Ik kwam deze week warempel nog een tweede keer in de krant, maar daar sprak helaas niemand mij over aan. Het kan er natuurlijk aan liggen dat het in het 'Eindhovens Dagblad' was - niet zo'n courant gelezen krantje in België - en dat ik niet alleen op de foto stond, maar geflankeerd door 89 mede-orkestleden, in een resolutie waarbij heel mijn hoofd in één pixel paste. Nochtans was ook deze prestatie - een uitvoering van de maar liefst 85 minuten durende zevende symfonie van Sjostakovitsj - niet te onderschatten, getuige de positieve recensie.

'Lightning McQueen' is er niets tegen...

De staande ovatie duurde 50 minuten minder lang - een hele ablatie! - dan bij de première in Leningrad in 1942, maar dat kwam allicht omdat het in Eindhoven terrasjesweer was, en de stad niet belegerd werd door Duitse troepen in een wurgende omsingeling. Het genie van Sjostakovitsj slaagde er destijds in om deze uitputtende symfonie te vrijwaren voor de Russische censuur (een Siberisch strafkamp lag immers steeds op de loer...) maar toch een vlijmscherpe muzikale aanklacht te schrijven tegen terreur, onderdrukking van de vrije geest, en een onverdraagzaam regime (fascistisch volgens de ondertitel, maar evenzeer stalinistisch zoals later bleek).

De boodschap van die legendarische muziek klonk deze week uitermate toepasselijk na verkiezingen waarbij meer dan ooit de extremen van het politieke spectrum de Belg konden bekoren. Ik maak me geen illusies dat slechts een minuscule minderheid van 'de 18%' deze 'Leningrad symfonie' ooit gehoord heeft, laat staan inhoudelijk bestudeerd (hetzelfde geldt allicht ook voor die overige 82%)... Stalin hoorde graag bombastische klanken en Hitler had het meer voor een vrolijk, onbezorgd deuntje van Lehár (de 'DJ Ötzi' van zijn tijd), dat overigens op grandioze wijze door Sjostakovitsj gepersifleerd werd. Maar zelfs in deze tijden van goedkope R&B wil muziek vooral verbinden en liefde prediken.

Groot was mijn blijdschap toen ik tussen alle deprimerende verkiezingsberichten - en op de tonen van 'Piet Piraat is verliefd' - op een interview met de Amerikaanse singer-songwriter Suzanne Vega botste. "Ik voel dat de wereld verdeeld is", sloeg ze de nagel op de kop. "We hebben meer dan ooit kunst en muziek nodig om ons weer samen te brengen". Binnenkort verwelkomen we een nieuwe collega in het Hartcentrum Hasselt. Tijdens de sollicitatiegesprekken zal ik zoals steeds terloops naar hobby's vragen. Het antwoord bevat meestal de woorden 'helaas geen tijd'... Nochtans: diepgaande interesse voor muziek strekt tot aanbeveling...

Ik kwam deze week warempel nog een tweede keer in de krant, maar daar sprak helaas niemand mij over aan. Het kan er natuurlijk aan liggen dat het in het 'Eindhovens Dagblad' was - niet zo'n courant gelezen krantje in België - en dat ik niet alleen op de foto stond, maar geflankeerd door 89 mede-orkestleden, in een resolutie waarbij heel mijn hoofd in één pixel paste. Nochtans was ook deze prestatie - een uitvoering van de maar liefst 85 minuten durende zevende symfonie van Sjostakovitsj - niet te onderschatten, getuige de positieve recensie.De staande ovatie duurde 50 minuten minder lang - een hele ablatie! - dan bij de première in Leningrad in 1942, maar dat kwam allicht omdat het in Eindhoven terrasjesweer was, en de stad niet belegerd werd door Duitse troepen in een wurgende omsingeling. Het genie van Sjostakovitsj slaagde er destijds in om deze uitputtende symfonie te vrijwaren voor de Russische censuur (een Siberisch strafkamp lag immers steeds op de loer...) maar toch een vlijmscherpe muzikale aanklacht te schrijven tegen terreur, onderdrukking van de vrije geest, en een onverdraagzaam regime (fascistisch volgens de ondertitel, maar evenzeer stalinistisch zoals later bleek).De boodschap van die legendarische muziek klonk deze week uitermate toepasselijk na verkiezingen waarbij meer dan ooit de extremen van het politieke spectrum de Belg konden bekoren. Ik maak me geen illusies dat slechts een minuscule minderheid van 'de 18%' deze 'Leningrad symfonie' ooit gehoord heeft, laat staan inhoudelijk bestudeerd (hetzelfde geldt allicht ook voor die overige 82%)... Stalin hoorde graag bombastische klanken en Hitler had het meer voor een vrolijk, onbezorgd deuntje van Lehár (de 'DJ Ötzi' van zijn tijd), dat overigens op grandioze wijze door Sjostakovitsj gepersifleerd werd. Maar zelfs in deze tijden van goedkope R&B wil muziek vooral verbinden en liefde prediken.Groot was mijn blijdschap toen ik tussen alle deprimerende verkiezingsberichten - en op de tonen van 'Piet Piraat is verliefd' - op een interview met de Amerikaanse singer-songwriter Suzanne Vega botste. "Ik voel dat de wereld verdeeld is", sloeg ze de nagel op de kop. "We hebben meer dan ooit kunst en muziek nodig om ons weer samen te brengen". Binnenkort verwelkomen we een nieuwe collega in het Hartcentrum Hasselt. Tijdens de sollicitatiegesprekken zal ik zoals steeds terloops naar hobby's vragen. Het antwoord bevat meestal de woorden 'helaas geen tijd'... Nochtans: diepgaande interesse voor muziek strekt tot aanbeveling...