...

Senator Louis Ide heeft zich de voorbije jaren niet populair gemaakt bij het Riziv. In zijn zoektocht naar cijfers stelde de N-VA'er al zoveel parlementaire vragen dat ze er aan de Tervurenlaan horendul van werden. Telkens Ide een schriftelijke vraag indient, moeten de ambtenaren van het Rijksinstituut immers alle schuiven opentrekken om de laatste cijfers boven te spitten. Als dan bovendien nog blijkt dat het Riziv - toch het overheidsinstituut 'par excellence' - zware facturen betaalt aan externe instanties om overheidsgegevens in te zamelen, raakt Ide een gevoelige snaar. Schat aan informatie De arts-senator verbaast er zich al langer over dat het Riziv externe organisaties betaalt om overheidsgegevens bezorgd te krijgen. Tot de belangrijke 'externe organisatie' moet zeker het Intermutualistisch Agentschap gerekend worden. Het IMA is een vzw die de zeven landsbonden hebben opgericht, precies met als doel gegevens op te slaan en te verwerken. Met hun 'datawarehouse' zitten de ziekenfondsen bovenop een schat aan cijfers en statistieken gaande van de terugbetaling van medische kosten en arbeidsongeschiktheid of invaliditeit tot moederschapsuitkeringen. De ziekenfondsen zijn de enige instanties die in staat zijn om zoveel gegevens systematisch op te slaan, ze zitten immers aan de bron van de informatiestroom. Een vaak gehoorde klacht luidt dat ze zich maar al te zeer bewust zijn van de machtspositie die deze informatie hen bezorgt. Ze zijn maar weinig geneigd om hun schat aan informatie te delen. De ziekenfondsen hebben een quasi monopolie op gezondheidsdata, ze kunnen die naar hartenlust op tafel gooien om hun standpunten te onderbouwen of die van anderen te weerleggen. Asymmetrie De andere spelers op het schaakbord van de healthcare zitten erbij en kijken ernaar. Ze moeten het zonder vergelijkbaar cijfermateriaal stellen en zijn vaak al op voorhand kansloos als ze het debat moeten aangaan. Artsen en in mindere mate andere actoren in de sector lijden sterk onder die informatieasymmetrie. Maar er is nog een ander aspect dat vaak vergeten wordt. Is het normaal dat de overheid externe instanties moet betalen om aan overheidsgegevens te raken? Onkelinx gaat die vraag uit de weg, maar ze liet wel nauwkeurig in kaart brengen hoeveel het Riziv afdokte voor welke gegevens. In 2005 en 2006 had het IMA dertien projecten lopen, gaande van 'individuele feedbackrapporten uitwerken' tot 'indicatoren voor overconsumptie' en 'informatie over het voorschrijven van goedkope geneesmiddelen'. Het Riziv betaalde daar in die jaren 735.000 euro voor. Later hield het agentschap zich ook bezig met de meting van de zorgtrajecten, indicatoren voor spirometrie, dataverwerking voor mondgezondheid enzovoort. Gespreid over zes jaar liep de IMA-factuur op tot 1,7 miljoen euro. Ifeb Daarnaast ontvangt het Riziv ook gegevens van Ifeb, het Instituut voor farmaco-epidemiologie van Belgi Tussen 2006 en 2010 streek Ifeb 806.000 euro op voor gegevens over de terugbetaling van geneesmiddelen in openbare apotheken. Ook hier kan je met Ide zeggen dat de overheid betaalt voor haar eigen gegevens. Zowel IMA als Ifeb verwerken immers overheidsgegevens, gegevens die alle Belgen toebehoren.