Het Israëlisch - Palestijns conflict komt niet alleen via de nieuwskanalen binnen, maar ook via de consultatieruimte.

Vandaag had ik een gesprek met een zwangere Palestijnse vluchtelinge in het kader van een dreigende vroeggeboorte. Ik legde haar uit hoe we haar mogelijk te vroeg geboren kindje optimale kansen zullen bieden om in de gegeven moeilijke omstandigheden die de natuur voorzien heeft tot een optimale ontwikkeling te kunnen komen.

Ze was dankbaar voor mijn uitleg, maar confronteerde me vervolgens met de andere moeilijke omstandigheden die de samenleving voorzien heeft, waar optimale kansen helemaal niet aan de orde zijn. Ze was immers met heel haar hebben en houden uit Gaza gevlucht.

Haar hebben en houden, dat waren haar man en hun vier kinderen, verbleven nu in afwachting van de asielprocedure, op één kamer, vergezeld door een horde kakkerlakken, in een asielcentrum. Onduidelijk voor hoe lang nog.

En ze was bang. Bang voor de gezondheid van haar opgroeiende kinderen, en nog ongeruster over het idee dat haar te vroeg geboren kindje daar ook zou moeten verblijven.

Ik kon haar niet helpen. Alleen maar luisteren en bevestigen dat haar angst terecht was.

Toen het gesprek ten einde kwam, bedacht ik me dat de logica in onze samenleving ver zoek is. Als maatschappij kiezen we er terecht voor om te investeren in de gezondheid van te vroeg geboren baby's en bieden we neonatale intensieve zorgen aan, die handenvol geld kosten, om deze kinderen alle kansen tot een optimale ontwikkeling te bieden.

Als je dan echter als pasgeboren baby de pech hebt dat je verwekt bent onder een vluchtelingenstatuut, dan ga je van de propere couveuse, vergezeld met alcoholgelpompjes naar een kamer vol kakkerlakken.

Vermindert de waarde van een mensenleven dan op het moment dat je het ziekenhuis uitwandelt?

Permanente verbetering, vooruitgang. Iedereen heeft er zijn mond van vol. Maar waar zit de logica?

Terwijl ik daar nog over aan het mijmeren was, checkte ik terloops mijn mailbox. Ik trof een mail aan van een laboratorium met de volgende boodschap: "Om te voldoen aan de GDPR-regelgeving en in het belang van permanente verbetering zullen we binnenkort wijzigingen aanbrengen aan ons platform voor het delen van onderzoeksresultaten. Eén van de belangrijkste verandering hieraan is de toegang tot het platform die voortaan zal gebeuren via een dubbele identificatie."

GDPR-regelgeving, permanente verbetering, dubbele identificatie. Ik kon deze termen niet goed met elkaar rijmen. Dus als ik dringend resultaten dien op te zoeken, moet ik me inloggen met een paswoord en vervolgens ook nog eens mijn telefoon bij de hand houden voor een bijkomende identificatie? Ik begreep dat data beschermd dienen te worden, maar om deze procedure een permanente verbetering te noemen, vond ik toch wel een eufemisme.

En dat brengt me bij mijn kromme redenering, van de GDPR naar de vluchtelingencrisis. Permanente verbetering, vooruitgang. Iedereen heeft er zijn mond van vol. Maar waar zit de logica?

Data beschermen resulteert in digitale overprikkeling, alvorens je nog maar aan je echte werk kan beginnen. Investeren in het begin van een mensenleven, om dan vervolgens in mensonwaardige omstandigheden te moeten opgroeien.

Zijn we met zijn allen de richting niet wat kwijt geraakt? Is ons logisch denken en onze menselijkheid niet vertroebeld geraakt door een vooruitgangsdenken waar we in realiteit meer achteruit dan vooruit hollen? En hoe kan deze collectieve mist uit onze hersenen optrekken?

Het Israëlisch - Palestijns conflict komt niet alleen via de nieuwskanalen binnen, maar ook via de consultatieruimte. Vandaag had ik een gesprek met een zwangere Palestijnse vluchtelinge in het kader van een dreigende vroeggeboorte. Ik legde haar uit hoe we haar mogelijk te vroeg geboren kindje optimale kansen zullen bieden om in de gegeven moeilijke omstandigheden die de natuur voorzien heeft tot een optimale ontwikkeling te kunnen komen. Ze was dankbaar voor mijn uitleg, maar confronteerde me vervolgens met de andere moeilijke omstandigheden die de samenleving voorzien heeft, waar optimale kansen helemaal niet aan de orde zijn. Ze was immers met heel haar hebben en houden uit Gaza gevlucht. Haar hebben en houden, dat waren haar man en hun vier kinderen, verbleven nu in afwachting van de asielprocedure, op één kamer, vergezeld door een horde kakkerlakken, in een asielcentrum. Onduidelijk voor hoe lang nog. En ze was bang. Bang voor de gezondheid van haar opgroeiende kinderen, en nog ongeruster over het idee dat haar te vroeg geboren kindje daar ook zou moeten verblijven. Ik kon haar niet helpen. Alleen maar luisteren en bevestigen dat haar angst terecht was. Toen het gesprek ten einde kwam, bedacht ik me dat de logica in onze samenleving ver zoek is. Als maatschappij kiezen we er terecht voor om te investeren in de gezondheid van te vroeg geboren baby's en bieden we neonatale intensieve zorgen aan, die handenvol geld kosten, om deze kinderen alle kansen tot een optimale ontwikkeling te bieden. Als je dan echter als pasgeboren baby de pech hebt dat je verwekt bent onder een vluchtelingenstatuut, dan ga je van de propere couveuse, vergezeld met alcoholgelpompjes naar een kamer vol kakkerlakken. Vermindert de waarde van een mensenleven dan op het moment dat je het ziekenhuis uitwandelt?Terwijl ik daar nog over aan het mijmeren was, checkte ik terloops mijn mailbox. Ik trof een mail aan van een laboratorium met de volgende boodschap: "Om te voldoen aan de GDPR-regelgeving en in het belang van permanente verbetering zullen we binnenkort wijzigingen aanbrengen aan ons platform voor het delen van onderzoeksresultaten. Eén van de belangrijkste verandering hieraan is de toegang tot het platform die voortaan zal gebeuren via een dubbele identificatie." GDPR-regelgeving, permanente verbetering, dubbele identificatie. Ik kon deze termen niet goed met elkaar rijmen. Dus als ik dringend resultaten dien op te zoeken, moet ik me inloggen met een paswoord en vervolgens ook nog eens mijn telefoon bij de hand houden voor een bijkomende identificatie? Ik begreep dat data beschermd dienen te worden, maar om deze procedure een permanente verbetering te noemen, vond ik toch wel een eufemisme. En dat brengt me bij mijn kromme redenering, van de GDPR naar de vluchtelingencrisis. Permanente verbetering, vooruitgang. Iedereen heeft er zijn mond van vol. Maar waar zit de logica? Data beschermen resulteert in digitale overprikkeling, alvorens je nog maar aan je echte werk kan beginnen. Investeren in het begin van een mensenleven, om dan vervolgens in mensonwaardige omstandigheden te moeten opgroeien. Zijn we met zijn allen de richting niet wat kwijt geraakt? Is ons logisch denken en onze menselijkheid niet vertroebeld geraakt door een vooruitgangsdenken waar we in realiteit meer achteruit dan vooruit hollen? En hoe kan deze collectieve mist uit onze hersenen optrekken?