Bepaalde emoties, bepaalde zaken komen zo hard binnen dat ze moeten uitgesproken worden, dat ik ze kwijt moet. Pen en papier is hierbij een gewillige bondgenoot. Toen ik vorig jaar diep in een burn-out belandde, bleek papier mijn beste therapeut.

Dingen schrijven, puur neerschrijven, gewoon om ze kwijt te zijn. Om die gedachten die constant maalden in mijn hoofd, letterlijk uit te spugen, neer te poten op papier. Woorden, zinnen, letters niet om gelezen te worden, maar gewoon als propere manier van 'overgeven'. Ik geef over, ik geef me over.

Nu zijn we bijna een jaar verder, een jaar waarin ik mezelf beter leerde kennen, een jaar waarin ik diepe dalen doorkruiste, maar ook een jaar waarin ik mateloos dankbaar terugkijk op de pure, onvoorwaardelijke liefde die ik mocht ontvangen van mensen waarvan het als gewoon beschouwd wordt, maar ook van mensen van wie ik voorheen niet wist dat ik hen zo dierbaar was.

Toen ik vorig jaar diep in een burn-out belandde, bleek papier mijn beste therapeut

Een burn-out brengt veel pijn, maar tegelijkertijd ook veel warmte, puurheid en dankbaarheid voor het leven met zich mee. Alhoewel dit laatste pas zichtbaar wordt als de hemel weer wat is opgeklaard, als de zwaarste strijd gestreden is. Een beetje zoals geheimschrift verborgen achter codetaal, het is er wel maar het is onzichtbaar voor degene die de code niet kennen.

Het schriftje dat ik vorig jaar kreeg van mijn bestie, zomaar, bedoeld als aanloop naar een gezamenlijk project[1] werd onbedoeld mijn therapie schrift. De eerste bladzijden getuigen nog van een onverdroten enthousiasme, quotes en wilde ideeën. Mijn laatste quote een stille voorbode van mijn aankomende strijd: 'Do good not better than the others' gevolgd door enkele veelzeggende lege pagina's opgevuld met een betaalbewijs van de psycholoog en kopieën van ziektebriefjes.

Op 2/7/2018 schrijf ik voor het eerst mijn gevoelens van me af, het begin van mijn eigen persoonlijke therapie, de start van mijn herstel zo bleek vele tijd later. Op een bepaald moment begon ik ook achteraan te schrijven in mijn boekje, achteraf blijken het verhelderende nota's te zijn, beslissingsmomenten die ik nam, waar ik op dat ogenblik niet echt bewust van was, het stilletjes opbouwen van nieuwe dromen en het neerschrijven van beslissende wendingen in mijn leven. Mijn schriftje als therapeut en bondgenoot in de strijd van mijn demonen, maar eveneens bij het opbouwen van mijn dromen.

Een gerimpeld boekje, een gerimpeld hart, herinneringen aan diep vallen en nog dieper zinken, maar ook langzaam terug opstaan, terug recht krabbelen, net dat beetje alerter, dat beetje bewuster van onze eigen kwetsbaarheid, maar ook zoveel rijker aan onvoorwaardelijke liefde. Ik ben goed zoals ik ben met mijn sterktes en zwaktes. Ik zal het voor mezelf nog maar eens herhalen: ik ben goed zoals ik ben met mijn sterktes en zwaktes.

[1] Een project dat uiteindelijk op 09/02/2019 het levenslicht zag en waar we bijzonder trots op zijn, maar dit even ter zijde www.liesing.org. Een project geboren uit kwetsbaarheid, respect en groei naar persoonlijke ontwikkeling als mens en hulpverlener.

Bepaalde emoties, bepaalde zaken komen zo hard binnen dat ze moeten uitgesproken worden, dat ik ze kwijt moet. Pen en papier is hierbij een gewillige bondgenoot. Toen ik vorig jaar diep in een burn-out belandde, bleek papier mijn beste therapeut. Dingen schrijven, puur neerschrijven, gewoon om ze kwijt te zijn. Om die gedachten die constant maalden in mijn hoofd, letterlijk uit te spugen, neer te poten op papier. Woorden, zinnen, letters niet om gelezen te worden, maar gewoon als propere manier van 'overgeven'. Ik geef over, ik geef me over.Nu zijn we bijna een jaar verder, een jaar waarin ik mezelf beter leerde kennen, een jaar waarin ik diepe dalen doorkruiste, maar ook een jaar waarin ik mateloos dankbaar terugkijk op de pure, onvoorwaardelijke liefde die ik mocht ontvangen van mensen waarvan het als gewoon beschouwd wordt, maar ook van mensen van wie ik voorheen niet wist dat ik hen zo dierbaar was.Een burn-out brengt veel pijn, maar tegelijkertijd ook veel warmte, puurheid en dankbaarheid voor het leven met zich mee. Alhoewel dit laatste pas zichtbaar wordt als de hemel weer wat is opgeklaard, als de zwaarste strijd gestreden is. Een beetje zoals geheimschrift verborgen achter codetaal, het is er wel maar het is onzichtbaar voor degene die de code niet kennen.Het schriftje dat ik vorig jaar kreeg van mijn bestie, zomaar, bedoeld als aanloop naar een gezamenlijk project[1] werd onbedoeld mijn therapie schrift. De eerste bladzijden getuigen nog van een onverdroten enthousiasme, quotes en wilde ideeën. Mijn laatste quote een stille voorbode van mijn aankomende strijd: 'Do good not better than the others' gevolgd door enkele veelzeggende lege pagina's opgevuld met een betaalbewijs van de psycholoog en kopieën van ziektebriefjes. Op 2/7/2018 schrijf ik voor het eerst mijn gevoelens van me af, het begin van mijn eigen persoonlijke therapie, de start van mijn herstel zo bleek vele tijd later. Op een bepaald moment begon ik ook achteraan te schrijven in mijn boekje, achteraf blijken het verhelderende nota's te zijn, beslissingsmomenten die ik nam, waar ik op dat ogenblik niet echt bewust van was, het stilletjes opbouwen van nieuwe dromen en het neerschrijven van beslissende wendingen in mijn leven. Mijn schriftje als therapeut en bondgenoot in de strijd van mijn demonen, maar eveneens bij het opbouwen van mijn dromen.Een gerimpeld boekje, een gerimpeld hart, herinneringen aan diep vallen en nog dieper zinken, maar ook langzaam terug opstaan, terug recht krabbelen, net dat beetje alerter, dat beetje bewuster van onze eigen kwetsbaarheid, maar ook zoveel rijker aan onvoorwaardelijke liefde. Ik ben goed zoals ik ben met mijn sterktes en zwaktes. Ik zal het voor mezelf nog maar eens herhalen: ik ben goed zoals ik ben met mijn sterktes en zwaktes.[1] Een project dat uiteindelijk op 09/02/2019 het levenslicht zag en waar we bijzonder trots op zijn, maar dit even ter zijde www.liesing.org. Een project geboren uit kwetsbaarheid, respect en groei naar persoonlijke ontwikkeling als mens en hulpverlener.