Eventuele toekomstige ouders denken grondig na over het krijgen van een kind. Over timing. Over aantal. Zelfs over geslacht. Er wordt zo hard over nagedacht en gepland, dat we vaak wat laat zijn. Vooral wij vrouwen dan. En vooral te laat om tijd te hebben. Want het moet dan 'nu'. Ik heb er me zelf ook schuldig aan gemaakt. Enfin, bijna. Te laat waren we niet. We hadden de moed door te bijten ondanks de zware opleiding van geneeskunde en orthopedie, wat bij ons 'carrièrevrouwen' wel eens meespeelt in de fertiliteit en uiteindelijke voortplanting. Maar geduld hadden we al heel wat minder. Stress, drukte, tegenslagen. We willen deze allemaal graag overwinnen. De maakbare mens moet ons een antwoord bieden: vruchtbaarheidsbehandelingen zijn schering en inslag geworden. Een spontane zwangerschap wordt al snel een ongelukje genoemd. Ook daar maakten we ons trouwens schuldig aan. Onze jongste verrassing kreeg het immers zelf vaak te horen. Bij deze bied ik haar mijn officiële welgemeende excuses. Ze is wel degelijk vooral een gelukje.

Kunnen we soms niet wat meer het geschonken leven nemen zoals het komt?

Maar goed. Eens we ons uiteindelijk helemaal rationeel klaar voelen voor een nageslacht, dan willen we ook de perfectie. Als het even kan. Genetische aandoeningen worden gescreend. Embryonale selectie kan gelukkig zware aandoeningen zoals mucoviscidose voorkomen. Maar zoals iedereen wel weet, gaat het vandaag soms zelfs zo ver dat koppels geslachtselectie overwegen. Onder vaderschap werd een BOM gelegd. En ook daar worden voorkeuren aangeboden: fenotypische donoreigenschappen staan in sommige ziekenhuizen in de aanbieding.

Als er dan - bingo - een baby onderweg is, blijft de kust van het nieuwe leven nog zeker niet veilig. Het kan immers nog NIPT onderschept worden. Zelfs wanneer de baby volgroeid is, blijken vandaag echografisch laattijdig vastgestelde afwijkingen nog weinig te worden getolereerd. Een handje minder is vandaag nog zelden acceptabel. Maar geen nood. De wettelijke abortusgrens schuiven we dan wel op, zodat geen andere ethische of geografische grens clandestien moet worden overschreden.

En het vooral waarderen, ook in zijn mogelijke imperfecties

Het is een wonder: mogen geboren worden. Nog meer dan vroeger. Maar eens we het uitzonderlijke geluk hebben het levenslicht te zien, beginnen de volgende zorgen. Want wat perfect is (of lijkt), moet dat ook blijven. En hoe kunnen we dat garanderen? Niet. Maar laat ons tenminste proberen. En daarom debatteren we ganse dagen, maanden, jaren over perfecte testamenten. We willen enkel nog met perfectie voort. Wanneer onze integriteit dreigt te worden aangetast, moeten we de stekker er (kunnen) uittrekken. Zelfs wanneer we de controle zouden kunnen verliezen. En ook wanneer je overduidelijk zou aanvoelen dat je leven voltooid, laat staan volmaakt is, op sterven na. De promotieronden die ons de laatste decennia om de oren worden gekletst over de controle van het levenseinde met in casu de disproportionele aandacht voor het programmeren van euthanasie in vergelijking met de onderbelichte optimalisatie van levens(einde)kwaliteit, hebben me al meermaals de haren ten berge doen rijzen.

Ik ben blij dat ernstige mensen met kennis en ervaring ernstig nadenken om ernstige oplossingen te vinden voor mogelijk ernstige problemen, mochten die zich mogelijk ooit stellen. Maar kunnen we soms niet wat meer loslaten? Kunnen we soms niet wat meer het geschonken leven nemen zoals het komt? Dankbaar waar prachtig, waarderend waar mooi, respecterend en dragend waar wat moeilijker en hier en daar wat deficiënt. En het vooral waarderen, ook in zijn mogelijke imperfecties.

