Ik had hem daar niet naartoe gestuurd, maar de collega fysisch geneesheer die het schouderprobleem (waarvoor ik patiënt wel had verwezen) had opgelost, was van oordeel dat patiënt voor zijn aanslepend knieprobleem - dat mij niet bekend was - best eens bij de orthopedisch chirurg op consult ging. De NMR -eveneens niet in mijn bezit - was al genomen, hij moest 'm alleen nog bespreken. Maar ja, een raadpleging eind augustus leek de patiënt maar niets, en de secretaresse van het ziekenhuis had laten weten dat de huisarts dan maar moest bellen voor een snellere afspraak.

Op dinsdag zag ik een patiënt die ik voor een echo had verwezen en sindsdien niet meer had teruggezien. Hij had me wel gemaild dat hij contact had opgenomen met de orthopedist (raadplegingsverslag onbekend, het staat "ergens" op de hub) en via diens zorgen een CT had ondergaan. De radioloog was het echter niet eens met de vraagstelling en had patiënt naar huis gestuurd met een afspraak voor een NMR voor binnen zes weken. De patiënt in kwestie vond dat zo lang wachten een westers land als België onwaardig was.

Nadien was er nog een patiënt die volgende week een cataractingreep ondergaat. De preoperatieve onderzoeken met enige financiële return (ECG en bloedonderzoek, voor zover ze eigenlijk nodig zijn) gebeurden in het ziekenhuis; enkel een uitgebreide medische vragenlijst mocht de huisarts invullen, gezien de patiënt er letterlijk in verdronk. Dat ik die dag naar het ziekenfonds belde in verband met een technisch probleem (iets met bevoegdheidscodes) in verband met e-fac, heeft ook niet geholpen. De bediende wist me te vertellen dat de nomenclatuurcode voor het plaatsen van het spiraaltje niet tot het takenpakket van de huisarts behoorde.

Boeiende stukken huisartsgeneeskunde werden en worden geroofd door gynaecologen, pediaters, zelfs anesthesiologen

Ik rond deze klaagzang af met een bericht van Pedro Facon op Twitter. Maar liefst 30% van alle musculoskeletale klachten zou zonder interventie van een eerstelijnsarts perfect door een kinesitherapeut kunnen worden behandeld, aldus een survey van de NHS. Die had men in het VK uitgevoerd omwille van het dalend aantal huisartsen, om te onderzoeken hoe dit probleem kan verholpen worden.

Soortgelijke debatten komen ook op gang in de Lage Landen. In Nederland zijn er minder en minder artsen bereid om als praktijkhouder te functioneren; in Vlaanderen leren de statistieken dat de overgrote meerderheid van de gemeenten mag uitpakken met Impulseofinanciering voor startende huisartsen. Als voornaamste motief voor het huisartsentekort wordt de vergrijzing naar voren geschoven. Die zal ik niet ontkennen, maar misschien doet de invulling van de job er minstens evenveel toe.

Als huisartsen gebruikt worden als een soort paria in de geneeskunde, met als takenpakket het beheren van dossiers, het invullen van FOD-bundels en het bellen voor snelle afspraken voor ogenschijnlijk competentere collegae, tja... Het is evident dat de job in evolutie is, en bijvoorbeeld bevallingen in een medisch meer verantwoorde context moeten plaatshebben. Maar wat nu gebeurt, is cherry picking. Boeiende stukken huisartsgeneeskunde werden en worden geroofd door gynaecologen, pediaters, zelfs anesthesiologen. Andere taken zouden dan weer kunnen gedelegeerd worden aan praktijkassistenten, verpleegkundigen, huisapothekers en kinesitherapeuten. Wat schiet er op den duur nog over? (Tip: het heeft iets met veel papier te maken) Op vrijdag volgde de spreekwoordelijke kramp. AXA zou videoconsultaties gaan aanbieden aan haar verzekeringnemers. Je zou verwachten dat belangenverdedigers van (huis)artsen in een enigszins defensieve kramp schieten om 'het territorium te bewaken'. Welnee, als een van de eerste reacties volgde een constructieve bijdrage van onze Domus-vrienden. Net zoals taakdelegatie een goed idee is. En de zorgregio's waarin omgerekend een paar tientallen FTE aan huisartsenuren geïnvesteerd worden. Zolang de huisarts maar niet zijn corebusiness moet doen. Patiënten zien, als eerste aanspreekpunt voor zowat elk mogelijk medisch probleem. Laagdrempelig en toegankelijk zijn, zonder de dweil te worden van de patiënt.

