...

Het is een dunne lijn die we als hulpverleners allemaal bewandelen. Empathie is een essentieel deel van ons beroep. Maar daarnaast mogen we ook onze professionele attitude niet verliezen, ongeacht onze eigen gevoelens. Patiënten komen naar ons in de hoop dat wij hen kunnen helpen. Dat kunnen we niet als we ons volledig verliezen in de pijn van onze patiënten. Het is iets waar ik veel over nadenk. Het is mogelijk ook de meest gestelde vraag van vrienden en familie als het gaat over de opleiding die ik volg. Hoe ik ervoor zorg dat ik het werk niet mee naar huis neem. Hoe ik al die menselijke pijn van me afzet. Om heel eerlijk te zijn, ik weet niet hoe ik dat doe. De ene dag makkelijker dan de andere, dat is zeker. Ik weet ook niet of ik het zou kunnen leren als het niet iets natuurlijks voor me was. En ik weet al helemaal niet of ik het mijn hele leven zal kunnen blijven doen. Onlangs las ik een boek dat me was aangeraden door een vriendin en aspirant huisarts. Toevallig stond het zelfs al een tijdje tussen de boeken in mijn boekenkast, maar was ik er nog niet toe gekomen het te lezen. Het is dan ook een vrij lijvig boek. Tot mijn aangename verrassing merkte ik dat het moeilijk was om erin te stoppen toen ik er eenmaal aan begon. Zevenhonderd pagina's lazen nog nooit zo vlot, en nadat ik het had uitgelezen voelde de echte wereld plots niet meer echt aan. Ik wilde terug naar de personages van dat boek, ik was nog niet klaar om ze achter te laten, ook al hadden ze afschuwelijke dingen meegemaakt waarvan ik een klein beetje het gevoel had ze ook te hebben meegemaakt. Ik was - om het een beetje dramatisch uit te drukken - zelf wat getraumatiseerd enkel en alleen door het lezen.Het boek waarover ik het heb heet A Little Life van Hanya Yanagihara en wordt algemeen beschouwd als een boek you either love or hate. Het spreekt vermoedelijk voor zich dat ik in die eerste categorie val.Wat haar boek naar mijn gevoel zo prachtig maakt is hoe diep ze duikt in de psyche van een zwaar getraumatiseerde man. Zoals ik al zei ben ik hier een buitenstaander in, maar wat ze weergeeft over de manier waarop die man denkt, zie ik bijna dagelijks terug bij patiënten die ook zulke dingen hebben meegemaakt. Dat ze het niet waard zijn om gelukkig te zijn, dat ze enkel bestaan om zo min mogelijk last te bezorgen aan hun omgeving. Het snakken naar controle over hun eigen lichaam, het overspoeld worden door pijn die totaal onzichtbaar is voor de buitenwereld. Ik heb veel nagedacht over dat boek sinds ik het uit heb. Het maakt dat ik de mensen met wie ik over trauma praat weer in een ander licht zie. Niet omdat ik het zelf heb meegemaakt, maar omdat ik even door de ogen heb kunnen kijken van iemand anders, fictief of niet fictief. Het maakt dat ik het gevoel heb een breder perspectief te krijgen, een perspectief dat me helpt om anderen te helpen. Het maakt dat ik nooit zal stoppen met zeggen dat lezen goed is voor je. Ook al betekent het af en toe meehuilen met je personage.