Eventuele toekomstige ouders denken grondig na over het krijgen van een kind. Over timing. Over aantal. Zelfs over geslacht. Er wordt zo hard over nagedacht en gepland, dat we vaak wat laat zijn. Vooral wij vrouwen dan. En vooral te laat om tijd te hebben. Want het moet dan 'nu'. Ik heb er me zelf ook schuldig aan gemaakt. Enfin, bijna. Te laat waren we niet. We hadden de moed door te bijten ondanks de zware opleiding van geneeskunde en orthopedie, wat bij ons 'carrièrevrouwen' wel eens meespeelt in de fertiliteit en uiteindelijke voortplanting. Maar geduld hadden we al heel wat minder. Stress, drukte, tegenslagen. We willen deze allemaal graag overwinnen. De maakbare mens moet ons een antwoord bieden: vruchtbaarheidsbehandelingen zijn schering en inslag geworden. Een spontane zwangerschap wordt al snel een ongelukje genoemd. Ook daar maakten we ons trouwens schuldig aan. Onze jongste verrassing kreeg het immers zelf vaak te horen. Bij deze bied ik haar mijn officiële welgemeende excuses. Ze is wel degelijk vooral een gelukje.Maar goed. Eens we ons uiteindelijk helemaal rationeel klaar voelen voor een nageslacht, dan willen we ook de perfectie. Als het even kan. Genetische aandoeningen worden gescreend. Embryonale selectie kan gelukkig zware aandoeningen zoals mucoviscidose voorkomen. Maar zoals iedereen wel weet, gaat het vandaag soms zelfs zo ver dat koppels geslachtselectie overwegen. Onder vaderschap werd een BOM gelegd. En ook daar worden voorkeuren aangeboden: fenotypische donoreigenschappen staan in sommige ziekenhuizen in de aanbieding.Als er dan - bingo - een baby onderweg is, blijft de kust van het nieuwe leven nog zeker niet veilig. Het kan immers nog NIPT onderschept worden. Zelfs wanneer de baby volgroeid is, blijken vandaag echografisch laattijdig vastgestelde afwijkingen nog weinig te worden getolereerd. Een handje minder is vandaag nog zelden acceptabel. Maar geen nood. De wettelijke abortusgrens schuiven we dan wel op, zodat geen andere ethische of geografische grens clandestien moet worden overschreden.Het is een wonder: mogen geboren worden. Nog meer dan vroeger. Maar eens we het uitzonderlijke geluk hebben het levenslicht te zien, beginnen de volgende zorgen. Want wat perfect is (of lijkt), moet dat ook blijven. En hoe kunnen we dat garanderen? Niet. Maar laat ons tenminste proberen. En daarom debatteren we ganse dagen, maanden, jaren over perfecte testamenten. We willen enkel nog met perfectie voort. Wanneer onze integriteit dreigt te worden aangetast, moeten we de stekker er (kunnen) uittrekken. Zelfs wanneer we de controle zouden kunnen verliezen. En ook wanneer je overduidelijk zou aanvoelen dat je leven voltooid, laat staan volmaakt is, op sterven na. De promotieronden die ons de laatste decennia om de oren worden gekletst over de controle van het levenseinde met in casu de disproportionele aandacht voor het programmeren van euthanasie in vergelijking met de onderbelichte optimalisatie van levens(einde)kwaliteit, hebben me al meermaals de haren ten berge doen rijzen. Ik ben blij dat ernstige mensen met kennis en ervaring ernstig nadenken om ernstige oplossingen te vinden voor mogelijk ernstige problemen, mochten die zich mogelijk ooit stellen. Maar kunnen we soms niet wat meer loslaten? Kunnen we soms niet wat meer het geschonken leven nemen zoals het komt? Dankbaar waar prachtig, waarderend waar mooi, respecterend en dragend waar wat moeilijker en hier en daar wat deficiënt. En het vooral waarderen, ook in zijn mogelijke imperfecties.