Zowel AD als Elsevier baseren zich weliswaar op heel waardevolle (proces)indicatoren (percentage screening op pijn en ondervoeding, aantal eenheden met elektronisch medisch voorschrift, aantal operaties per jaar, aantal revisies per pathologie, aantal ongeplande heropnames,...). De outcome indicatoren zijn er eerder beperkt, ik zie bijvoorbeeld geen cijfers over de 5-jaarsoverleving bij borstkanker. De data worden door de ziekenhuizen verzameld op vraag van de inspectie voor de gezondheidszorg en de ziekenhuizen tekenen voor akkoord over de correctheid van de data. No way back!

Bijzonderheden

Als je jaar na jaar deze lijstjes bekijkt vallen toch wel een aantal bijzonderheden op.

Academische ziekenhuizen ontsnappen aan de ranking maar krijgen wel een score toegekend, die bovendien ver onder de score van de "beste" ziekenhuizen ligt (de nummer 1 haalt een score van 90,46, het best scorende academische ziekenhuis haalt 76,23).

Zowat elk ziekenhuis heeft in de lokale pers wel een uitleg klaar om de goeie cijfers te duiden of de data in twijfel te trekken ("helaas resulteerden onze bemerkingen niet in een herberekening"). Opvallend is ook dat de beste ziekenhuizen hun score wijten aan het afstoten van taken en complexe ingrepen, of hoe de media de politiek wat kunnen helpen bij het concentratiemodel.

Fluctuaties

Maar verontrustender zijn de fluctuaties in de scores en ranking. De huidige nummer 4 stond vorig jaar op plaats 71, de huidige 2 komt van 37, de 9 komt van 75, de 10 van 66,... In de kelder van het klassement merk je uiteraard een omgekeerde beweging op.

Zijn deze ziekenhuizen dan op een jaar tijd plots zoveel beter geworden? Welke verbetermethodiek hebben ze dan gebruikt of welke accrediterende instantie haalden ze in huis? Ik leer graag bij!

Het zou me echter niet verbazen, gegeven de landelijke media aandacht voor dit fenomeen, dat iemand in de raad van bestuur of de raad van toezicht eens op tafel klopte en stelde dat het resultaat beter moest! Toch minstens even goed als bij de buren!

Bouwen aan kwaliteit is een eeuwig proces. Je maakt wel eens een sprong, bijvoorbeeld na een accreditatie, maar dan komt het er op aan om hard te werken om het niveau te behouden. Zoiets win je niet op een jaar en, als je blijft werken, verlies je het ook niet op een jaar. De lijstjes lijken mij dan ook vooral iets te zeggen over de registratie kwaliteiten van het ziekenhuis.

Registratielast

Ondertussen kreunen de Nederlandse ziekenhuizen, ondanks ruimer personeelskader, onder registratielast en ook dit haalt de pers. Wij kennen dergelijke 'toplijstjes' gelukkig (nog?) niet. Wij kennen wel de registratielast!

Uiteraard moeten we registreren om een goeie patiëntenzorg 24/7 mogelijk te maken, parameters, pijn, nausea, de zorgen en bekommernissen van een patiënt,... deze registraties die kwaliteitsbevordering in de hand werken moeten behouden blijven en misschien nog worden uitgebreid.

Wij kennen top 100-lijstjes van ziekenhuizen gelukkig nog niet, maar wel de registratielast

Ik heb het moeilijker met registraties die moeten verantwoorden wat we dagdagelijks doen in de zorg: hulp bij wassen, tanden poetsen, ondersteunende hulp bij de maaltijd,... Verpleegkundigen steken er dagelijks met z'n allen ongelofelijk veel tijd in maar de meerwaarde voor de patiënt is nul! (vertel het hen maar niet!)

Ik herinner me uit een ver verleden hoe ik als verpleegkundige tijdens zo'n periode van MVG-registratie (per kwartaal 14 dagen ) werd aangespoord om bij elke patiënt emotionele gesprekken te noteren in het dossier, want dat bracht veel punten op. Dat de gesprekken niet of half werden gevoerd was niet eens zo belangrijk, het dossier was ingevuld en de punten binnen. Kwaliteit op papier!

