelijken met de zorg die hier bij ons geboden wordt vanuit de huisartsenwachtposten. De nog jonge artsen (huisartsen die ook hun eigen praktijk runnen) hebben in dit circuit een aardige bijverdienste. Het weze hen gegund: de werking van hun diensten is correct, performant en up-to-date.

Zodra noodzaak tot bijkomend onderzoek duidelijk wordt, leggen ze wel even uit hoe het met "private" en "public" gaat in Hongarije. "Medical aid" blijft je verder bijstaan: ze zorgen voor een medewerkster die als tolk meegaat naar het ziekenhuis. Ze brengen je naar het ziekenhuis waar ze zelf goede ervaring mee hebben.

Het is juist te stellen dat het 'ervaren' van het 'patiënt zijn' voor een arts leerzaam kan zijn. Die omstandigheid van 'patiënt in Hongarije' leerde mij nog veel meer.

De jonge spoedarts doet haar werk correct, en overleg in het Engels is best mogelijk. Doorverwijzing echografie, en intussen bloedafname ECG, urineonderzoek. En dan is het wachten. De spoedarts kan immers pas verder beslissen als ook laboresultaten gekend zijn. Tja het is weekend... en nog wel Kerstmis... dus zijn er minder mensen aan het werk, ook in het ziekenhuislabo. Tijdens het wachten leert onze tolk ons wat over de wijze waarop Hongaren dit ervaren en ook aanvaarden. Ze leven volgens de wet van Murphy. Die interpreteren ze nogal vrij: "shit happens"... en dus wachten ze maar. Het is met de echo toch niet helemaal OK, dus verwijst onze spoedarts ook naar een ander specialist... wet van Murphy... In die discipline werkt vandaag slechts één arts, want Kerstmis weet je wel: wet van Murphy... aangekomen bij de raadpleging van die collega, komt een wat norse oudere man buiten, gevolgd door ambulanciers met een andere patiënt. "Vészhelyzet" mompelt hij. "Emergency" zegt onze tolk, "Murphy's law..." en dus wachten we weer.

Geen uitleg

Wanneer we twee uur later dan toch door deze oudere collega gezien worden, blijkt hij inderdaad volledig niet in staat om Engels, Frans, Spaans of Duits te spreken. Hij neemt zijn eigen echografietoestel, kijkt amper 20 seconden... en via onze tolk vernemen we dat hij niet wil opereren en dat we naar een ander ziekenhuis moeten. Enige uitleg over wat voor ingreep hij in gedachte heeft, waarom een ingreep al dan niet nodig was komt er niet... ook al heb ik al drie keer via mijn tolk laten zeggen dat ik zelf arts ben en graag wil weten wat zijn conclusie is.

Het vertrouwen in de nog steeds nors kijkende specialist was al niet groot. Het is slechts wanneer we aangeven dat we misschien op eigen verantwoordelijkheid het ziekenhuis willen verlaten dat we enige sympathie-reacties zien. Hij haalt het afgescheurde fotootje uit het echografietoestel boven en wijst met zijn vinger twee zones aan ... en mompelt twee wat internationaal klinkende termen. De ernst van mijn probleem werd iets duidelijker...

Ultieme geruststelling

We slagen er uiteindelijk in om een vlucht enkele uren vroeger naar huis te boeken. De opluchting is groot bij aankomst op Zaventem. Een goed half uur later stappen we binnen in de spoedafdeling van het regionale ziekenhuis nabij mijn thuisbasis. De verpleger van dienst, ingeweken Antwerpenaar zwanst er op los... maar we verstaan hem. Het is een opluchting. Als ik na de nodige onderzoeken op een kamer van de afdeling ben beland, klinkt het geraas van het verkeer op de A12 op de achtergrond als een ultieme geruststelling. Ik besef dat we in onze gezondheidszorg in de watten gelegd worden.

We worden in onze gezondheidszorg gepamperd. Terecht voor wie het nodig heeft! Wanneer je echt in nood bent: dan helpt het en is het efficiënt! Die nacht word ik een laatste keer gekweld door de pijn. Een druk op het belletje. Als de verpleegster verschijnt, even weggaat om nodig materiaal te halen... en slechts enkele minuten later mij het verlossende infuus bezorgt, noem ik haar spontaan "mijn reddende engel". Even flitsen er gedachten door mijn hoofd aan patiënten die klagen over het steeds te laat zijn wanneer ze de verpleegster roepen... Voortaan zal ik hen van antwoord dienen: ze kennen slechts een fractie van wat Hongaren kunnen lijden... met of zonder een stukje wet van Murphy...

