Zucchero, Bruce, Elton,... ik zag ze de voorbije jaren allemaal. Steeds vanuit de wetenschap en de vrees, dat het wellicht de laatste keer zal zijn. Het is namelijk een uitstervend ras. Voor een aantal van hen werd mijn vrees realiteit: ik zag het laatste Belgische concert van Joe Cocker, Leonard Cohen,...

Tom Jones werd onlangs terug opgenomen in het ziekenhuis met een pneumonie. "Hij is 79, it's not unusual", wisten de geriaters mij te vertellen. Tina Turner entertaint tegenwoordig enkel nog de Zwitserse dialyseafdeling waar ze driemaal per week langsgaat.

De voorbije weken zag ik nog Bonnie Tyler, die pas echt een populair stemgeluid kreeg nadat ze zich niet heeft gehouden aan een spreekverbod na een operatie aan de stembanden. Of hoe tegen medisch advies in gaan toch -in een uitzonderlijk geval- een succesvolle afloop kan kennen.

Rod Stewart was deze maand nog in Amsterdam, ook die oude rocker, inmiddels 74, staat nog steeds te springen op het podium. Iets minder hoog en iets minder frequent weliswaar. Waar hij vroeger zonder moeite de voetballen tientallen meters ver het publiek in shotte, laat hij zich nu assisteren door een machine die het zware werk voor hem doet, ook het kniegewricht is 74.

Ik hou van hun authenticiteit. Ze doen waar ze goed in zijn en hebben, in een eindfase van een lange carrière, vaak lak aan wat marketeers en reclamejongens hen voorschrijven.

Wat me bij elk van deze artiesten opvalt is dat ze, tijdens een live performance, veel respect en dankbaarheid vertonen naar hun muzikanten, backing vocals, licht- en geluidmannen,...

Wannes weet het al langer en liet het optekenen. "Vertelt me nooit niet meer: ne zanger is iets enig, want da's een leugen, dat is reklaam. Ne zanger is een groep, dat zing ik en dat meen ik; een lieke zingt ge nooit of nooit allenig, zonder al d'ander zou dat niet gaan."

Als ik dan even de link leg naar de ziekenhuiswereld of gezondheidszorg zijn dat de mensen die in mijn ogen op het einde van hun carrière met de meeste voldoening terug zullen kijken. Artsen die een krak zijn in hun vak en in voldoende mate beseffen dat ze onderdeel uitmaken van een professioneel team. Die de mensen uit hun team af en toe eens bedanken, ook wanneer ze voor hun publiek staan. Die weten dat het publiek vooral voor hen komt, maar dat hun performance minder goed zal zijn zonder de mensen om zich heen.

Ik zie er heel vaak mooie voorbeelden van, zowel jonge rockers als oude rockers, jonge artsen als oude artsen, jonge teams als oude teams.

#ouderockers

Naar aanleiding van zijn column kreeg Dave Allegaert een toepasselijk cadeau van zijn dochters (zie zijn tweet daarover hieronder):

Zucchero, Bruce, Elton,... ik zag ze de voorbije jaren allemaal. Steeds vanuit de wetenschap en de vrees, dat het wellicht de laatste keer zal zijn. Het is namelijk een uitstervend ras. Voor een aantal van hen werd mijn vrees realiteit: ik zag het laatste Belgische concert van Joe Cocker, Leonard Cohen,...Tom Jones werd onlangs terug opgenomen in het ziekenhuis met een pneumonie. "Hij is 79, it's not unusual", wisten de geriaters mij te vertellen. Tina Turner entertaint tegenwoordig enkel nog de Zwitserse dialyseafdeling waar ze driemaal per week langsgaat.De voorbije weken zag ik nog Bonnie Tyler, die pas echt een populair stemgeluid kreeg nadat ze zich niet heeft gehouden aan een spreekverbod na een operatie aan de stembanden. Of hoe tegen medisch advies in gaan toch -in een uitzonderlijk geval- een succesvolle afloop kan kennen.Rod Stewart was deze maand nog in Amsterdam, ook die oude rocker, inmiddels 74, staat nog steeds te springen op het podium. Iets minder hoog en iets minder frequent weliswaar. Waar hij vroeger zonder moeite de voetballen tientallen meters ver het publiek in shotte, laat hij zich nu assisteren door een machine die het zware werk voor hem doet, ook het kniegewricht is 74.Ik hou van hun authenticiteit. Ze doen waar ze goed in zijn en hebben, in een eindfase van een lange carrière, vaak lak aan wat marketeers en reclamejongens hen voorschrijven. Wat me bij elk van deze artiesten opvalt is dat ze, tijdens een live performance, veel respect en dankbaarheid vertonen naar hun muzikanten, backing vocals, licht- en geluidmannen,... Wannes weet het al langer en liet het optekenen. "Vertelt me nooit niet meer: ne zanger is iets enig, want da's een leugen, dat is reklaam. Ne zanger is een groep, dat zing ik en dat meen ik; een lieke zingt ge nooit of nooit allenig, zonder al d'ander zou dat niet gaan."Als ik dan even de link leg naar de ziekenhuiswereld of gezondheidszorg zijn dat de mensen die in mijn ogen op het einde van hun carrière met de meeste voldoening terug zullen kijken. Artsen die een krak zijn in hun vak en in voldoende mate beseffen dat ze onderdeel uitmaken van een professioneel team. Die de mensen uit hun team af en toe eens bedanken, ook wanneer ze voor hun publiek staan. Die weten dat het publiek vooral voor hen komt, maar dat hun performance minder goed zal zijn zonder de mensen om zich heen. Ik zie er heel vaak mooie voorbeelden van, zowel jonge rockers als oude rockers, jonge artsen als oude artsen, jonge teams als oude teams.