Als het zo zit, dan vraag ik de scheiding aan.

Reacties of opinie? akopinie@roularta.be

Ik had hem daar niet naartoe gestuurd, maar de collega fysisch geneesheer die het schouderprobleem (waarvoor ik patiënt wel had verwezen) had opgelost, was van oordeel dat patiënt voor zijn aanslepend knieprobleem - dat mij niet bekend was - best eens bij de orthopedisch chirurg op consult ging. De NMR -eveneens niet in mijn bezit - was al genomen, hij moest 'm alleen nog bespreken. Maar ja, een raadpleging eind augustus leek de patiënt maar niets, en de secretaresse van het ziekenhuis had laten weten dat de huisarts dan maar moest bellen voor een snellere afspraak.Op dinsdag zag ik een patiënt die ik voor een echo had verwezen en sindsdien niet meer had teruggezien. Hij had me wel gemaild dat hij contact had opgenomen met de orthopedist (raadplegingsverslag onbekend, het staat "ergens" op de hub) en via diens zorgen een CT had ondergaan. De radioloog was het echter niet eens met de vraagstelling en had patiënt naar huis gestuurd met een afspraak voor een NMR voor binnen zes weken. De patiënt in kwestie vond dat zo lang wachten een westers land als België onwaardig was.Nadien was er nog een patiënt die volgende week een cataractingreep ondergaat. De preoperatieve onderzoeken met enige financiële return (ECG en bloedonderzoek, voor zover ze eigenlijk nodig zijn) gebeurden in het ziekenhuis; enkel een uitgebreide medische vragenlijst mocht de huisarts invullen, gezien de patiënt er letterlijk in verdronk. Dat ik die dag naar het ziekenfonds belde in verband met een technisch probleem (iets met bevoegdheidscodes) in verband met e-fac, heeft ook niet geholpen. De bediende wist me te vertellen dat de nomenclatuurcode voor het plaatsen van het spiraaltje niet tot het takenpakket van de huisarts behoorde.Ik rond deze klaagzang af met een bericht van Pedro Facon op Twitter. Maar liefst 30% van alle musculoskeletale klachten zou zonder interventie van een eerstelijnsarts perfect door een kinesitherapeut kunnen worden behandeld, aldus een survey van de NHS. Die had men in het VK uitgevoerd omwille van het dalend aantal huisartsen, om te onderzoeken hoe dit probleem kan verholpen worden.Soortgelijke debatten komen ook op gang in de Lage Landen. In Nederland zijn er minder en minder artsen bereid om als praktijkhouder te functioneren; in Vlaanderen leren de statistieken dat de overgrote meerderheid van de gemeenten mag uitpakken met Impulseofinanciering voor startende huisartsen. Als voornaamste motief voor het huisartsentekort wordt de vergrijzing naar voren geschoven. Die zal ik niet ontkennen, maar misschien doet de invulling van de job er minstens evenveel toe.Als huisartsen gebruikt worden als een soort paria in de geneeskunde, met als takenpakket het beheren van dossiers, het invullen van FOD-bundels en het bellen voor snelle afspraken voor ogenschijnlijk competentere collegae, tja... Het is evident dat de job in evolutie is, en bijvoorbeeld bevallingen in een medisch meer verantwoorde context moeten plaatshebben. Maar wat nu gebeurt, is cherry picking. Boeiende stukken huisartsgeneeskunde werden en worden geroofd door gynaecologen, pediaters, zelfs anesthesiologen. Andere taken zouden dan weer kunnen gedelegeerd worden aan praktijkassistenten, verpleegkundigen, huisapothekers en kinesitherapeuten. Wat schiet er op den duur nog over? (Tip: het heeft iets met veel papier te maken) Op vrijdag volgde de spreekwoordelijke kramp. AXA zou videoconsultaties gaan aanbieden aan haar verzekeringnemers. Je zou verwachten dat belangenverdedigers van (huis)artsen in een enigszins defensieve kramp schieten om 'het territorium te bewaken'. Welnee, als een van de eerste reacties volgde een constructieve bijdrage van onze Domus-vrienden. Net zoals taakdelegatie een goed idee is. En de zorgregio's waarin omgerekend een paar tientallen FTE aan huisartsenuren geïnvesteerd worden. Zolang de huisarts maar niet zijn corebusiness moet doen. Patiënten zien, als eerste aanspreekpunt voor zowat elk mogelijk medisch probleem. Laagdrempelig en toegankelijk zijn, zonder de dweil te worden van de patiënt.Als het zo zit, dan vraag ik de scheiding aan.