We hadden ons het kerstweekend wel anders voorgesteld. Citytrip naar Budapest met onze (volwassen) zonen. Tijdens de taxirit naar het hotel had ik het echter begrepen. De vage hinder van die ochtend was ineens heel duidelijk... de huisarts in het gezelschap zou het verdere weekend de patiënt zijn. Van Budapest heb ik dan ook niet veel meer gezien dan de hotelkamer en enkele aspecten van de Hongaarse gezondheidszorg.Het is juist te stellen dat het "ervaren" van het "patiënt zijn" voor een arts leerzaam kan zijn. Die omstandigheid van "patiënt in Hongarije" leerde mij nog veel meer.Hongarije startte 25 jaar geleden met de omslag vanuit een oude Oostblok-structuur naar een westers model, gericht op West-Europa. De "officiële" (publieke) diensten ogen nog grauw. Oudere artsen kennen enkel Hongaars (een taal zonder enige verwantschap met westerse talen), soms nog een woordje Russisch. Jongere artsen kennen Engels, en werken vaak bij in "privé" waar betere mogelijkheden geboden worden. BijverdiensteVanuit een hotel, ten behoeve van de toeristen, maak je dus al snel kennis met de "private doctor". De diensten "medical aid" die aangeboden worden via de hotels kan je best vergelijken met de zorg die hier bij ons geboden wordt vanuit de huisartsenwachtposten. De nog jonge artsen (huisartsen die ook hun eigen praktijk runnen) hebben in dit circuit een aardige bijverdienste. Het weze hen gegund: de werking van hun diensten is correct, performant en up-to-date. Zodra noodzaak tot bijkomend onderzoek duidelijk wordt, leggen ze wel even uit hoe het met "private" en "public" gaat in Hongarije. "Medical aid" blijft je verder bijstaan: ze zorgen voor een medewerkster die als tolk meegaat naar het ziekenhuis. Ze brengen je naar het ziekenhuis waar ze zelf goede ervaring mee hebben. De jonge spoedarts doet haar werk correct, en overleg in het Engels is best mogelijk. Doorverwijzing echografie, en intussen bloedafname ECG, urineonderzoek. En dan is het wachten. De spoedarts kan immers pas verder beslissen als ook laboresultaten gekend zijn. Tja het is weekend... en nog wel Kerstmis... dus zijn er minder mensen aan het werk, ook in het ziekenhuislabo. Tijdens het wachten leert onze tolk ons wat over de wijze waarop Hongaren dit ervaren en ook aanvaarden. Ze leven volgens de wet van Murphy. Die interpreteren ze nogal vrij: "shit happens"... en dus wachten ze maar. Het is met de echo toch niet helemaal OK, dus verwijst onze spoedarts ook naar een ander specialist... wet van Murphy... In die discipline werkt vandaag slechts één arts, want Kerstmis weet je wel: wet van Murphy... aangekomen bij de raadpleging van die collega, komt een wat norse oudere man buiten, gevolgd door ambulanciers met een andere patiënt. "Vészhelyzet" mompelt hij. "Emergency" zegt onze tolk, "Murphy's law..." en dus wachten we weer. Geen uitlegWanneer we twee uur later dan toch door deze oudere collega gezien worden, blijkt hij inderdaad volledig niet in staat om Engels, Frans, Spaans of Duits te spreken. Hij neemt zijn eigen echografietoestel, kijkt amper 20 seconden... en via onze tolk vernemen we dat hij niet wil opereren en dat we naar een ander ziekenhuis moeten. Enige uitleg over wat voor ingreep hij in gedachte heeft, waarom een ingreep al dan niet nodig was komt er niet... ook al heb ik al drie keer via mijn tolk laten zeggen dat ik zelf arts ben en graag wil weten wat zijn conclusie is. Het vertrouwen in de nog steeds nors kijkende specialist was al niet groot. Het is slechts wanneer we aangeven dat we misschien op eigen verantwoordelijkheid het ziekenhuis willen verlaten dat we enige sympathie-reacties zien. Hij haalt het afgescheurde fotootje uit het echografietoestel boven en wijst met zijn vinger twee zones aan ... en mompelt twee wat internationaal klinkende termen. De ernst van mijn probleem werd iets duidelijker... Ultieme geruststellingWe slagen er uiteindelijk in om een vlucht enkele uren vroeger naar huis te boeken. De opluchting is groot bij aankomst op Zaventem. Een goed half uur later stappen we binnen in de spoedafdeling van het regionale ziekenhuis nabij mijn thuisbasis. De verpleger van dienst, ingeweken Antwerpenaar zwanst er op los... maar we verstaan hem. Het is een opluchting. Als ik na de nodige onderzoeken op een kamer van de afdeling ben beland, klinkt het geraas van het verkeer op de A12 op de achtergrond als een ultieme geruststelling. Ik besef dat we in onze gezondheidszorg in de watten gelegd worden. We worden in onze gezondheidszorg gepamperd. Terecht voor wie het nodig heeft! Wanneer je echt in nood bent: dan helpt het en is het efficiënt! Die nacht word ik een laatste keer gekweld door de pijn. Een druk op het belletje. Als de verpleegster verschijnt, even weggaat om nodig materiaal te halen... en slechts enkele minuten later mij het verlossende infuus bezorgt, noem ik haar spontaan "mijn reddende engel". Even flitsen er gedachten door mijn hoofd aan patiënten die klagen over het steeds te laat zijn wanneer ze de verpleegster roepen... Voortaan zal ik hen van antwoord dienen: ze kennen slechts een fractie van wat Hongaren kunnen lijden... met of zonder een stukje wet van Murphy...