Perspectief. Elf letters. Een woord dat we in de actualiteit continu zien opduiken. Studenten, kappers, de cultuursector... Allen hebben ze er behoefte aan. Dat alle mensen, ongeacht tot welke (beroeps)groep ze behoren, delen in deze krachtige behoefte, beschouw ik als onweerlegbaar bewijs dat noodzaak aan perspectief iets door en door menselijk is. Het zijn uitzonderlijke omstandigheden als deze die het belang ervan pijnlijk duidelijk maken.

Een samenleving als geheel heeft duidelijke vooruitzichten en doelstellingen nodig om haar volle potentieel te kunnen benutten. Dit is geen pleidooi voor een of andere totalitaire visie die heil zoekt in collectivistische meerjarenplannen, raciale zuiverheid of andere onzin uit het verleden.

Nee, we zijn allen individuen in een 21ste -eeuwse liberale democratie die het recht hebben een eigen leven te leiden. Dat is maar goed ook.

Wat we echter nooit volledig mogen vergeten is dat de mens ook een relationeel wezen is binnen een complexe maatschappelijke context. De keuzes en daden van de ene hebben effect op de andere waardoor strikt individualisme nooit mogelijk is.

Dat uit zich onder andere in het onderhouden van een breed onderwijsnetwerk en een toegankelijke gezondheidszorg. De samenleving verzekert hier als het ware perspectief voor de toekomst. Kinderen zetten het werk van de vorige generaties verder en allen kunnen we rekenen op kwaliteitsvolle zorg en dienstverlening wanneer nodig.

Enerzijds komt dit soort intergenerationele solidariteit onszelf ten goede op een later ogenblik. Anderzijds verzekeren we ook het voortbestaan van onze levenswijze en in ruimere zin ook die van de mensheid zelve. Het breder bewustzijn van bovengenoemde zaken zou een belangrijke rol kunnen spelen in een toekomstige sociale cohesie waarbij we allen in meer of mindere mate streven naar concrete doelstellingen. Met andere woorden, perspectief.

Dit concreet operationaliseren vereist, naast veel wilskracht, ook degelijk beleid. Het is essentieel dat bij het opstellen van beleidsplannen expliciet wordt gedacht aan de decennia die erop volgen. Plannen die op lange termijn werken, zouden op uiterst transparante wijze opgevolgd en geëvalueerd dienen te worden. Zo krijgen zowel burgers als beleidsmakers zicht op de progressie van deze zaken en kan er zo nodig ingegrepen worden bij teleurstellende resultaten.

Het idee van langetermijndoelstellingen is zeker en vast niet uit de lucht gegrepen. In het jaar 2000 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Milleniumdoelstellingen goed die in 2015 verlengd werden als Duurzame Ontwikkelingsdoelstelingen. Dit zijn niet-bindende doelstellingen die betrekking hebben op thema's als armoede, gezondheidszorg en onderwijs. Hoe deze doelen geïntegreerd worden in concreet beleid kan men op de website van de Vlaamse overheid vinden.

Er gaat echter niet de minste publieke aandacht naartoe waardoor heel wat potentieel op sociaal vlak verloren gaat. De bevolking informeren via media en het onderwijs is cruciaal bij het creëren van een breder maatschappelijk bewustzijn. Het is pas wanneer we als samenleving zekere doelstellingen omarmen en open durven te staan voor ambitie, dat we vooruitgang boeken die ons allen verbindt en ten goede komt. Laten we niet alleen overleven, maar ook bewust naar nuttige en positieve zaken toeleven.

Perspectief. Elf letters. Een woord dat we in de actualiteit continu zien opduiken. Studenten, kappers, de cultuursector... Allen hebben ze er behoefte aan. Dat alle mensen, ongeacht tot welke (beroeps)groep ze behoren, delen in deze krachtige behoefte, beschouw ik als onweerlegbaar bewijs dat noodzaak aan perspectief iets door en door menselijk is. Het zijn uitzonderlijke omstandigheden als deze die het belang ervan pijnlijk duidelijk maken.Een samenleving als geheel heeft duidelijke vooruitzichten en doelstellingen nodig om haar volle potentieel te kunnen benutten. Dit is geen pleidooi voor een of andere totalitaire visie die heil zoekt in collectivistische meerjarenplannen, raciale zuiverheid of andere onzin uit het verleden. Nee, we zijn allen individuen in een 21ste -eeuwse liberale democratie die het recht hebben een eigen leven te leiden. Dat is maar goed ook. Wat we echter nooit volledig mogen vergeten is dat de mens ook een relationeel wezen is binnen een complexe maatschappelijke context. De keuzes en daden van de ene hebben effect op de andere waardoor strikt individualisme nooit mogelijk is. Dat uit zich onder andere in het onderhouden van een breed onderwijsnetwerk en een toegankelijke gezondheidszorg. De samenleving verzekert hier als het ware perspectief voor de toekomst. Kinderen zetten het werk van de vorige generaties verder en allen kunnen we rekenen op kwaliteitsvolle zorg en dienstverlening wanneer nodig. Enerzijds komt dit soort intergenerationele solidariteit onszelf ten goede op een later ogenblik. Anderzijds verzekeren we ook het voortbestaan van onze levenswijze en in ruimere zin ook die van de mensheid zelve. Het breder bewustzijn van bovengenoemde zaken zou een belangrijke rol kunnen spelen in een toekomstige sociale cohesie waarbij we allen in meer of mindere mate streven naar concrete doelstellingen. Met andere woorden, perspectief. Dit concreet operationaliseren vereist, naast veel wilskracht, ook degelijk beleid. Het is essentieel dat bij het opstellen van beleidsplannen expliciet wordt gedacht aan de decennia die erop volgen. Plannen die op lange termijn werken, zouden op uiterst transparante wijze opgevolgd en geëvalueerd dienen te worden. Zo krijgen zowel burgers als beleidsmakers zicht op de progressie van deze zaken en kan er zo nodig ingegrepen worden bij teleurstellende resultaten. Het idee van langetermijndoelstellingen is zeker en vast niet uit de lucht gegrepen. In het jaar 2000 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Milleniumdoelstellingen goed die in 2015 verlengd werden als Duurzame Ontwikkelingsdoelstelingen. Dit zijn niet-bindende doelstellingen die betrekking hebben op thema's als armoede, gezondheidszorg en onderwijs. Hoe deze doelen geïntegreerd worden in concreet beleid kan men op de website van de Vlaamse overheid vinden. Er gaat echter niet de minste publieke aandacht naartoe waardoor heel wat potentieel op sociaal vlak verloren gaat. De bevolking informeren via media en het onderwijs is cruciaal bij het creëren van een breder maatschappelijk bewustzijn. Het is pas wanneer we als samenleving zekere doelstellingen omarmen en open durven te staan voor ambitie, dat we vooruitgang boeken die ons allen verbindt en ten goede komt. Laten we niet alleen overleven, maar ook bewust naar nuttige en positieve zaken toeleven.