Kunnen we deze registraties eens op de politieke agenda zetten? Het is alvast de nummer 1 op mijn lijstje!

Zowel AD als Elsevier baseren zich weliswaar op heel waardevolle (proces)indicatoren (percentage screening op pijn en ondervoeding, aantal eenheden met elektronisch medisch voorschrift, aantal operaties per jaar, aantal revisies per pathologie, aantal ongeplande heropnames,...). De outcome indicatoren zijn er eerder beperkt, ik zie bijvoorbeeld geen cijfers over de 5-jaarsoverleving bij borstkanker. De data worden door de ziekenhuizen verzameld op vraag van de inspectie voor de gezondheidszorg en de ziekenhuizen tekenen voor akkoord over de correctheid van de data. No way back!BijzonderhedenAls je jaar na jaar deze lijstjes bekijkt vallen toch wel een aantal bijzonderheden op.Academische ziekenhuizen ontsnappen aan de ranking maar krijgen wel een score toegekend, die bovendien ver onder de score van de "beste" ziekenhuizen ligt (de nummer 1 haalt een score van 90,46, het best scorende academische ziekenhuis haalt 76,23). Zowat elk ziekenhuis heeft in de lokale pers wel een uitleg klaar om de goeie cijfers te duiden of de data in twijfel te trekken ("helaas resulteerden onze bemerkingen niet in een herberekening"). Opvallend is ook dat de beste ziekenhuizen hun score wijten aan het afstoten van taken en complexe ingrepen, of hoe de media de politiek wat kunnen helpen bij het concentratiemodel.FluctuatiesMaar verontrustender zijn de fluctuaties in de scores en ranking. De huidige nummer 4 stond vorig jaar op plaats 71, de huidige 2 komt van 37, de 9 komt van 75, de 10 van 66,... In de kelder van het klassement merk je uiteraard een omgekeerde beweging op.Zijn deze ziekenhuizen dan op een jaar tijd plots zoveel beter geworden? Welke verbetermethodiek hebben ze dan gebruikt of welke accrediterende instantie haalden ze in huis? Ik leer graag bij!Het zou me echter niet verbazen, gegeven de landelijke media aandacht voor dit fenomeen, dat iemand in de raad van bestuur of de raad van toezicht eens op tafel klopte en stelde dat het resultaat beter moest! Toch minstens even goed als bij de buren!Bouwen aan kwaliteit is een eeuwig proces. Je maakt wel eens een sprong, bijvoorbeeld na een accreditatie, maar dan komt het er op aan om hard te werken om het niveau te behouden. Zoiets win je niet op een jaar en, als je blijft werken, verlies je het ook niet op een jaar. De lijstjes lijken mij dan ook vooral iets te zeggen over de registratie kwaliteiten van het ziekenhuis.RegistratielastOndertussen kreunen de Nederlandse ziekenhuizen, ondanks ruimer personeelskader, onder registratielast en ook dit haalt de pers. Wij kennen dergelijke 'toplijstjes' gelukkig (nog?) niet. Wij kennen wel de registratielast!Uiteraard moeten we registreren om een goeie patiëntenzorg 24/7 mogelijk te maken, parameters, pijn, nausea, de zorgen en bekommernissen van een patiënt,... deze registraties die kwaliteitsbevordering in de hand werken moeten behouden blijven en misschien nog worden uitgebreid.Ik heb het moeilijker met registraties die moeten verantwoorden wat we dagdagelijks doen in de zorg: hulp bij wassen, tanden poetsen, ondersteunende hulp bij de maaltijd,... Verpleegkundigen steken er dagelijks met z'n allen ongelofelijk veel tijd in maar de meerwaarde voor de patiënt is nul! (vertel het hen maar niet!)Ik herinner me uit een ver verleden hoe ik als verpleegkundige tijdens zo'n periode van MVG-registratie (per kwartaal 14 dagen ) werd aangespoord om bij elke patiënt emotionele gesprekken te noteren in het dossier, want dat bracht veel punten op. Dat de gesprekken niet of half werden gevoerd was niet eens zo belangrijk, het dossier was ingevuld en de punten binnen. Kwaliteit op papier!Kunnen we deze registraties eens op de politieke agenda zetten? Het is alvast de nummer 1 op mijn lijstje!